DEVELOPING THE MARKETING POTENTIAL OF BANGBO SNAKESKIN GOURAMI PRODUCTS OF SAMUT PRAKAN PROVINCE USING LOYALTY STRATEGIES
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) Study the marketing strategies and loyalty strategies, and 2) Develop the marketing strategies of Bang Bo gourami products in Samut Prakan Province. This research was amixed-method research. Qualitative research was conducted by interviewing 17 gourami producers and traders with at least 3 years of experience in the profession. The researcher created a semi-structured in-depth interview form and quantitative research by creating a questionnaire for the target group of working-age people aged 20-60 who had consumed gourami living in Bangkok and its vicinity. The sample size was 400 people. The statistical analysis used percentages, means, and correlations. The research results found that the entrepreneurs used the marketing strategy of dried gourami as normal fish and fragrant fish and selected according to the size of the gourami. The packaging used brown paper bags and put them in clear zip-lock bags. There was no brand of the product itself. The price was based on the size of the fish. The cost was half of the income. The distribution channels were both in-store and online. The marketing promotion used quantity discounts. Free shipping was provided online. The loyalty strategy used to produce good quality products with good taste, standard scales, sufficient products to meet demand, and lacked continuous marketing development. The factors of consumer online purchasing decision found that customer satisfaction had an average of 4.39, customer experience had an average of 4.38, and brand loyalty had an average of 4.33, respectively. The hypothesis testing of gender, age, education, occupation, and income had a relationship with customer experience, customer satisfaction, and brand loyalty with statistical significance at 0.05.
Article Details
References
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2562). ความสำคัญของการสร้างมูลค่าเพิ่มสินค้าเกษตร. กรุงเทพมหานคร: กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาผลิตภัณฑ์วิสาหกิจชุมชน.
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2567). สำรวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2567. เรียกใช้เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://www.nso.go.th/nsoweb/storage/survey_detail/2024/20240531072624_68686.pdf
เกวลิน หนูฤทธิ์. (2560). สถานการณ์การผลิตปลาสลิดอินทรีย์บางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ ปี 2560. เรียกใช้เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://www.fisheries.go.th/strategy/UserFiles/files/5897.pdf
ขนิษฐา ทองจาด. (2565). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความภักดีในแบรนด์น้ำพริกผ่านช่องทางออนไลน์ของผู้บริโภคในประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาดดิจิทัล. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ณัฎฐภรณ์ เสารยะวิเศษ และคณะ. (2564). การจัดการความรู้กลุ่มอนุรักษ์ปลาสลิด อำเภอบางบ่อจังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 4(2), 7-20.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2560). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. (พิมพ์ครั้งที่ 17) . กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนส อาร์แอนด์ดี.
ประสพชัย พสุนนท์. (2553). การวิจัยการตลาด. กรุงเทพมหานคร: ท็อป.
พรรณราย แสงวิเชียร และคณะ. (2561). การสร้างความสามารถในการแข่งขันของผู้ประกอบการปลาสลิดบางบ่อในยุคไทยแลนด์ 4.0 ด้วยแผนธุรกิจเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ปลาสลิดแปรรูปตามความต้องการของผู้บริโภค. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
รัชชานนท์ คงมณี. (2561). รูปแบบการบริหารจัดการธุรกิจชุมชนแปรรูปปลาสลิด ตำบลบางปลา อำเภอบางพลีจังหวัดสมุทรปราการ. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการสาธารณะ. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ศรัญญ์ฑิตา ชนะชัยภูวพัฒน์ และนัฐพล สง่าแสง. (2561). การพัฒนาบรรจุภัณฑ์ตราสัญลักษณ์ แผนกลยุทธ์การสื่อสารปลาสลิดบางบ่อ ด้วยกระบวนการสื่อสารอย่างมีส่วนร่วมของกลุ่มเกษตรกรผู้เลี้ยงและผู้ประกอบการ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
ศิริวรรณ ตันตวาณิชย์ และคณะ. (2556). แนวทางและกลไกควบคุมตรวจสอบมาตรฐานและการรับรองมาตรฐานการผลิตสินค้าสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ปลาสลิดบางบ่อ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
ศุภกานต์ ศรีโสภาเจริญ. (2560). ปัญหาการคุ้มครองสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์: กรณีศึกษาปลาสลิดบางบ่อ. วารสารคุณภาพชีวิตกับกฎหมาย, 13(1), 197-212.
สรียา ศศะรมย์ และณัฐดนัย ประพันธ์พจน์. (2561). ปัจจัยทางการตลาดที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อปลาสลิดแปรรูปภายใต้บรรจุภัณฑ์ในตลาดวัดบางพลีใหญ่ใน อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี, 12(พิเศษ), 184-192.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมชาติ ฉบับที่ 12. (พ.ศ. 2560 - 2564). เรียกใช้เมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2568 จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_dl_link.php?nod=6422
Cochran, W. G. (1977). Wiley: Sampling Techniques. (3rd ed.). New York: John Wiley & Sons.
Giannarou, L. & Zervas, E. (2014). Using Delphi technique to build consensus in practice. International Journal of Business Science & Applied Management (IJBSAM), 9(2), 65-82.
Guo, H. et al. (2015). Estimating social influences from social networking sites–articulated friendships versus communication interactions. Decision Sciences, 46(1), 1540-5915.
Kotler, P. (2017). Marketing 4.0: moving from traditional to digital Hoboken. New Jersey: John wiley & Sons.
Macmillan, T. T. (1971). The Delphi technique. Paper presented at the annual meeting of the California Junior College Associations Committee on Research and Development, Monterey. California: Santa Barbara City Schools.
Pourkhani, A. et al. (2019). The impact of social media in business growth and performance: A scientometrics analysis. International Journal of Data and Network Science, 3(3), 223-244.
Seo, E. J. & Park, J. W. (2018). A study on the effects of social media marketing activities on brand equity and customer response in the airline industry. Journal of Air Transport Management, 66(1), 36-41.
Yong, J. Y. et al. (2019). Nexus between green intellectual capital and green human resource management. J Clean Prod, 215(1), 364-374.
