การพัฒนาคุณภาพชีวิตและยกระดับเศรษฐกิจฐานราก ตำบลฉลอง จังหวัดภูเก็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา ผลการพัฒนานวัตกรรมสู่การยกระดับเศรษฐกิจฐานรากผลการพัฒนาทักษะการประกอบอาชีพและการสร้างรายได้ ผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตและยกระดับเศรษฐกิจฐานรากฯ และประเมินผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตและยกระดับเศรษฐกิจฐานราก ตำบลฉลอง จังหวัดภูเก็ตเป็นการวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง เลือกโดยใช้สูตรคำนวณ จำนวน 384 คน ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง เลือกแบบเจาะจง จำนวน 30 คน เครื่องมือวิจัยที่ใช้เก็บข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์เชิงลึก สถิติที่ใช้วิจัย ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า ผลการพัฒนานวัตกรรมสู่การยกระดับเศรษฐกิจฐานรากฯ ได้แก่ ชาผักเหมียง สครับ น้ำมันไพร ยาหม่อง ขนมกระยาสารท การออกแบบเครื่องประดับ มุกภูเก็ตและ ยากันยุงสมุนไพร ประโยชน์ของนวัตกรรมที่พัฒนา ได้แก่ ชุมชนมีอาชีพ ลดการว่างงาน สร้างเครือข่ายการส่งเสริมอาชีพ สร้างความเข้มแข็ง มีแผนในการบริหาร ธุรกิจ และมีเป้าหมายในการพัฒนาผลิตภัณฑ์และการขับเคลื่อนผลิตภัณฑ์เพื่อเข้าสู่งบประมาณของรัฐ ผลการพัฒนาทักษะการประกอบอาชีพและการสร้างรายได้ให้กับชุมชนฯ มี 5 ด้าน ได้แก่ ทักษะความคิดสร้างสรรค์และการแก้ปัญหา ทักษะการสื่อสารทักษะทางเทคโนโลยี ทักษะการจัดการเวลา และทักษะการทำงานร่วมกับผู้อื่น ผลพัฒนาคุณภาพชีวิตและยกระดับเศรษฐกิจฐานรากฯ ได้ช่วยใน 4 ด้าน คือ เพิ่มโอกาสทางเศรษฐกิจ เสริมสร้างทักษะและการศึกษา ปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐาน และส่งเสริมการมีส่วนร่วมในชุมชน สำหรับผลการประเมินการพัฒนาคุณภาพชีวิตและยกระดับเศรษฐกิจฐานรากฯ ผู้รับบริการและความสุขมวลรวม ในภาพรวมมีระดับความพึงพอใจอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุฬาลักษณ์ จารุจุฑารัตน์ และวงศ์ทอง เขียนวงศ์. (2560). การพัฒนารูปแบบบรรจุภัณฑ์ขนมฝรั่งกุฎีจีนด้วยการประยุกต์เอกลักษณ์ ของชุมชนแขวงกัลยาณ์เขตธนบุรีจังหวัดกรุงเทพมหานคร. Journal of Information, 16(1), 77-85.
ชินทัต อุบลแย้ม. (2567). การพัฒนารูปแบบการป้องกันยาเสพติดด้วยหลักพุทธธรรมในกลุ่มเด็กและเยาวชนของชุมชนแฟลตตํารวจส่วนกลางทุ่งสองห้อง กรุงเทพมหานคร. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 9(2), 25-36.
ซูลฟีกอร์ มาโซ และคณะ. (2568). แนวทางการประเมินความสุขมวลรวมชุมชนในการขับเคลื่อนงานพัฒนาเชิงพื้นที่ในมิติครัวเรือนยากจนและผู้ด้อยโอกาส. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 9(1), 189-200.
ณรงค์ฤทธิ์ ทุ่งปรือ และคณะ. (2566). รูปแบบการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนในการยกระดับเศรษฐกิจฐานราก ในเขตอุทยานธรณีโลกสตูล. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 8(5), 89-100.
ธีระพงษ์ ทศวัฒน์ และคณะ. (2567). การสร้างเครือข่ายในการทำงานร่วมกับชุมชนและการพัฒนาผู้ประกอบการ จากฐานทุนวัฒนธรรม อำเภอบ้านโพธิ์ จังหวัดฉะเชิงเทรา. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(10), 215-228.
นวรัตน์ นิธิชัยอนันต์ และคณะ. (2566). การพัฒนานวัตกรรมการตลาด เพื่อความยั่งยืนของธุรกิจชุมชน อำเภอกาบเชิง จังหวัดสุรินทร์. วารสารวิชาการมนุษย์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 7(2), 141-161.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: สุวิริยสาส์น.
บุญเพ็ง สิทธิวงษา. (2566). การพัฒนาคุณภาพชีวิตเพื่อขับเคลื่อนเศรษฐกิจฐานราก ในพื้นที่จังหวัดอุดรธานี. วารสารราชภัฏสุรินทร์วิชาการ, 1(5), 1-14.
ปัณณิกา งามเจริญ. (2567). ทุนทางสังคมกับการเสริมสร้างความเข้มแข็งของเศรษฐกิจฐานรากของชุมชน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 12(2), 473-484.
พรรณิภา ซาวคำ และคณะ. (2561). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนเพื่อเข้าสู่ตลาดธุรกิจโรงแรม จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(1), 165-182.
พระครูสิทธิสุตากร (สุเมต สิทฺธิเมธี). (2567). การพัฒนากลุ่มอาชีพเกษตรกรรมเพื่อยกระดับรายได้เศรษฐกิจฐานราก ในจังหวัดสงขลา. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(10), 76-86.
พระสุธีวชิรคุณ (ณัฐพงศ์ ยโส). (2567). การพัฒนานวัตกรรมเพื่อการแก้ไขปัญหาความยากจนในชุมชนเมือง. วารสารนวัตกรรมสังคมศาสตร์, 1(6), 54-63.
วันปิติ ศรีธรรม. (2561). บทบาทขององค์กรท้องถิ่นในการส่งเสริมผลิตภัณฑ์หมูหัน ของอำเภอท่าข้าม อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม และแนวทางในการพัฒนาเศรษฐกิจฐานราก. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 12(1), 151-167.
วิวัฒน์ จันทร์กิ่งทอง และกอแก้ว จันทร์กิ่งทอง. (2566). ปัจจัยเหตุและผลของความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวในการท่องเที่ยวชุมชน จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการราชภัฏภูเก็ต, 19(2), 58-77.
สุชีลา ตาลอำไพ และคณะ. (2567). การเพิ่มศักยภาพพัฒนานวัตกรรมและฟื้นฟูเศรษฐกิจท้องถิ่นให้เกิดกิจกรรมทางการตลาดของชุมชนโดยการสร้างงาน สร้างรายได้ให้เกิดขึ้นในท้องถิ่นชุมชน ตําบลศรีวิลัย อําเภอเสลภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิจัยวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 8(2), 395-409.
เสถียร สีชื่น และเอมอร แสนภูวา. (2567). รูปแบบพัฒนาอาชีพชุมชนชายแดนบนฐานปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตและรายได้. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 9(2), 1831-1842.
Jannah, E. U. et al. (2017). Community-Based Tourism Development at Gajah Munkur Wonogiri Tourist Attraction. 1st UPI International Geography Seminar 2017. Retrieved August 8, 2017, from https://iopscience.iop.org/article/10.1088/1755-1315/145/1/012017
Srimaitree, M. (2016). Model and Potential Development of Community Enterprises in the Cultural Tourism Based on Local Identity to Tourists in Ubon Ratchathani Province. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 11(2), 53-65.
Yamane, T. (1973). Statistics: an introductory analysis. New York: Harper & Row.
