The Development of Thai Film Industry in The Disruptive Technology Era: A Case Study of The Mainstream Cinema
Keywords:
Thai film industry, mainstream cinema, development, disruptive technologyAbstract
This research aims to examine the opportunities and challenges facing the Thai mainstream film industry in the era of disruptive technology and to explore strategies for its development. This qualitative study employs in-depth interviews with stakeholders in the Thai mainstream film industry. The selection criteria for the sample group include individuals who are actively engaged or hold significant roles within the industry, possessing relevant experience and recognized positions in both the public and private sectors. A total of 44 individuals participated in the study.
The research findings identify 24 variables related to opportunities and challenges, which can be categorized into three main groups: internal factors, external factors, and the impacts of disruptive technology. Regarding the development of the Thai mainstream film industry, the study emphasizes ten critical issues that require urgent attention: addressing government-related issues, revising film regulation laws, establishing film cooperation networks, resolving distribution challenges, determining appropriate ticket prices aligned with the minimum wage, developing a comprehensive film database system, enhancing film-related knowledge and educational institutions, expanding Thai mainstream films to international markets, creating a brand identity for film production studios, and implementing human resource development initiatives within the Thai film industry.
References
กรัณย์ จิตธารารักษ์. (2556). การสื่อสารของธุรกิจภาพยนตร์ผ่านสื่อสังคมออนไลน์. [รายงานการค้นคว้าอิสระ วารสารศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ฉลองรัฐ เฌอมาลย์ชลมารค. (2557). ภาพยนตร์ไทยกับยุคเปลี่ยนผ่านเทคโนโลยี. วารสารนิเทศศาสตร์ปริทัศน์, 18(1), 8-19.
ธนภรณ์ ฌายีเนตร. (2561). แนวโน้มการชมภาพยนตร์ในสังคมไทย. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
พล เนื่องจำนงค์. (2559). พฤติกรรมการบริโภคสื่อบนเครือข่ายสังคมผ่านอินเทอร์เน็ตของผู้บริโภคสื่อแบบโพรซูเมอร์ ในสังคมแห่งการหลอมรวมสื่อ. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ].
วรากรณ์ สามโกเศศ. (2559). รู้จัก Disruptive Technologies. ThaiPublica. https://thaipublica.org/2016/11/varakorn-187/
ศรีบวร เอี่ยมวัฒน์. (2561). แนวโน้มของ Disruptive Technology และความเป็นไปได้ของรูปแบบธุรกิจในอนาคตของเครื่องถ่ายเอกสารในประเทศไทย. [วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ศิริชัย ศิริกายะ. (2557). แบบจำลองการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 13(15), 8-14.
ศิวาวุธ ไพรีพินาศ. (2556). การจัดการการตลาดและการสื่อสารการตลาดของ บริษัท จีเอ็มเอ็ม ไท หับ จำกัด.[รายงานการค้นคว้าอิสระ วารสารศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].
ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2560). การวิเคราะห์ผู้รับสารในยุคดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 34(1), 168-187.
อนงค์นาฏ รัศมีเวียงชัย. (2558). ธุรกิจภาพยนตร์. ใน สมสุข หินวิมาน (บ.ก.), ธุรกิจสื่อสารมวลชน.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Bower, L. J., & Christensen, M. C. (1995). Disruptive Technologies: Catching the Wave. Harvard Business Review, 73(1), 43-53.
Christensen, M. C., Raynor, E. M. & McDonald, R. (2015). What Is Disruptive Innovation?.Harvard Business Review. https://hbr.org/2015/12/what-is-disruptive-innovation
Fourie, J. P. (2004). Media Studies Volume 2: Content, Audiences and Production. Juta Academic.
Sadlowska, M. K., Karlsson, S. P. & Brown, C. S. (2019). Independent Cinema in the Digital Age: Is Digital Transformation the Only Way to Survival?. Economic and Business Review, 21(3), 411-438. https://doi.org/10.15458/ebr.88
Stephanie, L., Sharma, S. R., & Ramasubbu, N. (2012). The Digitization of Bollywood: Adapting to Disruptive Innovation. Media Asia, 39(1), 3-16. https://doi.org/10.1080/01296612.2012.11689913
