Effect of the Combination Between Game Based Learning with Circuit Training on Physical Fitness and Self Esteem for the Grade 8 Students in Physical Education (Athletics) Samliam Municipality School Khon Kaen Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to examine the effects of a game-based learning model combined with circuit training in a physical education course (Athletics). The specific objectives were: 1) to study the effects on students' physical fitness, 2) to investigate students' self-esteem, and 3) to assess students' satisfaction with the instructional model. The independent variable was the instructional model integrating game-based learning with circuit training. The dependent variables included: 1) students' physical fitness, 2) students' self-esteem, and 3) students' satisfaction with the instruction. This study employed a quasi-experimental design, specifically a one-group pre-test post-test design. The target group consisted of 36 Grade 8 students from Ban Sam Liam Municipal School (regular program). The research instruments included: 1) eight instructional plans, 2) a physical fitness test, 3) a self-esteem assessment, and 4) a student satisfaction questionnaire. Data were analyzed using mean, standard deviation, and paired t-test. The results revealed that: 1) students’ physical fitness significantly improved after the intervention at the .05 level, 2) students’ self-esteem increased significantly at the .05 level, and 3) students reported the highest level of satisfaction with the instructional approach. These findings suggest that implementing a game-based learning model combined with circuit training can effectively enhance students’ physical fitness, self-esteem, and satisfaction in physical education classes.
Keywords: Physical Fitness, Self-esteem, Game-based Learning, Circuit Training
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). การจัดการหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน กลุ่มสาระสุขศึกษาและพลศึกษาพุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 2). ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กมล โพธิเย็น. (2559). การจัดการความรู้เพื่อนำความสุขสู่ผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 13(2), 121-131.
กาญจนา ทับผดุง. (2557). การพัฒนาชุดกิจกรรมเพื่อพัฒนาการสังเกต การจำแนก และการเปรียบเทียบ ใช้เกมการศึกษาสำหรับเด็กนักเรียนอนุบาลปีที่ 3 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.
เกรียงไกร อินทรชัย, & บัณฑิต เทียบทอง. (2563). ผลของการใช้ชุดกิจกรรมการฝึกแบบสถานีเพื่อเสริมสร้างสมรรถภาพทางกายสำหรับนิสิตในรายวิชากิจกรรมพลศึกษาสำหรับครู. คณะครุศาสตร์, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
จริยกุล บุญยา. (2554). การเห็นคุณค่าในตนเอง การสนับสนุนทางสังคม กับพฤติกรรมการเรียนของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช จังหวัดอุบลราชธานี. การศึกษาค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชนิดา สุคนธ์. (2560). การพัฒนาโปรแกรมฝึกแบบสถานีร่วมกับการละเล่นพื้นเมืองไทยที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1–6 โรงเรียนทุ่งโพวิทยา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 10 ฉบับปรับปรุงใหม่). สุวีริยาสาส์น.
แบบทดสอบสมรรถภาพทางกายระหว่างประเทศ (ICSPFT: International Committee for the Standardization of Physical Fitness Test). (n.d.). Bangkok Health. https://www.bangkokhealth.com
ภรัณยู อภัยพลชาญ. (2561). ผลของโปรแกรมการฝึกแบบวงจรที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนเตรียมทหาร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
มณิฐา นิตยสุข, และคณะ. (2566). ผลของการจัดการเรียนรู้วิชาพลศึกษาโดยใช้เกมนำไปสู่กีฬาที่มีต่อสมรรถภาพกลไกของนักเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและพลศึกษา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ล้วน สายยศ, & อังคณา สายยศ. (2543). การวัดด้านจิตพิสัย. สุวีริยาสาส์น.
วรรณภรณ์ มะลิรัตน์. (2554). ผลของการจัดกิจกรรมการเคลื่อนไหวพื้นฐานแบบกลุ่มที่มีต่อทักษะทางสังคมของเด็กปฐมวัย (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
สกล ป้องคำสิงห์. (2553). การพัฒนาแผนการจัดประสบการณ์เกมการศึกษาจากสื่อธรรมชาติสำหรับเตรียมทักษะพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ของเด็กปฐมวัย (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม).
สนธยา สีละมาด. (2560). หลักการฝึกกีฬาสำหรับผู้ฝึกสอนกีฬา. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สวัสดิ์ ทรัพย์จำลอง. (2524). กรีฑา (พิมพ์ครั้งที่ 1). โอเดียนสโตร์.
สำนักวิทยาศาสตร์การกีฬา กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา (อายุ 13 - 18 ปี).
สุคนธ์ สินธพานนท์. (2553). นวัตกรรมการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาคุณภาพของเยาวชน (พิมพ์ครั้งที่ 4). 9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.
Anderson, L. W., & Krathwohl, D. R. (Eds.). (2001). A taxonomy for learning, teaching, and assessing: A revision of Bloom's taxonomy of educational objectives. Longman.
Heatherton, T. F., & Polivy, J. (1991). State Self-Esteem Scale (SSES) (Database record). APA PsycTests.
Kamaruzaman. (2015). The effectiveness of circuit training in enhancing muscle endurance among standard five boys in a primary school. International Journal of Physical Education, Sport and Health, 2(1), 11–16.
Maslow, A. H. (1943). A theory of human motivation. Psychological Review, 50(4), 370–396. https://doi.org/10.1037/h0054346
