การวิเคราะห์ความต้องการและปัจจัยส่งเสริมการประยุกต์ใช้ความรู้ในการจัดการเรียนการสอนของครูผู้สอนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาศรีสะเกษ เขต 1
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบและศึกษาความคิดเห็นที่มีต่อการวิเคราะห์ความต้องการและปัจจัยส่งเสริมการประยุกต์ใช้ความรู้ในการจัดการเรียนการสอนของครูผู้สอนในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาศรีสะเกษ เขต 1 การวิจัยใช้ระเบียบวิธีแบบผสานวิธี (Mixed Methods Research) ซึ่งดำเนินการวิจัยเชิงปริมาณได้ศึกษากลุ่มตัวอย่าง จากครูผู้สอนที่ผ่านการอบรมพัฒนา ในปีการศึกษา 2567 จำนวน 102 คน สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าเฉลี่ย () ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) และสมมติฐานทางสถิติเชิงอนุมาน (Inferential Statistics) ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพศึกษาจากผู้เชี่ยวชาญและครูผู้สอนที่ผ่านการอบรม ผ่านการสัมภาษณ์และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ผลการวิจัย พบว่า ครูมีความต้องการหลักสูตรอบรมที่หลากหลาย ครอบคลุมกลุ่มสาระต่างๆ มีความยืดหยุ่นในรูปแบบการอบรม ซึ่งเน้นการปฏิบัติจริงและสามารถประยุกต์ใช้ได้ในบริบทของตนเอง ปัจจัยสำคัญที่ส่งเสริมการประยุกต์ใช้ความรู้ ได้แก่ การเห็นผลลัพธ์ที่ชัดเจนหลังจากทดลองใช้ การสนับสนุนอย่างต่อเนื่องทั้งก่อนและหลังอบรม และการสร้างเครือข่ายวิชาชีพเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ผลลัพธ์ของการนำประยุต์ความรู้ไปใช้ในชั้นเรียนนั้น ส่งผลให้นักเรียนมีความกระตือรือร้นมากขึ้น และพัฒนาทักษะการคิดได้ดีขึ้น ทั้งนี้ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายในการพัฒนาหลักสูตรการอบรม คือ ควรเน้นกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม การเรียนรู้เชิงประสบการณ์ และการนิเทศติดตามระยะยาว เพื่อสร้างความยั่งยืนในการพัฒนาวิชาชีพครู ซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการยกระดับคุณภาพการศึกษา
Downloads
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. โรงพิมพ์ ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จิราภรณ์ ศิริทวี. (2563). การพัฒนาวิชาชีพครูอย่างต่อเนื่องและผลกระทบต่อการเรียนรู้ของผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 22(2), 286-299.
ณัฐกานต์ ประจงการ. (2562). ผลของการอบรมเชิงปฏิบัติการต่อการจัดการเรียนการสอนของครูใน โรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 14(3), 119-134.
ดวงกมล สินเพ็ง. (2560). การประยุกต์ใช้ความรู้จากการฝึกอบรมกับการจัดการเรียนรู้ในชั้นเรียน: ปัญหาและแนวทางแก้ไข. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(1), 34-49.
ทิศนา แขมมณี. (2561). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 22). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงลักษณ์ วิรัชชัย และสุวิมล ว่องวาณิช. (2558). การประเมินผลการฝึกอบรมครูและผลที่เกิดขึ้นกับ ผู้เรียน. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 28(3), 251-270.
นิภาพร ชุติมันต์. (2562). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาวิชาชีพครูที่เน้นโรงเรียนเป็นฐานในโรงเรียนขนาดเล็ก. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 42(2), 23-38.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2560). การพัฒนาครูโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานด้วย กระบวนการวิจัยปฏิบัติการ. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 11(2), 13-25.
เพชรรัตน์ เหมือนพันธ์. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการพัฒนาวิชาชีพครู. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(2), 234-247.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และคณะ. (2563). รูปแบบการพัฒนาวิชาชีพครูในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 14(33), 158-171.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2557). ทิศทางการศึกษาไทยในศตวรรษที่ 21. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ภัทรวรรธน์ นิลแก้วบวรวิชญ์. (2562). การพัฒนาสมรรถนะครูด้านการจัดการเรียนรู้เชิงรุกใน สถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 11(2), 48-62.
มนตรี แย้มกสิกร. (2559). การพัฒนาครูเพื่อศิษย์ในสถานศึกษา: แนวคิดและแนวทางปฏิบัติ. วารสาร ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 27(3), 1-12.
รพิรัตน์ เกษมสุข, สุภาวดีลาภเจริญ. (2566). ความคิดเห็นของครูผู้สอนที่มีต่อผู้บริหารสถานศึกษาโดยใช้การนิเทศแบบสอนแนะสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานีเขต 2. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 8(1), 313-326.
รัตนา นครเทพ และคณะ. (2563). รูปแบบการพัฒนาครูด้วยชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพเพื่อส่งเสริมทักษะการจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, 31(2), 149-162.
เลขา ปิยะอัจฉริยะ. (2561). การนำความรู้จากการอบรมไปใช้ของครูไทย: สภาพปัญหาและแนวทางแก้ไข. วารสารครุศาสตร์, 46(4), 192-207.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2561). การพัฒนาวิชาชีพครูสู่ความเป็นผู้นำทางวิชาการ. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 10(1), 13-25.
ศศิธร บัวทอง. (2559). สภาพและปัญหาการพัฒนาครูและบุคลากรทางการศึกษาในจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 3(1), 139-160.
ศักดิ์ชัย นิรัญทวี และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาวิชาชีพครูในยุคการปฏิรูปการศึกษาไทย. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์, 19(1), 1-15.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2559). การประเมินการเรียนรู้: แนวคิดและวิธีการ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมหวัง พิธิยานุวัฒน์ และคณะ. (2558). การประเมินโครงการพัฒนาครูทั่วประเทศ. รายงานวิจัย สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). รายงานสภาวการณ์การศึกษาไทยในโลกศตวรรษที่ 21 ด้านคุณภาพและความเสมอภาคทางการศึกษา. กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. บริษัทพริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สุปรียา ศิริพัฒนกุลขจร. (2562). บทบาทครูในยุคการศึกษา 4.0. วารสารมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 13(1), 1-12.
สุรศักดิ์ เก้าเอี้ยน. (2561). สภาพและความต้องการพัฒนาวิชาชีพครูในจังหวัดสงขลา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 18(1), 59-72.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2560). ปัจจัยความสำเร็จในการพัฒนาวิชาชีพครูในประเทศไทย. วารสารวิธี วิทยาการวิจัย, 30(3), 223-245.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2563). การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้และส่งเสริมคุณภาพผู้เรียน. สำนักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
