Behavior, Knowledge and Digital Media Usage of The Royal Household’s Civil Servants

Main Article Content

Torchoke Buranapakdee
Kamolrat Intaratat
Hassaporn Thongdeang

Abstract

The objectives of this research were to study 1) the digital media use behavior of civil servants employed by the Royal Household; 2) their level of knowledge and digital media use skills; and 3) correlations between the Royal Household civil servants’ digital media usage behavior and their digital media knowledge and skills. This study employed a quantitative research approach using the survey method. The sample population consisted of 382 civil servants employed by the Office of the Royal Household, selected through a multi-stage sampling process. The research instrument was a questionnaire. Data were statistically analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, and Pearson’s correlation coefficient. The results showed that 1) The samples surveyed used websites the most, followed by social media and news applications, in that order. They reported using digital media every day, most often in the morning before reporting to work. Their primary purpose was to stay informed about news and developments at the agency, follow global news, and remain up-to-date on current affairs, in that order. 2) Civil servants employed by the Royal Household had a high level of digital media knowledge and skills. The average scores for general digital media analysis skills were the highest, followed by the ability to creatively use and apply digital media in their work duties, evaluation of digital media in government work, and using discernment in accessing digital media/being aware of the importance and benefit of digital media, in that order. 3) The civil servants’ digital media behavior was not correlated to the level of their digital media knowledge and skills.


Keywords: Behavior, Knowledge, Digital Media, Royal Household Civil Servants

Article Details

How to Cite
Buranapakdee, T. ., Intaratat, K. ., & Thongdeang, H. . (2025). Behavior, Knowledge and Digital Media Usage of The Royal Household’s Civil Servants. Journal of Intellect Education, 4(5), 283–299. retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/IEJ/article/view/287448
Section
Research Article

References

กรทิพย์ ต่อบุญ. (2565). แนวทางการพัฒนาการสื่อสารภาพลักษณ์องค์กรของกองทัพบกในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการทัพบก.

กนกนาถ ลิขิตไพรวัลย์. (2563). กลยุทธ์การสื่อสารข้อมูลข่าวสารผ่านเฟซบุ๊กเพจในจังหวัดพิษณุโลก.พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

จิรัชญา สุขยืน และพรรณทิพย์ อย่างกลั่น. (2566). ปัจจัยด้านทักษะและแรงจูงใจที่ส่งผลต่อการปรับตัวของนัก บัญชียุคดิจิทัลในภาคตะวันออก. Journal of Social Science for Local Development Rajabhat Maha Sarakham University, 7(4), 160-169.

ชบา โพธิ์มณี. (2563). การศึกษาเชิงประจักษ์ด้านทักษะการรู้เท่าทันนวัตกรรมดิจิทัลของข้าราชการทหาร อากาศ. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยรังสิต.

ณัฐวิโรจน์ มหายศ. (2563). พฤติกรรมการเปิดรับข่าวสารผ่านสื่อใหม่ กับภาพลักษณ์ของมหาวิทยาลัยบูรพา และความสนใจในการเลือกศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยบูรพาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 สังกัด สำนักงานพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล. (2566). พฤติกรรมการใช้สื่อดิจิทัลการรับรู้สื่อดิจิทัลที่ส่งผลต่อการรับรู้ อิทธิพลของ สื่อดิจิทัลของประชาชน ในเขตพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารวิชาการ และวิจัยมหาวิทยาลัย ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 13(2), 269-283.

นภัทร น้อยนารถ และคณะ. (2565). ทักษะการรู้เท่าทันสื่อของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

นวพัฒน์ เก็มกาแมน. (2563). แนวทางการพัฒนาการรู้ดิจิทัล สำหรับครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษา มัธยมศึกษา เขต 7. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.

ปกฤตณ์ หงส์เทียมทอง. (2563). พฤติกรรมการเปิดรับรายการให้ความรู้เกี่ยวกับสุขภาพผ่านทางสื่อใหม่ กรณีศึกษา รายการปักหมุดหยุดป่วย. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

รินทร์ลภัส เกตุวีระพงศ์. (2564). พฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์ การรู้เท่าทันสื่อ และการตระหนักรู้ การ กลั่นแกล้งกันบนโลกออนไลน์ของเยาวชนในจังหวัดเชียงใหม่. พิฆเนศวร์สาร, 17(2), 143-160.

ลฎาภา ศรีพสุดา. (2562). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัย. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 7(2), 10-16.

วันชัย แผ่นทอง. (2562). ข้าราชการกับการเปลี่ยนแปลงสู่รัฐบาลดิจิทัล. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการทัพบก.

วิทิตา จันทรวารีเลขา. (2563). แนวทางในการสนับสนุนการพัฒนาทักษะบุคลากรในการประยุกต์ใช้เทคโนโลยี ดิจิทัล (Digital Savvy) ตามแผนงาน Digital Competency: กรณีศึกษา การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่ง ประเทศไทย (กฟผ.). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศิริกาญจน์ จันทร์วิชโน. (2564). ทักษะการรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี สถาบันอุดมศึกษาในกำกับของรัฐในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ศิริพัทร บุญพิมพ์. (2564). การเปิดรับสื่อโฆษณาบนสื่อสังคมออนไลน์และการรู้เท่าทันสื่อโฆษณาที่ส่งผลต่อ การตัดสินใจซื้อสินค้าเครื่องสำอางของวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.

สันดุสิทธิ์ บริวงษ์ตระกูล. (2563). การสื่อสารดิจิทัลกับการธำรงรักษาวัฒนธรรมหมอลำเรื่องต่อกลอน กรณีศึกษา คณะประถมบันเทิงศิลป์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

สำนักพระราชวัง. (2567). สำนักพระราชวัง: หน่วยราชการในพระองค์. สืบค้นจาก https://www.royaloffice.th/about-royaloffice/สำนักพระราชวัง/

สุภรัตน์ รุ่งเรืองโชติสกุล. (2563). ประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของบุคลากรฝ่ายตำรวจวัง กองวัง สำนัก พระราชวัง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 6(3), 235-247.