Dance form Based on the Concept of Show Managers in Service and Entertainment Events
Main Article Content
Abstract
This article aimed to give suggestions to performing art administrator who wanted to produce performance or do some business about performance management for service and entertainment. The writer studied knowledge related to characters and patterns of Thai performing arts through entrepreneur's interview of performing arts and a study of research and book. The existence of Thai performing arts needs a development and adaptation to the current society which can help maintain culture and Thai performing arts. This article expressed the view point to current performing arts, development, and integration into new performing arts for each activity, but still remained special characters of Thai performing arts. For example, the patterns of performing arts depending on administrator' concept to service and entertainment designed outstanding performing arts which pursued a career and earned much money for teachers, artists, and performers. The result was found that pattern of performing arts depending on administrator' concept to service and entertainment mostly focused on culture combination through the development of cultural and art foundation as well as need and affection of contractor or audiences, and then created a story with Thai performing arts to new performances. One more important thing for any administrator was to search for the identity of the team which was a different selling point in order to gain more opportunities in service and entertainment employment from targeted group.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
References
กัลยา ทองอ้วน. (2552). การพัฒนากิจกรรมการเรียนแบบโครงงานเรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรมชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จอมรัศมิ์ นมัสศิลา. (2567, 20 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ชนันธร หิรัญเชาว์. (2562). การพัฒนาทักษะนาฏศิลป์ไทยและความคิดสร้างสรรค์ตามแนวคิดของเดวีส์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. วิทยาลัยครุศาสตร์: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ญาดา จุลเสวก. (2560). การดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 21(1) : 50-51.
นภัสรัญชน์ มิตรธีรโรจน์. (2567, 20 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ปิยวดี มากพา. (2555). การสังเคราะห์งานวิจัยทางนาฏศิลป์ไทย. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ. 14(1): 116-117.
พิชัย วาศนาส่ง. (2549). โลกาภิวัตน์: หมุนตามโลก สารพันสาระที่ควรรู้ เพื่อทันกระแสโลก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ปาเจรา.
ภาณุรัชต์ บุญส่ง. (2560). การดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทยในยุคประเทศไทย 4.0. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม 5(1) : 107-108.
เรณู โกศินานนท์. (2535). การแสดงพื้นบ้านในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พิมพลักษณ์.
สุรพล วิรุฬรัก. (2547). วิวัฒนาการนาฏศิลป์ไทยในกรุงรัตนโกสินทร์ พ.ศ.2325-2477. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์วิทยาลัย.
สุชาติ เอกกุญชร. (2567, 25 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
อารีย์ นัยพินิจ และคณะ. (2557). การปรับตัวภายใต้กระแสโลกาภิวัตน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา. 7(1) : 9-10.
อัมรา บุญประเสริฐ. (2559). อิทธิพลของการถ่ายทอดทางวัฒนธรรมต่างประเทศกับการดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 20(2): 35-44.