ผลของการใช้เทคนิคความขัดแย้งทางวิชาการที่มีต่อความสามารถในการอ่านวรรณคดีอย่างมีวิจารณาญของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2
คำสำคัญ:
เทคนิคความขัดแย้งทางวิชาการ, การอ่านอย่างมีวิจารณญาณ, วรรณคดีบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยความสามารถในการอ่านวรรณคดีอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ระหว่างก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิคความขัดแย้งทางวิชาการ ประชากรในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นมัยมศึกษาแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร จำนวน 260 คน กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 2 ห้อง ม.2/1 จำนวน 38 คน ที่กำลังศึกษาในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 โรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร โดยใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง คือ แผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิคความขัดแย้งทางวิชาการ จำนวน 12 แผน แผนละ 1 คาบเรียน คาบเรียนละ 50 นาที เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบวัดความสามารถในการอ่านวรรณคดีอย่างมีวิจารณญาณ ซึ่งเป็นแบบทดสอบประเภทปรนัยชนิดเลือกตอบ 4 ตัวเลือก จำนวน 30 ข้อ ใช้ระยะเวลาในการเก็บรวบรวมข้อมูลนาน 6 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 2 คาบ รวมเป็นระยะเวลาทั้งสิ้น 12 คาบวิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ตลอดจนค่าทีแบบกลุ่มตัวอย่างไม่อิสระ (dependent t-test) เพื่อทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยระหว่างกลุ่ม ผลการศึกษาพบว่า ความสามารถในการอ่านวรรณคดีอย่างมีวิจารณาญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยใช้เทคนิคความขัดแย้งทางวิชาการมีคะแนนเฉลี่ยหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กัลยรัตน์ แสงแก้ว. (2565). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวรรณคดี เรื่องสุภาษิตสอนหญิง โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบพิพาทเชิงสร้างสรรค์ร่วมกับเกมการศึกษา สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. (การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร)
ทิศนา แขมณี. (2566). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เบญจรัตน์ ใจบาน. (2562). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้กลวิธีพิพามเชิงสร้างสรรค์ร่วมกับการใช้กรณีศึกษาที่มีต่อทักษะการทำงานกลุ่มของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. (ครุศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2560). ปรีชาวิทรรศน์: มุมมองภาษาไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิชชากร บุรุษพัฒน์ และ ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2562). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบพิพาทเชิงสร้างสรรค์ที่ส่งเสริมความสามารถในการคิดเชิงวิพากษ์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารแห่งมหาวิทยาลัยนเรศวร, 21(1), 127-141.
ศิโรตม์ ภาคสุวรรณ. (2564). บทบาทของประเทศไทยในการพัฒนาปัญญาประดิษฐ์. ปรัชญาปริทรรศน์, 26(1), 137-145.
อิงอร สุพันธุ์วณิช. (2565). วิเคราะห์เจาะลึกวรรณคดีไทยในแบบเรียนมัธยมศึกษา. อุบลราชธานี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
Alvidrez, M., Villa, C., & Hampton, E. M. (2024). Using structured academic controversy for STEM education leadership programs. Journal of College Science Teaching, 53(2), 129–134.
Cohen, L., Manion, L., & Morrison, K. (2018). Research Methods in Education. (8th ed.). London: Routledge.
Creswell, J. W. & Guetterman, T. C. (2019). Educational Research: Planning, Conducting, and Evaluating Quantitative and Qualitative Research. (6th ed.). New York: Pearson Education.
Cruz-Roa, R. (2024). Critical reading inside a cross-curricular approach. HOW Journal, 31(1), 107–122.
De Bono, E. (2015). Lateral Thinking: Creativity Step by Step. New York: Harper & Row.
Johnson, D. W. and Johnson, R. T., (2014). Cooperative learning in 21st century. Anales de psicología, 30(3), 841-851.
Johnson, D. W., (2015). Constructive controversy: theory, research, practice. Cambridge: Cambridge University Press.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Mather, P., & McCarthy, R. (2015). The art of critical reading. (4th ed.). New York: McGraw-Hill Education.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
