The Guidelines of Phenomenon-Based Learning Management to Develop Digital Empathy of Secondary School Students in Lamphun
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research article were to: 1) study the current state of learning management and 2) explore approaches to phenomenon-based learning management to develop empathy in the cyber world among lower secondary school students in Lamphun Province. This qualitative research included seven key informants: three experienced teachers, two university lecturers, one educational supervisor, and one psychologist, selected through purposive sampling. The research instrument used was an interview guide with in-depth questions, and the data were analyzed through content analysis and presented descriptively. The research findings revealed that the current state of learning management showed a lack of specific curricula to develop empathy in the cyber world, with teaching primarily following the Basic Education Core Curriculum. Teaching methods were content-focused without connections to real-world cyber issues, although diverse techniques and integration with social studies were observed. Regarding the roles of teachers, some lacked understanding of digital citizenship, while others acted as advisors, listened to students, and served as good role models. However, students were found to have a relatively low awareness of empathy in the cyber world. For the phenomenon-based learning approach to develop empathy in the cyber world, it is recommended to use real-life phenomena close to students’ experiences. This would enhance their understanding of emotions, foster respect for differences, encourage polite communication, raise awareness of the impact of online behavior, and promote empathy in the cyber world.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
References
กอบสุข คงมนัส และชินวัฒน์ วาสนาเรืองสุทธิ. (2565). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมตามแนวคิด Cyber Friendly School Program เพื่อเสริมสร้างความเห็นอกเห็นใจในโลกดิจิทัลสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 16(2), 241-255.
จรุงกุล บูรพวงศ์. (2560). ความฉลาดทางอารมณ์ในโลกออนไลน์. สืบค้นข้อมูลเมื่อ 6 มกราคม 2568 จาก https://www.psy.chula.ac.th/th/feature-articles/eq-cyber/
ดรุณี จำปาทอง. (2560). สภาพการจัดการเรียนการสอนกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรมตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ในระดับการศึกษาภาคบังคับ. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ., 10(2), 121-135.
ภาณุมาศ หอมบุญยงค์. (2561). แนวทางการพัฒนาทักษะทางสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 10 ในจังหวัดสมุทรสงคราม. สิกขาวารสารศึกษาศาสตร์, 8(1), 153-165.
ราชบัณฑิตยสภา. (2562). การระรานทางไซเบอร์. สืบค้นข้อมูลเมื่อ 11 มีนาคม 2567 จาก https://web.facebook.com/RatchabanditThai/photos/a.2527569647301115/2527570907300989/?type=3&_rdc=1&_rdr
วิภาพรรณ พินลา. (2559). แนวทางการเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้วิชาสังคมศึกษาเพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมสำหรับครูในยุคศตวรรษที่ 21. Veridian E-Journal, 9(1), 1443-1458.
วรพล ศรีเทพ และดนัย ศรีเกตุสุข. (2567). PILLARS of Excellence เส้นทางสู่ความสำเร็จและความยั่งยืนในการพัฒนานักเรียน. วารสารปรัชญาดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 3(3), 1-17.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). แนวปฏิบัติของการสร้างและส่งเสริมการรู้ดิจิทัลสำหรับครู. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ.
สุจิตรา แก้วสีนวล และฤทัยชนี สิทธิชัย. (2564). ความสามารถในการตอบสนองทางดิจิทัลต่อการกลั่นแกล้งทางไซเบอร์และประทุษวาจาออนไลน์ของเด็ก ศึกษาเปรียบเทียบสภาพแวดล้อมทางการเรียนในจังหวัดเชียงใหม่และจังหวัดสงขลา. วารสารสารสนเทศศาสตร์, 39(4), 1-26.
สุธิดา สุวรรณราช และชลิดา ธนัฐธีรกุล. (2565). ความสัมพันธ์ระหว่างการถูกกลั่นแกล้งและคุณค่าในตนเองตามการรับรู้ของวัยรุ่นในโรงเรียนเขตตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. วารสารพยาบาลศาสตร์และสุขภาพ, 45(2), 65-77.
สรานนท์ อินทนนท์. (2562). การกลั่นแกล้งบนโลกไซเบอร์. กรุงเทพฯ: สถาบันสื่อเด็กและเยาวชน.
สรานนท์ อินทนนท์. (2563). ทักษะการเอาใจเขามาใส่ใจเราทางดิจิทัล. ปทุมธานี: มูลนิธิส่งเสริมสื่อเด็กและเยาวชน (สสย.).
หัสวนัส เพ็งสันเทียะ. (2563). ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้ปรากฏการณ์เป็นฐานที่มีต่อการคิดอย่างมีวิจารณญาณและการคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 . (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อรพรรณ บุตรกตัญญู. (2561). การเรียนรู้โดยใช้ปรากฏการณ์เป็นฐานเพื่อการสร้างมุมมองแบบองค์รวมและการเข้าถึงโลกแห่งความจริงของนักเรียน. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, 46(2), 348-365.
อพัชชา ช้างขวัญยืน. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองดิจิทัลของนิสิตปริญญาตรีตามแนวคิดการเรียนเชิงรุกร่วมกับสื่อสังคมออนไลน์. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
เอลวิน ธารไพศาลสมุทร. (2566). การเสริมสร้างความฉลาดทางอารมณ์ในโลกดิจิทัลของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสังกัดกระทรวงอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมโดยการจัดการเรียนรู้กิจกรรมแนะแนวแบบผสมผสาน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(11), 263-272.
POBPAD. (2565). Digital Empathy ความเห็นอกเห็นใจในโลกออนไลน์ที่สร้างได้. สืบค้นข้อมูลเมื่อ 1 เมษายน 2567 จาก https://bit.ly/3ClvXiC
Park, Y. (2016). 8 digital life skills all children need – and a plan for teaching them. Retrieved April 3, 2024, from https://www.weforum.org/stories/2016/09/8-digital-life-skills-all-children-need-and-a-plan-for-teaching-them/