การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในดินแดนสุวรรณภูมิ

บทคัดย่อ

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเข้าไปยังดินแดนสุวรรณภูมินั้น เกิดขึ้นหลังจากการสังคายนาพระธรรมวินัย ครั้งที่ 3 โดยมีพระเจ้าอโศกมหาราช เป็นผู้อุปถัมภ์ พระองค์ทรงมีพระราชดำริที่จะส่งสมณทูตไปเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังนานาประเทศ เพื่อที่จะสร้างทูตสันถวไมตรีระหว่างประเทศ ด้วยการให้พุทธจักรกับอาณาจักรเป็นเครื่องอุปการะแก่กัน โดยแบ่งออกเป็น 9 สายด้วยกัน และสายที่มีความสำคัญกับดินแดนสุวรรณภูมิ คือ สายที่ 8 มีพระโสณเถระและพระอุตตรเถระ เป็นหัวหน้าสมณทูต เดินทางไปเผยแผ่ ณ ดินแดนสุวรรณภูมิ ประกอบไปด้วย ไทย พม่า ศรีลังกา กัมพูชา ลาว เป็นต้น ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติอันหลากหลาย ดินแดนแห่งนี้จึงได้รับการขนานนามว่า “ดินแดนแห่งความมั่งคั่ง” การเผยแผ่พระพุทธศาสนาสู่ดินแดนนี้ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงความเชื่อในชุมชนเดิมที่นับถือศาสนาพราหมณ์-ฮินดู บ้างก็หันมานับถือพระพุทธศาสนา บ้างก็ยังคงยึดมั่นในศาสนาเดิม ก่อให้เกิดการผสมผสานทางความเชื่อในชุมชนเดียวกัน การตัดสินใจนับถือศาสนาใดจึงขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของชนชั้นปกครองในขณะนั้น และด้วยการที่ชนชั้นปกครองในสมัยนั้นให้ความสำคัญกับพระพุทธศาสนา จึงทำให้พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองและมั่นคงมาจนถึงปัจจุบัน