A Study of the Components of Social Public Mind
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The public mind is a crucial factor in fostering a strong society that is guided by morality and progresses in a sustainable direction. The objectives of this study were to examine the components of students’ public mind toward society, conducted in two phases. Phase 1 involved exploring the components of students’ public mind based on documents and related research from ten sources. Phase 2 focused on evaluating the appropriateness of these components by five experts. The research instruments employed were a document synthesis form and a five-point Likert scale questionnaire. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, and standard deviation. The findings revealed that students’ public mind toward society consists of four components: Helping others, respecting the rights of others, taking care of public property, and participating in community activities. The experts evaluated these components as being at the highest level of appropriateness.
Keywords: Public Mind, Social Responsibility, Students, Care for Public Property, Community Participation
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กิตติภพ สารโพคา. (2563). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนโรงเรียนนาเดื่อพิทยาคม สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 22. วิทยานิพนธ์ กศ.ม.สกลนคร:มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
เกษสุดา พุธทะลา. ( 2562). การพัฒนาแนวทางเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนประถมศึกษาโรงเรียนเอกชน จังหวัดชัยภูมิ. วิทยานิพนธ์ กศ.ม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เจษฎาภรณ์ อุ่นเรือน. (2559). การพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนโรงเรียนบ้านกุดนาขาม (เชิดชูวิทยาสาร) สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนคร เขต 2. วิทยานิพนธ์ ค.ม.สาขาวิชาการบริหารการศึกษา สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
จิตติยา วาจี. (2559). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียนโรงเรียมัธยมศึกษา
แห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. จันทบุรี: มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
จิตรลดา ทองอันตัง. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ตามแนวคิดการเรียนรู้โดยการ
รับใช้สังคมร่วมกับแนวคิดการเรียนรู้เชิงสถานการณ์เพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะ ความสามารถในการถ่ายโยงการเรียนรู้และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ชลัช สุภาพกุล และคณะ. (2559). การให้ความหมาย ที่มาของความหมายและรูปแบบของการ
ดำเนินกิจกรรมของจิตอาสาที่เป็นกลุ่มผู้สูงอายุเล่นดนตรีเพื่อผู้ป่วยในโรงพยาบาล. Veridian E-Journal,Silpakorn University, 9(1), 516-528.
ชลธิชา ชัยวิชิต. (2559). การวิเคราะห์องค์ประกอบจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปี ที่ 6.
วิทยานิพนธ์ ค.ม. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
ธนวรรณ เห็บบาสัตย์. (2565). การพัฒนารูปแบบคุณลักษณะอันพึงประสงค์ด้านจิตสาธารณะของนักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาตอนต้น สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาฬสินธุ์ เขต 2. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ปิยะธิดา วรยาโณปกรณ์. (2563). การพัฒนาตัวบ่งชี้และแนวทางการส่งเสริมจิตสาธารณะสำหรับนักเรียน
ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ในเขตภาคตะวันออก. วิทยานิพนธ์. ปร.ด. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
พระครูนิเวศน์ สีลากร (สมพงษ์ ธนะคูณ). (2563). แนวทางการเสริมสร้างจิตสาธารณะให้กับนักเรียนระดับ
มัธยมศึกษาในจังหวัดนครสวรรค์. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์,
(2), 285-296.
พิมพ์ชนก หงส์เหาะ. (2564). การพัฒนาการจัดกิจกรรมเสริมสร้างคุณลักษณะจิตสาธารณะ
สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 21(4), 103-114.
วิโรจน์ เฉลยสุข. (2564). การพัฒนาชุดกิจกรรมเสริมหลักสูตรเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนระดับ
มัธยมศึกษาตอนปลายในโรงเรียนสังกัด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาสกลนคร.วิทยานิพนธ์ ปร.ด.สาขาวิชาการบริหารและพัฒนาการศึกษา สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
สายถวิล แซ่ฮ่ำ. (2559). การพัฒนาแบบวัดจิตสาธารณะสำหรับนักศึกษาปริญญาบัณฑิต.
วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 12(12), 92-107.
