ประสิทธิผลการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการ กรณีศึกษาโครงการบางระกำโมเดล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับประสิทธิผลการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการ กรณีศึกษาโครงการบางระกำโมเดล 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการ กรณีศึกษาโครงการบางระกำโมเดล และ 3) เพื่อเสนอแนวทาง การบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการให้เกิดประสิทธิผล วิธีการศึกษาเป็นการวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่าง 400 คน เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและสถิติการวิเคราะห์ถดถอยพหูคูณเชิงเส้นตรง ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 37 คน ด้วยวิธีการเลือกแบบเจาะจง เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับประสิทธิผลการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการ กรณีศึกษาโครงการบางระกำโมเดล ภาพรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.65)
เมื่อจำแนกเป็นรายด้าน อยู่ในระดับมาก 2 ด้าน คือ การบริหารจัดการขณะเกิดและหลังเกิดภัยพิบัติ 2) ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการ กรณีศึกษาโครงการบางระกำ (y) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 มีทั้งหมดจำนวน 3 ตัวแปร ได้แก่ ปัจจัยด้านการร่วมบูรณาการระหว่างหน่วยงาน ปัจจัยด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน และปัจจัยด้านงบประมาณ และ 3) แนวทางการบริหารจัดการภัยพิบัติในพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากแบบบูรณาการให้เกิดประสิทธิผล พบว่า ควรมีการวางแผนทั้งในระยะสั้น ระยะกลาง และระยะยาว ที่เป็นกรอบในปฏิบัติให้กับหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และประชาชนได้รับรู้และปฏิบัติตามได้อย่างมีประสิทธิผล
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กมลวรรณ วรรณธนัง และคณะ. (2565). รูปแบบการบริหารจัดการภัยพิบัติพื้นที่น้ำท่วมซ้ำซากในอำเภอเสนา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 20(2), 143-156.
กัมปนาท วงษ์วัฒนพงษ์. (2565). ชุมชนกับการจัดการภัยพิบัติ: กรณีศึกษาอำเภอบางระกำ จังหวัดพิษณุโลก. วารสารพิกุลคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร, 20(1), 47-65.
โครงการส่งน้ำและบำรุงรักษายมน่าน. (2560). การบริหารจัดการน้ำแบบชุมชนมีส่วนร่วมพื้นที่ทุ่งหน่วงน้ำบางระกำ “โครงการบางระกำโมเดล 60”. พิษณุโลก: สำนักงานชลประทานที่ 3 กรมชลประทาน.
นรีนุช ดำรงชัย. (2560). 3 องค์ประกอบ 1 เครื่องมือสู่ความสำเร็จในการรับมือกับภัยพิบัติของญี่ปุ่น. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 34(3), 146-166.
พัชรา ศรีพระบุ. (2565). การวิเคราะห์การถดถอยพหูคูณแบบขั้นตอนของปัจจัยพยากรณ์ที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกใช้บริการท่าเรือสินค้าทั่วไป. วารสารวิศวกรรมศาสตร์และนวัตกรรม, 15(3), 154-163.
ยอดพล เทพสิทธา และฐานิดา บุญวรรโณ. (2561). รื้อสร้างบางระกำโมเดล: ความไม่เสมอภาคในการรับภาระสาธารณะ. วารสารนิติสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 11(2), 142-167.
ยุวชล เกสรประทุม และคณะ. (2567). การวิจัยการนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาประยุกต์ใช้ พื้นที่บางระกำโมเดล อำเภอบางระกำ จังหวัดพิษณุโลก. วารสารการบริหารและสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 7(3), 284-294.
สำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ. (2562). แผนแม่บทการบริหารจัดการทรัพยากรน้ำ 20 ปี พ.ศ. 2566 - 2570. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานทรัพยากรน้ำแห่งชาติ.
อนุชา ลาวงค์ และคณะ. (2565). ความท้าทายผู้นำในการบริหารจัดการภัยพิบัติขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: กรณีศึกษามหาอุทกภัย. วารสารสหวิทยาการวิจัยและวิชาการ, 2(6), 217-234.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of Psychological Test. (5th ed.). New York: Harper Collins.
Rovinelli, R. J. & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion- referenced test item validity. Dutch Journal of Educational Research, 2(2), 49-60.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: John Wiley and Sons.
