Communication perception of disease prevention and preventive behaviors on coronavirus 2019 prevention among elderly people in Chorakhe Samphan Sub-District,U
Keywords:
Perception of Communication in Disease Prevention, Preventive Behaviors, Coronavirus 2019Abstract
The goal of this study was to investigate whether the perceptual channel factor of coronavirus preventive knowledge, the individual factor of coronavirus prevention, and the uses and pleasure factor of coronavirus prevention were effective in jointly predicting coronavirus prevention behavior.
The results of multiple regression analysis test by stepwise selection of variables into the equation revealed that 1) the channel factor of information perception regarding coronavirus disease prevention knowledge; 2) The personal factor of coronavirus prevention; As well as the factors of uses and gratification in preventing coronavirus disease, could predict coronavirus disease prevention behavior at statistically significant levels of .001, .01, and .05, consecutively.
When the details of each factor were examined in depth, it was discovered that there were 5 factors that might predict the behaviors for disease prevention of the novel coronavirus disease in the following order of importance: 1) Personal factor in coronavirus disease prevention (Perception of a phenomenon); 2) The uses and gratification to prevent coronavirus disease (Knowledge aspect); 3) Personal factor in coronavirus disease prevention (Interpretation aspect); 4) Channel factor for receiving information about knowledge on the prevention of the coronavirus disease (In terms of the type of content previously exposed about coronavirus disease prevention); And 5) The uses and gratification for preventing the coronavirus disease (Participation aspect), respectively, which all 5 factors were able to predict the coronavirus 2019 preventative behavior of the elderly at 43.8%.
In this sense, the personal factors for novel coronavirus disease prevention (information search) were the factors that could most successfully predict novel coronavirus disease prevention behaviors. It had a standardized regression coefficient (β) =.202 and might predict anti-Coronavirus behavior in the elderly at 30.9%.
References
กิติมา สุรสนธิ. (2541). ความรู้ทางการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เขตสุขภาพที่ 5. (14 เม.ย. 2565). รายงานการตรวจราชการกระทรวงสาธารณสุข ประจำปีงบประมาณ 2564 เขตสุขภาพที่ 5. https://apps.hpc.go.th/dl/web/upFile/2021/08-10169-20210830145242/03525b8e3e5682df81dc68e0b72865b5.pdf
คีรีบูน จงวุฒิเวศย์. (2553). รูปแบบและวิธีการที่เหมาะสมในการจัดสวัสดิการสังคมโดยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นสำหรับผู้สูงอายุ (รายงานการวิจัย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2553). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนวรรธณ์ อิ่มสมบูรณ์. (2546). พฤติกรรมสุขภาพและการพัฒนาพฤติกรรมสุขภาพ. เอกสารการสอนชุดวิชาสุขศึกษาและการประชาสัมพันธ์งานสาธารณสุข. หน่วยที่ 1-8 มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร :บริษัทประชุมช่างจำกัด.
ธนิดา มีต้องปัน. (2540). พฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
ปรมะ สตะเวทิน. (2539). การสื่อสารมวลชน: กระบวนการทฤษฎี. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุพดี ฐิติกุลเจริญ. (2537). ทฤษฎีการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร : บริษัทชวนพิมพ์.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2541). การวิจัยเชิงปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
ษมาพร รักจรรยาบรรณ และศิริณา จิตต์จรัส. (2562). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมการรู้เท่าทันสุขภาพของผู้สูงอายุในองค์กรธุรกิจเอกชน. วารสารสหศาสตร์, 19(2), 99-110.
สราลี สนธิ์จันทร์ และวิรัตน์ สนธิ์จันทร์. (2565). การเปิดรับสื่อ ทัศนคติ และพฤติกรรมการป้องกันโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19). วารสารชุมชนวิจัย, 16(1), 64-77.
สมรักษ์ ชัยสิงห์กานานนท์. (ม.ป.ป.) ความชรา ภาพร่าง (Body Image) และการใช้ชีวิตในเมือง. ใน ชีวิตชายขอบ ตัวตนกับความหมาย, ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกุล, บรรณาธิการ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
สุรกุล เจนอบรม. (2541). วิสัยทัศน์ผู้สูงอายุและการศึกษานอกระบบสําหรับผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพมหานคร : นิชินแอดเวอร์ไทชิ่งกรุ๊ฟ.
อุบลรัตน์ เพ็งสถิต. (2551). จิตวิทยาการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อรชา สื่อสุวรรณ. (2543). การเปิดรับ การจดจำ และทัศนคติของผู้โดยสารรถไฟฟ้าบีทีเอสที่มีต่อสื่อโฆษณาทางรถไฟฟ้าบีทีเอส. [วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตร์มหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]. http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/72464
BBC NEWS ไทย. (2563). ไวรัสโคโรนา : อนามัยโลกประกาศให้โควิด-19 เป็น “การระบาดใหญ่” ทั่วโลก. สืบค้นเมื่อ 19 พ.ค. 2565, จากเว็บไซต์: https://www.bbc.com/thai/international-51838536
Becker,M.H. (1990). Theoretical models of adherence and strategies for improving adherence. In the Handbook of Health Behavior Change. New York: Springer Publishing Company.
Gochman, D.S. (1988). Health Behavior: Emerging research perspectives. New York: Plenum Press.
McCombs, M.E. & Becker, L.B. (1979). Using mass communication theory. New York: Prentice-Hall.
Mowen, Jhon C. & Michael Minor. (1998). Consumer behavior (5th ed.). Upper Saddle Rover, New Jersey: Prentice – Hall.
Pander, N.J. (1987). Health Promotion in Nursing Practice (2nd ed.).Stamford, CT: Appleton & Lange.
Shiffman, L.G., & Kanuk, L.L. (2007). Consumer behavior (9th ed.). New Jersey: Prentice – Hall.
Schermhorn, J.R., Hunt, J.G., & Osborn, R. N. (2003). Organizational Behavior (9th ed.). New York: Jhon Wiley & Sons, Inc.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd ed.). New York: Harper and Row Publications.
