Creation of Humor Content to inform Brand Story in Facebook Fan Page “Pee Ed 7 Vi”
Keywords:
humor, content creation, language strategies, brand storyAbstract
The objectives of this research article are 1) to study the humor content and 2) to study strategies creating humor content to inform brand story in Facebook fan page “Pee Ed 7 vi” This research is a qualitative research in Textual analysis that collects specific data, 194 video contents, presenting stories about sponsor brands on the page "Pee Ed 7 Vi" posted during April 7, 2017 to April 7, 2022.
The study reveals that the page “Pee Ed 7 Vi” has created humor content to inform brand story in 4 types, including (1) communicating information (2) creating Awareness (3) creating engagement and (4) influencing behavior of target consumer. As for strategies creating humor content to inform brand story of sponsored brand, there were 7 forms consisted of homophony words, rhyme, pun, imitation, exaggeration, covering of famous songs, and composing new song to present sponsor brands.
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : เอดิสันเพรสโพรดักส์.
กรชนก ชิดไชยสุวรรณ. (2550). ภาพที่มีอิทธิพลโน้มน้าวใจในงานโฆษณาสำหรับเด็กอายุ 9-14 ปี วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กันยารัตน์ มะแสงสม (2562). กลวิธีการสร้างอารมณ์ขันในการให้ความรู้เกี่ยวกับสุขภาพในเพจหมอแล็บแพนด้า. ภูพานสาส์นวารสาร ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 : กรกฎาคม-ธันวาคม. มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
เกษศิรินทร์ ศรีวราพิพัฒน์กุล. (2554). อารมณ์ขันยุคไฮเท็ค: กรณีศึกษารูปแบบการนำเสนอมุกตลกแนวใหม่ในเรื่องขำขันผ่านทางด้านเนื้อหาและการใช้ภาษาในเว็บไซด์. วิทยานิพนธ์ ปริญญามนุษยศาสตรบัณฑิต. คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นิตยา พ่วงดี. (2557). ประสบการณ์ของหัวหน้าหอผู้ป่วยในการใช้อารมณ์ขันเพื่อการจัดการสถานการณ์ตึงเครียดในหอผู้ป่วย. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปวริส มินา. (2561). กลวิธีการสร้างสรรค์ความตลกในรายการโทรทัศน์ไทย. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต. สาขาวิชานาฏยศิลป์ไทย ภาควิชานาฏยศิลป์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปองปรารถน์ สุนทรเภสัช. (2563). การสื่อสารอารมณ์ที่สะท้อนการเลือกปฏิบัติในสังคมไทย. วารสารนิเทศศาสตร์ราชภัฏลำปาง ปีที่ 38 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม-เมษายน 2563.
ภาวดี สายสุวรรณ (2553). ค่านิยมที่สะท้อนในมุขตลกในการ์ตูนช่องของไทย. ดำรงวิชาการ 9(2) : 135-163.
วรรณนิภา วงค์ปัญญา.(2558). มิติบริบทในการกระตุ้นอารมณ์ขันในการแสดงตลกเดี่ยว. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาภาษาศาสตร์เพื่อการสื่อสาร คณะศิลปะศาสตรมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์และคณะ. (2542). จินตทัศน์ทางสังคมในภาษาสื่อมวลชน. กรุงเทพมหานคร : โครงการสื่อสันติภาพ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุมาภรณ์ สังขมาน. (2559). กลวิธีทางภาษาในวัจนกรรมเสียดสีเพื่อสร้างความตลกขบขันของไทย. วารสารมนุษยศาสตร์ ปีที่ 23 ฉบับที่ 1 (มกราคม-มิถุนายน 2559). คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Alden, D. L., Hoyer, W. D., & Lee, C. (1993). Identifying global and culture-specific dimensions of humor in advertising: A multinational analysis. Journal of Marketing, 57(2), 64–75. https://doi.org/10.2307/1252027
Baldwin, H. (1989). How to create effective TV. Commercials (2nd ed.). Lincolnwood, IL : NTC Business Book.
Keller, K,L. (2013). Strategic brand management : Building, measuring and managing brand equity (4th ed.). Horlow, UK : Pearson Education.
Martin, R., and Ford, T. (2008). The Psychology of Humor : An integrative pproach. Burlington, Ma : Elsevier Academic Press.
Norrick, N.R. (2000). Conversational Narrative. USA : John Benjamins Publishing Company.
Norrick, N.R. (2003). Issues in conversational joking. Journal of Pragmatics, 35, 1333-1359.
Thiher, A.Words in Reflection (1985). Modern Language Theory and Postmodernist Fiction. Chicago&London : U.Chicago Press,.
