ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทย: กรณีศึกษาการบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดพัทลุง

Main Article Content

พระศรีธรรมประสาธน์ (สุทธิพล กิตฺติปาโล) (เอียดสุย)
พระเมธีวชิราภิรัต
พระมหาวิชาญ กนฺตสีโล

บทคัดย่อ

        บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกับการบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทยเพื่อเปรียบเทียบศึกษาบทบาทการบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดพัทลุงและเพื่อศึกษาข้อเสนอแนะปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทย: กรณีศึกษาการบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดพัทลุง เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรที่ใช้ในการวิจัยคือ ผู้ปฏิบัติงานการบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดพัทลุง จำนวน 153 รูป เครื่องมือเป็นแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที (t-test) วิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-Way ANOVA)


ผลการวิจัยพบว่า:


  1. แนวคิดและทฤษฎีประกอบด้วยแนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการบริหาร การบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทย การบริหารกิจการคณะสงฆ์ตาม พ.ร.บ คณะสงฆ์และหน้าที่พระสังฆาธิการ การบริหารกิจการของคณะสงฆ์จังหวัดพัทลุง

  2. การบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทยในภาพรวมทั้ง 6 ด้านอยู่ในระดับมาก ส่วนผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า มีเพียงวุฒิการศึกษาทางเปรียญธรรมเท่านั้นที่มีความแตกต่างกันในการบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทยอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05

  3. ข้อเสนอแนะปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารกิจการคณะสงฆ์ไทยที่สำคัญคือ เน้นประสิทธิภาพ มีการวางแผนและวางนโยบาย ความสามัคคีปรองดอง ให้ความร่วมมือในการปฏิบัติหน้าที่ การกระจายอำนาจหน้าที่ ทำงานอย่างมีระบบ การสร้างเครือข่าย มีความประพฤติตามพระธรรมวินัยด้วยสมณะสารูป อดทน เสียสละ ทุ่มเทและที่สำคัญคือ ไม่ควรเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กองแผนงาน กรมการศาสนา. (2542). คู่มือพระสังฆาธิการว่าด้วยพระราชบัญญัติ กฎระเบียบและคำสั่งของคณะสงฆ์ 2540. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

กองศาสนศึกษา กรมการศาสนากระทรวงศึกษาธิการ. (2541). แนวทางการพัฒนาพระสังฆาธิการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2540). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). ทิศทางการศึกษาของคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธนดล นาคสุวณฺโณ. (2551). การบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดบุรีรัมย์. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารจัดการคณะสงฆ์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมโมลี (สมศักดิ์ อุปสโม). (2530). ธรรมบทวิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: ไทยรายวัน.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2539). นิติศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.

พระพิพิธธรรมสุนทร (สุนทร ญาณสุนฺทโร). (2547). คม ชัด ลึก เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: เลี่ยงเชียง.

พระมหาชวลิต ชาตเมธี (คงแก้ว). (2552). บทบาทของพระสังฆาธิการในการบริหารกิจการคณะสงฆ์: ศึกษาเฉพาะกรณี พระสังฆาธิการในจังหวัดภูเก็ต. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระมหาประสิทธิ์ สระทอง. (2548). บทบาทการพัฒนาคุณภาพชีวิตประชาชนของพระสงฆ์ในอำเภอปรางค์กู่ จังหวัดศรีสะเกษ. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาชุมชน. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระมหามณเฑียร วรธมฺโม (ซ้ายเกลี้ยง). (2552). บทบาทพระสังฆาธิการในการบริหารกิจการคณะสงฆ์จังหวัดพังงา. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารคณะสงฆ์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระราชรัตนมุนี (ชัยวัฒน์ ปญฺญาสิริ). (2538). การจัดสาธารณูปการและสาธารณะสงเคราะห์ของวัด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

พระราชสีมาภรณ์ (นวล เขมสจฺจวาที). (2539). พระสงฆ์กับงานพัฒนาพระศาสนาและสังคม. กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา.

ส่งศรี ชมพูวงศ์. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครศรีธรรมราช: วีพีเอส.

สมคิด จิระทัศนกุล. (2541). วัด: พุทธศาสนสถาปัตยกรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.