The Sound of Dhamma Leading the Lives of Visually Impaired People
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Visually impaired people are those who have visual impairments, have no sight, or have some sight but cannot function normally because of their vision. Their learning cannot be through sight, but they can study through hearing, touching, and smelling, etc. The development of the body is the development of personality to be able to adapt to the environment for a happy life in society. The development of the mind can be developed from hearing, touching, and smelling to learn these things and gradually elevate the mind to a higher level. This will lead to detachment and a lack of attachment to emotions that arise. There is mindfulness in the senses, so that greed, anger, delusion, hatred, jealousy, etc., do not dominate, but are used to benefit, especially to gain wisdom and know the truth that has been touched. Then, the synthesized data can be used to solve problems. Therefore, it is seen that visually impaired people can work creatively.
Article Details
References
กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2556). พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550 และแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2556 (ฉบับอ้างอิงปรับปรุงครั้งที่ 11).
จิตติมา เจือไทย. (2551). การสร้างอัตลักษณ์แห่งตัวตนของคนพิการ. ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
แฉล้ม แย้มเอี่ยม. (2550). การศึกษาความต้องการรูปแบบเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารเพื่อการเข้าถึงข้อมูลข่าวสารของคนพิการทางการมองเห็น. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคม, (บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ทวีศักดิ์ สิริรัตน์เรขา.(2556). ออทิสติก. ค้นเมื่อ 11 กนัยายน 2556, จากhttp://www.happyhomeclinic.com/au02-autism.htm
แผนยุทธศาสตร์สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข ปี 2551-2553. (2560). คณะกรรมการสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุขในการประชุมครั้งที่ 3/2550 เดือนมิถุนายน 2550.
พระไตรปิฏก (ภาษาไทย). (2539). มหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2540). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2543). พจนานุกรมพระพุทธศาสนา ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 11, กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พุทธธรรม (ฉบับเดิม). พิมพ์ครั้ง 10. กรุงเทพฯ: บริษัทเอส. อาร์พริ้นเตอร์ แมสโปรดักส์ จำกัด.
พระมหาภัคศิษฐ์มหาวิรีโย และพระมหามิตร ฐิตปญฺโญ. (2560). การพัฒนาคุณภาพชีวิตตามหลักภาวนา 4. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 4(1), 42-54.
พุทธทาสภิกขุ. (2544). ธรรมทัศน์ของพุทธทาสอยู่อย่างพุทธ. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมดา.
วารี ถิระจิตร. (2545). การศึกษาสำหรับเด็กพิเศษ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
สุวิมล อุดมพิริยะศักย์. (2549). การบริการช่วยเหลือระยะแรกเริ่มเด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็นและครอบครัว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
อานนท์ วันลา. (2553). การสร้างเทคโนโลยีแห่งตัวตนของสมาชิกวุฒิสภาผู้พิการทางสายตา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Goffman, E. (1963). Stigma: Notes on the Management of Spoiled Identity. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
WHO. (2011). The World Health Organization Quality of Life. WHOQOL. in Butler and Ciarrochi, Goffman, Erving. (1963). Stigma: Notes on the Management of Spoiled Identity. New York: Simon & Schuster.