การสื่อสารอัตลักษณ์ของกลุ่มคนผ่านภาพยนตร์ไทยร่วมสมัย
คำสำคัญ:
อัตลักษณ์ของกลุ่มคน, โครงสร้างการเล่าเรื่อง, ภาพยนตร์ไทยร่วมสมัยบทคัดย่อ
ปี พ.ศ. 2564 กลับเกิดภาพยนตร์ไทยร่วมสมัยเรื่อง 4 Kings อาชีวะ ยุค 90 กำกับภาพยนตร์โดยพุฒิพงษ์ นาคทอง และภาพยนตร์เรื่องสัปเหร่อ กำกับภาพยนตร์โดย ธิติ ศรีนวล ในปี พ.ศ. 2566 สร้างสถิติใหม่ด้านรายได้ ทำให้วงการภาพยนตร์ไทยกลับมาคึกคักอีกครั้ง
ผู้วิจัยสนใจที่จะศึกษาการสื่อสารอัตลักษณ์ของกลุ่มคนผ่านภาพยนตร์ไทยร่วมสมัย เพื่อศึกษากระบวนการสื่อสารที่สะท้อนอัตลักษณ์ของกลุ่มคนผ่านภาพยนตร์ร่วมสมัย และวิเคราะห์โครงสร้างการเล่าเรื่องของภาพยนตร์ไทยร่วมสมัยที่นำเสนออัตลักษณ์ของกลุ่มคน
ผลการศึกษาพบว่า กระบวนการสื่อสารอัตลักษณ์ของกลุ่มคนผ่านภาพยนตร์ไทยร่วมสมัย มีวิธีการสื่อสาร 2 ประเภท ได้แก่ 1) การสื่อสารอัตลักษณ์ผ่านตัวบุคคล (กลุ่มคน) ประกอบด้วย ภาษา ลักษณะภายนอก ความเชื่อ และทัศนคติ 2) การสื่อสารอัตลักษณ์ผ่านบริบทด้านสังคมและวัฒนธรรม ประกอบด้วย สภาพแวดล้อมและลักษณะทางภูมิศาสตร์ ช่วงชั้นทางสังคม การเมือง และวัฒนธรรม/วัฒนธรรมย่อย ซึ่งวิธีการสื่อสารอัตลักษณ์ทั้ง 2 ประเภททำให้เกิดโครงสร้างการเล่าเรื่องของภาพยนตร์ที่สมบูรณ์ เพราะผู้ชมมองเห็น “ตัวตน” ของตนเองผ่านภาพยนตร์ไทยร่วมสมัย ทำให้อัตลักษณ์ของกลุ่มคนในเนื้อหาของภาพยนตร์ถูกส่งต่อและแทรกซึมไปในสังคมใหม่ ๆ จนสามารถสร้างพฤติกรรมเลียนแบบและการผลิตซ้ำอัตลักษณ์ต่าง ๆ ขึ้นได้ในที่สุด
References
กำจร หลุยยะพงศ์. (2556). ภาพยนตร์กับการประกอบสร้างสังคม ผู้คน ประวัติศาสตร์และชาติ.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กฤษฎิญา ไชยศรี. (2564). Contemporary Art ศิลปะร่วมสมัยที่เกิดขึ้นในยุคปัจจุบัน (แต่ดันเข้าใจยากกว่ายุคที่ผ่านมา). https://groundcontrolth.com/blogs/art-term-contemporary-art
ธิติ ศรีนวล (ผู้กำกับ). (2566). สัปเหร่อ [ภาพยนตร์]. ศรีสะเกษ: เซิ้ง มิวสิก, ไทบ้าน สตูดิโอ, สถุน โปรดักชั่น, มูฟวี่ พาร์ทเนอร์และห้างหุ้นส่วนจำกัด ศิริมงคล พร๊อพเพอตี้.
บรรพต วีระสัย. (2520). ความคิดเชิงทฤษฎีการเมืองในพุทธศาสนาในทฤษฎีการเมืองสมัยสุโขทัยและสมัยกลาง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคําแหง.
ประวิทย์ แต่งอักษร. (2548, เมษายน). Alfie (1966): มูลค่าของเสรีภาพ. ใน บุษบา เตชศรีสุธี (บ.ก.), สตาร์พิคส์
(พิมพ์ครั้งที่ 1). (น. 97-99). สำนักพิมพ์สตาร์พิคส์.
ประวิทย์ สายสงวนวงศ์. (2562). เปลี่ยนอีสานให้เป็น “ไทย” : อุดมการณ์รัฐชาติกับสำนึกการเมืองของคนที่
ราบสูง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
พุฒิพงษ์ นาคทอง (ผู้กำกับ). (2564). 4 Kings อาชีวะ ยุค 90 [ภาพยนตร์]. กรุงเทพฯ: M Pictures.
มาริสา หิรัญตียะกุล, และนพดล ตั้งสกุล. (2563). การศึกษาอัตลักษณ์ถิ่นที่ในสิ่งแวดล้อมสรรค์สร้าง. JARS
(1), 99-113. https://www.researchgate.net/publication/364464311_karsuksaxatlaksnthin
thinisingwaedlxmsrrkhsrang
ลีลา จันสว่าง. (2556). การศึกษาความเชื่อมโยงของสื่อ สังคมและอุดมการณ์ชาตินิยมกระแสหลัก ผ่านสื่อ
ละครโทรทัศน์เรื่อง ทวิภพ. https://cmudc.library.cmu.ac.th/frontend/Info/item/dc:119900
วรชัย ทองไทย. (2562). การเลียนแบบ. https://www.theprachakorn.com
สิริลักษณ์ สุขสวัสดิ์. (2563). ภายนอกเหมือน แต่ในใจไม่ใช่ เมื่อ “การเหมารวม” สร้างบาดแผลให้ผู้บริสุทธิ์.
https://urbancreature.co/stereotype-threat/
อริสา สุขสม. (2552). เมื่อวัยรุ่นบริโภคแฟชั่น : การบริโภค “อัตลักษณ์” ภายใต้วัฒนธรรมการบริโภค. วารสาร
สุทธิปริทัศน์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, 23(71), 7-32.https://so05.tci-thaijo.org/index.php/DPU
SuthiparithatJournal/article/view/245961
Bennett, A. (2005). Culture and Everyday Life. London: SAGE.
OK Today. (2023) ปีทองของหนังไทย. OK Today. https://okaytoday.net/article/101365
