การศึกษาความยินดีจะจ่ายของนักท่องเที่ยวต่อการพัฒนา ระบบขนส่งสาธารณะแบบโลจิสติกส์สีเขียวบนเกาะสมุย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาพฤติกรรมนักท่องเที่ยวต้องการใช้ระบบขนส่งสาธารณะแบบ โลจิสติกส์สีเขียว และ 2) เพื่อศึกษามูลค่าและปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความยินดีจะจ่ายของนักท่องเที่ยวต่อการพัฒนาระบบขนส่งสาธารณะแบบโลจิสติกส์สีเขียวบนเกาะสมุย เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยเดินทางมาท่องเที่ยวอำเภอเกาะสมุย จำนวน 400 คน กำหนดกลุ่มตัวอย่างการสุ่มตามสะดวก เครื่องมือในการวิจัยเป็นแบบสอบถามที่แบ่ง 4 ส่วน ได้แก่ 1) ข้อมูลทั่วไปของผู้ตอบแบบสอบถาม 2) พฤติกรรมและการเดินทางท่องเที่ยว 3) ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจใช้ระบบขนส่งสาธารณะ และ 4) ความยินดีจะจ่าย สถิติที่ใช้ คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การประเมินค่าโดยสมมติสถานการณ์ แบบจำลอง Log-normal Distribution การวิเคราะห์ความถดถอยโลจิต ผลการวิจัยพบว่า 1) พฤติกรรมนักท่องเที่ยวต้องการใช้ระบบขนส่งสาธารณะแบบโลจิสติกส์สีเขียวจะกลับมาเที่ยวมากขึ้น ร้อยละ 46.80 และ 2) มูลค่าค่าเฉลี่ยความยินดีจะจ่ายของนักท่องเที่ยว ระยะน้อยกว่า 5 กิโลเมตร เท่ากับ 30.75 บาท ระยะกลาง 5 - 15 กิโลเมตร เท่ากับ 44.16 บาท และระยะไกล (มากกว่า 15 กิโลเมตร หรือรอบเกาะ) เท่ากับ 121.83 บาท ต่อครั้งต่อคน ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความยินดีจะจ่าย คือ เพศหญิงยินดีจะจ่ายมากกว่าเพศชายประมาณ 1.79 เท่า กลุ่มที่มีทัศนคติเชิงบวก (คะแนนเฉลี่ย 3.5 ขึ้นไป) ยินดีจะจ่ายมากกว่ากลุ่มที่มีทัศนคติต่ำกว่า 3.5 คะแนน ประมาณ 3.99 เท่า และ กลุ่มที่ไม่ได้ตัดสินใจกลับมาเที่ยวเพราะระบบขนส่ง มีแนวโน้มจะยินดีจ่ายมากกว่ากลุ่มที่ตัดสินใจกลับมาโดยมีระบบขนส่ง ประมาณ 2.08 เท่า สะท้อนว่าระบบขนส่งมีบทบาทสำคัญในการสร้างแรงดึงดูดใจให้กับนักท่องเที่ยว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กองพัฒนาการท่องเที่ยว. (2560). แผนพัฒนาบริการท่องเที่ยว พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
ณิชา ตันสูติชล. (2560). การจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยวในเกาะเต่า จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการโลจิสติกส์และโซ่อุปทาน. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ปิ่นฤทัย คงทอง. (2565). แนวทางการจัดการโลจิสติกส์เพื่อการท่องเที่ยว จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน, 4(2), 1-21.
วิภาวี มาลีวัด. (2566). พฤติกรรมการท่องเที่ยวแบบคาร์บอนต่ำของนักท่องเที่ยว:การท่องเที่ยวทางทะเล. ใน วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ธุรกิจ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 13 พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: สำนักนายกรัฐมนตรี.
Connor, R. et al. (2020). Willingness to pay for sustainable aviation depends on ticket price, greenhouse gas reductions and gender. Technology in Society, 60, 101224. https://doi.org/10.1016/j.techsoc.2019.101224.
Durán-Román, J. L. et al. (2021). Tourists' willingness to pay to improve sustainability and experience at destination. Journal of Destination Marketing & Management, 19, 100540. https://doi.org/10.1016/j.jdmm.2020.100540.
Ezeh, P. C. & Dube, K. (2024). Willingness to Pay in Tourism and Its Influence on Sustainability. Sustainability, 16(23), 1-16.
Jurado-Rivas, C. & Sánchez-Rivero, M. (2022). Investigating Change in the Willingness to Pay for a More Sustainable Tourist Destination in a World Heritage City. Land, 11(3), 439. https://doi.org/10.3390/land11030439.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. New York: The Science Press.
Precious, C. & Kaitano, D. . (2024). Willingness to Pay in Tourism and Its Influence on Sustainability. Sustainability, 16(23), 10630. https://doi.org/10.3390/su162310630.
Tang, X. et al. (2020). Choice behavior of tourism destination and travel mode: A case study of local residents in Hangzhou, China. Journal of Transport Geography, 89, 102895. https://doi.org/10.1016/j.jtrangeo.2020.102895.
Vithayaporn, S. et al. (2023). Assessment of the Factors Influencing the Performance of the Adoption of Green Logistics in Urban Tourism in Thailand’s Eastern Economic Corridor. Social Sciences, 12(5), 1-18.
