การพัฒนาอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยในยุค Disruptive Technology ศึกษาเฉพาะกรณี ภาพยนตร์กระแสหลัก
คำสำคัญ:
อุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทย, ภาพยนตร์กระแสหลัก, การพัฒนา, Disruptive Technologyบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโอกาส อุปสรรค และแนวทางการพัฒนาอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยกระแสหลักในยุค Disruptive Technology เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้วิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสีย (Stakeholder) ในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยกระแสหลัก กำหนดเกณฑ์ในการคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างคือ ต้องเป็นผู้ที่ทำงานหรือมีความเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยกระแสหลัก และมีประสบการณ์ทำงานหรือมีตำแหน่งงานเป็นที่ยอมรับเชื่อถือได้ ทั้งในส่วนของภาครัฐและเอกชน จำนวนรวมทั้งสิ้น 44 คน
ผลการวิจัยสรุปได้ว่า มีตัวแปรที่เกี่ยวข้องกับโอกาสและอุปสรรครวมทั้งสิ้น 24 ตัวแปร สามารถแบ่งออกเป็น 3 กลุ่มใหญ่ได้แก่ ตัวแปรปัจจัยภายใน ตัวแปรปัจจัยภายนอก และตัวแปรผลกระทบที่เกี่ยวกับ Disruptive Technology ส่วนแนวทางการพัฒนาอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยกระแสหลัก ควรมุ่งเน้นไปที่ 10 ประเด็นปัญหาเร่งด่วนได้แก่ การแก้ไขปัญหาภาครัฐ, การแก้ไขกฎหมายกำกับดูแลภาพยนตร์, การสร้างเครือข่ายความร่วมมือด้านภาพยนตร์, การแก้ไขปัญหาด้านการจัดจำหน่ายภาพยนตร์, การกำหนดราคาตั๋วชมภาพยนตร์ให้เหมาะสมกับค่าแรงขั้นต่ำ, การพัฒนาระบบฐานข้อมูลและการจัดเก็บ, การพัฒนาองค์ความรู้ด้านภาพยนตร์และสถานศึกษา, การพัฒนาภาพยนตร์ไทยกระแสหลักสู่ตลาดต่างประเทศ, การสร้าง Brand DNA ของสตูดิโอผลิตภาพยนตร์ และการจัดทำโครงการพัฒนาบุคลากรในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทย
References
กรัณย์ จิตธารารักษ์. (2556). การสื่อสารของธุรกิจภาพยนตร์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์. [รายงานการค้นคว้าอิสระ วารสารศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ฉลองรัฐ เฌอมาลย์ชลมารค. (2557). ภาพยนตร์ไทยกับยุคเปลี่ยนผ่านเทคโนโลยี. วารสารนิเทศศาสตร์ปริทัศน์, 18(1), 8-19.
ธนภรณ์ ฌายีเนตร. (2561). แนวโน้มการชมภาพยนตร์ในสังคมไทย. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
พล เนื่องจำนงค์. (2559). พฤติกรรมการบริโภคสื่อบนเครือข่ายสังคมผ่านอินเทอร์เน็ตของผู้บริโภคสื่อแบบโพรซูเมอร์ ในสังคมแห่งการหลอมรวมสื่อ. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ].
วรากรณ์ สามโกเศศ. (2559). รู้จัก Disruptive Technologies. ThaiPublica. https://thaipublica.org/2016/11/varakorn-187/
ศรีบวร เอี่ยมวัฒน์. (2561). แนวโน้มของ Disruptive Technology และความเป็นไปได้ของรูปแบบธุรกิจในอนาคตของเครื่องถ่ายเอกสารในประเทศไทย. [วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ศิริชัย ศิริกายะ. (2557). แบบจำลองการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 13(15), 8-14.
ศิวาวุธ ไพรีพินาศ. (2556). การจัดการการตลาดและการสื่อสารการตลาดของ บริษัท จีเอ็มเอ็ม ไท หับ จำกัด.[รายงานการค้นคว้าอิสระ วารสารศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2560). การวิเคราะห์ผู้รับสารในยุคดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 34(1), 168-187.
อนงค์นาฏ รัศมีเวียงชัย. (2558). ธุรกิจภาพยนตร์. ใน สมสุข หินวิมาน (บ.ก.), ธุรกิจสื่อสารมวลชน.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Bower, L. J., & Christensen, M. C. (1995). Disruptive Technologies: Catching the Wave. Harvard Business Review, 73(1), 43-53.
Christensen, M. C., Raynor, E. M. & McDonald, R. (2015). What Is Disruptive Innovation?.Harvard Business Review. https://hbr.org/2015/12/what-is-disruptive-innovation
Fourie, J. P. (2004). Media Studies Volume 2: Content, Audiences and Production. Juta Academic.
Sadlowska, M. K., Karlsson, S. P. & Brown, C. S. (2019). Independent Cinema in the Digital Age: Is Digital Transformation the Only Way to Survival?. Economic and Business Review, 21(3), 411-438. https://doi.org/10.15458/ebr.88
Stephanie, L., Sharma, S. R., & Ramasubbu, N. (2012). The Digitization of Bollywood: Adapting to Disruptive Innovation. Media Asia, 39(1), 3-16. https://doi.org/10.1080/01296612.2012.11689913
