การสื่อสารเอกลักษณ์ไทยของภาคเอกชนไทยในประเทศออสเตรีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) แผนยุทธศาสตร์การสื่อสารเอกลักษณ์ไทยของภาคเอกชนไทยในออสเตรีย 2) การดำเนินการสื่อสารเอกลักษณ์ไทยของภาคเอกชนไทยในออสเตรีย 3) กลยุทธ์การสื่อสารเอกลักษณ์ไทยของภาคเอกชนไทยในออสเตรีย และ 4) แนวทางการพัฒนาการสื่อสารเอกลักษณ์ไทยของภาคเอกชนไทยในออสเตรีย การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกผู้ให้ข้อมูลหลักแบบเจาะจงจากผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการสื่อสารเอกลักษณ์ไทยในออสเตรีย จำนวน 20 คน จาก 3 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มผู้สนับสนุนเชิงนโยบาย กลุ่มผู้บริหารการสื่อสาร และกลุ่มผู้ปฏิบัติงานการสื่อสาร วิเคราะห์ข้อมูลโดยการสร้างข้อสรุป ผลการวิจัยพบว่า 1) แผนยุทธศาสตร์การสื่อสาร มุ่งบูรณาการวัฒนธรรมไทยเข้ากับสังคมออสเตรียโดยเน้นอาหารไทย มวยไทยนวดไทย และนาฏศิลป์ไทย ผ่านสื่อต่าง ๆ ร่วมกับการสนับสนุนจากรัฐบาลไทย สถานทูต และองค์กรท้องถิ่นในการจัดการการสื่อสาร 2) การดำเนินการสื่อสาร เน้นการวิเคราะห์ความหมายของเอกลักษณ์ไทยแต่ละด้านให้ชัดเจน โดยอาหารไทยสื่อถึงการปรับตัวและสุขภาพ มวยไทยสื่อถึงความแข็งแกร่ง นวดไทยสื่อถึงการรักษาสุขภาพ และนาฏศิลป์ไทยสื่อถึงความงดงาม มีการปรับปรุงให้เข้ากับยุคสมัยแต่ยังคงรักษารากฐานไทยไว้ 3) กลยุทธ์การสื่อสาร เน้นสร้างความร่วมมือระหว่างภาคีเครือข่ายทั้งไทยและออสเตรีย ใช้บุคคลมีชื่อเสียงช่วยสื่อสาร และใช้เนื้อหาที่มุ่งเล่าประสบการณ์การเข้าร่วมกิจกรรมผ่านสื่อหลากหลาย และ 4) แนวทางพัฒนาการสื่อสาร เน้นการพัฒนาความร่วมมือกับรัฐไทยและออสเตรีย การบูรณาการเนื้อหาและกิจกรรมทางวัฒนธรรมที่สม่ำเสมอ พร้อมนำเทคโนโลยีดิจิทัลมาช่วยในการสื่อสารและพัฒนาแบรนด์เอกลักษณ์ไทยให้เข้ากับวัฒนธรรมออสเตรีย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมการกงสุล กระทรวงการต่างประเทศ. (2566). รายงานประจำปี 2566: คนไทยในต่างประเทศ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการต่างประเทศ.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2564). การขับเคลื่อนศิลปวัฒนธรรมไทยสู่ต่างประเทศ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวัฒนธรรม.
กรรณิกา พงศ์พนัส. (2565). Soft Power กับการสื่อสารวัฒนธรรมไทยในระดับนานาชาติ. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์, 27(1), 1-16.
คุณาวงศ์ ปริญญา. (2566). บทบาทของคนไทยในต่างประเทศต่อการส่งเสริมภาพลักษณ์ชาติไทย. วารสารสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 15(1), 103-119.
จิรวิริยะกุล จันทร์เพ็ญ. (2564). วัฒนธรรมไทยในยุคโลกาภิวัตน์: การสร้างอัตลักษณ์ผ่าน Soft Power. วัฒนธรรมไทยในยุคโลกาภิวัตน์: การสร้างอัตลักษณ์ผ่าน Soft Power, 9(2), 45-58.
เมธาวี จำเนียร และกรกฎ จำเนียร. (2519). ภาพลักษณ์และการสื่อสารอัตลักษณ์ความเป็นไทยท่ามกลางพหุวัฒนธรรม ในรัฐปีนัง ประเทศสหพันธรัฐมาเลเซีย. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, Silpakorn University, 12(1), 227-240.
วิลาวัลย์ ธรรมบุตร. (2566). อิทธิพลของโซเชียลมีเดียต่อการส่งเสริมวัฒนธรรมไทยในต่างประเทศ. วารสารการสื่อสารและการจัดการนวัตกรรม, 12(2), 55-69.
Anderson, J. R. (2021). Digital transformation in cultural communication. Journal of Digital Culture, 8(3), 234-249.
Banks, M. J. (2022). Cultural identity in the digital age. International Journal of Cultural Studies, 25(2), 178-195.
Chen, Y. H. (2023). Cross-cultural business communication strategies. Business Communication Quarterly, 86(1), 45-62.
Hofstede, G. J. (2023). Cultural dimensions in communication. International Journal of Cross-Cultural Management, 15(2), 145-160.
Jobling, P. (2016). Roland Barthes: Semiology and the rhetorical codes of fashion. Thinkingthrough fashion: A guide to key theorists, 132-148. doi: https://shorturl.asia/rRvMQ
Johnson, R. B. & Smith, K. A. (2022). Cultural diplomacy in practice. Journal of International Relations, 14(4), 412-428.
Kotler, P. T. & Keller, K. L. (2022). Marketing management. (16th ed.). New Jersey: Pearson Education.
Lee, S. M. (2021). Digital platforms for cultural promotion. Digital Communication Research, 12(2), 167-184.
Nye, J. S. (2021). Soft power and cultural diplomacy. Public Diplomacy Magazine, 10(1), 12-25.
Wilson, M. R. (2023). Heritage tourism and cultural identity. Tourism Management Studies, 18(3), 289-304.
Yúdice, G. (2003). The Expediency of Culture: Uses of Culture in the Global Era. United States of America: Duke University Press.
Zhang, H. W. (2022). Social media and cultural branding. Journal of Brand Management, 29(4), 345-362.
