เสียงธรรมนำชีวิตของคนพิการทางการเห็น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
คนพิการทางการเห็นเป็นผู้ที่มีความบกพร่องในการมองเห็น ไม่มีสายตา หรือมีสายตาอยู่บ้างแต่ไม่สามารถที่จะทำงานได้ตามปกติเพราะเกี่ยวกับการมองเห็น การเรียนรู้ของพวกเขาไม่สามารถที่จะเรียนรู้ผ่านการมองเห็นได้ แต่พวกเขาสามารถศึกษาได้ผ่านการฟัง การสัมผัส และการดมกลิ่น เป็นต้น การพัฒนากายเป็นการพัฒนาบุคลิกภาพเพื่อให้สามารถปรับให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม เพื่อชีวิตให้มีความสุขในสังคม การพัฒนาจิตสามารถพัฒนาจากการฟัง การสัมผัส และการดมกลิ่นเพื่อเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ และค่อย ๆ ยกระดับจิตตนให้สูงขึ้น เพื่อให้เกิดความปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นในอารมณ์ที่เกิดขึ้นมากนัก มีการสำรวมระวังอินทรีย์อย่างมีสติ โดยไม่ให้ถูกความโลภ ความโกรธ ความหลง ความแค้นเคือง ความริษยา เป็นต้น เข้ามาครอบงำ แต่ใช้ให้เป็นให้ได้ประโยชน์ โดยเฉพาะให้เกิดปัญญารู้ความจริงที่ได้สัมผัสแล้วนำข้อมูลที่ได้สังเคราะห์เพื่อนำมาใช้หรือแก้ปัญหา จึงเห็นว่าบุคคลพิการทางการเห็นนั้นสามารถทำงานอย่างสร้างสรรค์ได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2556). พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550 และแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2556 (ฉบับอ้างอิงปรับปรุงครั้งที่ 11).
จิตติมา เจือไทย. (2551). การสร้างอัตลักษณ์แห่งตัวตนของคนพิการ. ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
แฉล้ม แย้มเอี่ยม. (2550). การศึกษาความต้องการรูปแบบเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารเพื่อการเข้าถึงข้อมูลข่าวสารของคนพิการทางการมองเห็น. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคม, (บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ทวีศักดิ์ สิริรัตน์เรขา.(2556). ออทิสติก. ค้นเมื่อ 11 กนัยายน 2556, จากhttp://www.happyhomeclinic.com/au02-autism.htm
แผนยุทธศาสตร์สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข ปี 2551-2553. (2560). คณะกรรมการสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุขในการประชุมครั้งที่ 3/2550 เดือนมิถุนายน 2550.
พระไตรปิฏก (ภาษาไทย). (2539). มหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2540). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2543). พจนานุกรมพระพุทธศาสนา ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 11, กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พุทธธรรม (ฉบับเดิม). พิมพ์ครั้ง 10. กรุงเทพฯ: บริษัทเอส. อาร์พริ้นเตอร์ แมสโปรดักส์ จำกัด.
พระมหาภัคศิษฐ์มหาวิรีโย และพระมหามิตร ฐิตปญฺโญ. (2560). การพัฒนาคุณภาพชีวิตตามหลักภาวนา 4. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 4(1), 42-54.
พุทธทาสภิกขุ. (2544). ธรรมทัศน์ของพุทธทาสอยู่อย่างพุทธ. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมดา.
วารี ถิระจิตร. (2545). การศึกษาสำหรับเด็กพิเศษ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สุวิมล อุดมพิริยะศักย์. (2549). การบริการช่วยเหลือระยะแรกเริ่มเด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็นและครอบครัว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
อานนท์ วันลา. (2553). การสร้างเทคโนโลยีแห่งตัวตนของสมาชิกวุฒิสภาผู้พิการทางสายตา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Goffman, E. (1963). Stigma: Notes on the Management of Spoiled Identity. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
WHO. (2011). The World Health Organization Quality of Life. WHOQOL. in Butler and Ciarrochi, Goffman, Erving. (1963). Stigma: Notes on the Management of Spoiled Identity. New York: Simon & Schuster.
