รูปแบบนาฏศิลป์ตามแนวคิดของผู้จัดการแสดงสู่งานบริการ และเอ็นเตอร์เทนเม้นท์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้ข้อเสนอแนะแก่ผู้จัดการแสดงนาฏศิลป์ที่ต้องการผลิตผลงาน หรือทำธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการแสดง เพื่องานบริการและเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ผู้เขียนได้ศึกษาองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับลักษณะและรูปแบบการแสดงนาฏศิลป์ไทย การสัมภาษณ์จากผู้ประกอบการด้านศิลปะการแสดง จากงานวิจัยและหนังสือ ซึ่งการดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทย ต้องอาศัยการพัฒนา ปรับปรนให้เข้ากับยุคสมัยของสังคมนั้น ๆ จึงจะสามารถเดินหน้าธำรงไว้ซึ่งวัฒนธรรมด้านศิลปะการแสดงของไทยไว้ได้ บทความนี้ จึงมุ่งแสดงออกถึงมุมมองของนาฏศิลป์ในปัจจุบัน แสดงให้เห็นถึงการพัฒนา ผสมผสาน จนเกิดการแสดงรูปแบบใหม่ เพื่อกิจกรรมใดกิจกรรมหนึ่ง แต่ยังคงความเป็นลักษณะเฉพาะของศิลปะการแสดงของไทย อย่างรูปแบบนาฏศิลป์ตามแนวคิดของผู้จัดการแสดงคณะต่าง ๆ สู่งานบริการและเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ที่มีการออกแบบงานด้านนาฏศิลป์ให้แปลกใหม่ โดดเด่น ไม่เหมือนใคร สร้างอาชีพและรายได้ให้แก่เกิดอาชีพครู อาชีพศิลปิน นักแสดง จำนวนมาก ผลการศึกษาวิเคราะห์ พบว่า รูปแบบนาฏศิลป์ตามแนวคิดของผู้จัดการแสดง สู่งานบริการและเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จะมุ่งเน้นในการผสมผสานวัฒนธรรมทางการแสดงเป็นส่วนใหญ่ โดยพัฒนาจากรากฐานวัฒนธรรมศิลปะการแสดงเดิมของไทย ตั้งอาศัยความต้องการ และความชื่นชอบของผู้ว่าจ้าง หรือผู้ชม สร้างสตอรี่ เรื่องราว สอดแทรก รากเหง้านาฏศิลป์ไทยจนเกินเป็นการแสดงรูปแบบใหม่ อีกสิ่งที่สำคัญกับผู้จัดการแสดงคณะต่าง ๆ ต้องหาอัตลักษณ์ความเป็นตัวตนของทีมการแสดงตนเองให้ได้ อันเป็นจุดขายที่แตกต่างไปจากคณะการแสดงอื่น ๆ เพิ่มโอกาสที่จะได้รับในการเลือกใช้บริการและเอ็นเตอร์เทนเม้นท์จากกลุ่มเป้าหมาย
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
กัลยา ทองอ้วน. (2552). การพัฒนากิจกรรมการเรียนแบบโครงงานเรื่องภูมิปัญญาท้องถิ่นกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมสังคมศึกษาศาสนาและวัฒนธรรมชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จอมรัศมิ์ นมัสศิลา. (2567, 20 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ชนันธร หิรัญเชาว์. (2562). การพัฒนาทักษะนาฏศิลป์ไทยและความคิดสร้างสรรค์ตามแนวคิดของเดวีส์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. วิทยาลัยครุศาสตร์: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ญาดา จุลเสวก. (2560). การดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 21(1) : 50-51.
นภัสรัญชน์ มิตรธีรโรจน์. (2567, 20 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ปิยวดี มากพา. (2555). การสังเคราะห์งานวิจัยทางนาฏศิลป์ไทย. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ. 14(1): 116-117.
พิชัย วาศนาส่ง. (2549). โลกาภิวัตน์: หมุนตามโลก สารพันสาระที่ควรรู้ เพื่อทันกระแสโลก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ปาเจรา.
ภาณุรัชต์ บุญส่ง. (2560). การดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทยในยุคประเทศไทย 4.0. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม 5(1) : 107-108.
เรณู โกศินานนท์. (2535). การแสดงพื้นบ้านในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พิมพลักษณ์.
สุรพล วิรุฬรัก. (2547). วิวัฒนาการนาฏศิลป์ไทยในกรุงรัตนโกสินทร์ พ.ศ.2325-2477. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์วิทยาลัย.
สุชาติ เอกกุญชร. (2567, 25 เมษายน). สัมภาษณ์โดย ธนสิทธิ์ ชมชิด ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
อารีย์ นัยพินิจ และคณะ. (2557). การปรับตัวภายใต้กระแสโลกาภิวัตน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา. 7(1) : 9-10.
อัมรา บุญประเสริฐ. (2559). อิทธิพลของการถ่ายทอดทางวัฒนธรรมต่างประเทศกับการดำรงอยู่ของนาฏศิลป์ไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 20(2): 35-44.