An Educational Philosophy of Buddhadãsa Bhikkhu: An Analysis of its Relevance to the Online Social Media Age

Main Article Content

Gatesarin buttra
Phramaha Maggavin Purisuttamo

Abstract

The research entitled ‘An educational philosophy of Buddhadãsa bhikkhu: an analysis of its relevance to the online social media age’ was purposely made to critically analyze the relevance of the concept of Buddhadãsa bhikkhu’s philosophy of education in the era of social online media. This research employed the documentary research methodology. it was found that when it comes the concept of Buddhadãsa bhikkhu’s philosophy of education, four aspects are relevant to philosophy of education in the era of social online media: 1) learning is aiming at empowering the learners to solve daily life, 2) education is regarded as the basis or social skills whereby man can be perfected. What is irrelevant is of the following ones: 1) on the one hand, Buddhadãsa bhikkhu’s the concept of education lays great emphasis on uplifting man over the instinct resulting in putting an end to the concept of ‘I’ and ‘mine’, on the other hand, the concept of education in the era of social online media is prioritized on the concept of self and occupation leading to satisfying more individual and social needs than the ideal of manhood, 2) according to Buddhadãsa bhikkhu’s view, the ideal education is to develop man’s wisdom by which individual suffering could be got rid of. Although, the morality in living together is mentioned, yet it is just claimed that one who follows morality would succeed in doing it no matter what a work is, whereas the occupational skills are required to suit the social and economic systems so as to solve certain problems precipitated by such social or economic systems.

Article Details

Section
Research Article

References

กฤติยา ถ้ำทอง. (2565). พลังยุวพุทธอาสาเพื่อการตื่นรู้สื่อข่าวปลอมในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 5(2): 72-86.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2556). อรรถกถาภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เพลโต. (2559). รีพับลิก. เวธัส โพธารามิก ผู้แปล. (พิมพ์ครั้งที่ 2). สมุทรสาคร: พิมพ์ดี.

พุทธทาสภิกขุ. (2545). การศึกษาคืออะไร. กรุงเทพมหานคร : สำนักหนังสือธรรมนูญ.

วิทย์ วิศทเวทย์. (2555). ปรัชญาทรรศน์: ปรัชญาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พุทธทาสภิกขุ. (2553). พุทธทาสแนะแนวจริยธรรมร่วมสมัย ชุดที่ 3: จุดหมายปลางทางและตัวแท้ของจริยธรรม. กรุงเทพมหานคร: ดวงตะวัน.

พุทธทาสภิกขุ. (2537). ฆราวาสธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 4). สุราษฎร์ธานี: มูลนิธิธรรมทานไชยา.

มารค ตามไท. (2559). ทุหกข์ใหม่ของสังคมไทย โครงการเวทีวิจัยมนุษยศาสตร์ไทย: ความหวังกับจินตนาการทางมนุษยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.

พุทธทาสภิกขุ. (2525). บรมธรรม. กรุงเทพฯ :สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

แจ็คสัน, ปีเตอร์ เอ. (2557). พุทธทาสภิกขุ พระพุทธศาสนานิกายเถรวาทและการปฏิรูปเชิงนวสมัยนิยมในแระเทศไทย. มงคล เดชนครินทร์ ผู้แปล. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พุทธทาสภิกขุ. (2549). คู่มือมนุษย์: ฉบับปฏิบัติธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

พุทธทาสภิกขุ. (2548). ตัวกู-ของกู. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

สงวน อินทร์รักษ์. (2566). องค์ประกอบกลไกการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์ชาติเกี่ยวกับการศึกษาของสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษา. วารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 6(1): 120-129.

Dewey, J. (1984). The development of American pragmatism, in John Dewey: The Later Works, vol. 2. edited by J. A. Boydston. Carbondale: Southern Illinois University Press.

James Luchte. (2007). Kant’s Critique of Pure Reason: A Reader’s Guide. London: Continuum International Publishing Group.