ศึกษาพื้นที่การเรียนรู้ตามหลักสัปปายะ: กรณีศึกษาวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎีพื้นที่การเรียนรู้กรณี วัด
พระมหาธาตุวรมหาวิหาร อ าเภอเมืองจังหวัดนครศรีธรรมราช 2) เพื่อศึกษาหลักสัปปายะใน
พระพุทธศาสนาเถรวาท และ 3) เพื่อวิเคราะห์พื้นที่การเรียนรู้ตามหลักสัปปายะ กรณีศึกษาวัด
พระมหาธาตุวรมหาวิหารอ าเภอเมืองจังหวัดนครศรีธรรมราช 4) การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิง
คุณภาพ (Qualitative Research) โดยวิธีการศึกษาเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึก จ านวน 15
รูป/คน โดยคัดเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมี
โครงสร้าง และใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงคุณภาพโดยการสร้างหมวด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
เกียรติศักดิ์ ไชยพัฒนะพฤกษ์. (2566). “การประยุกต์ใช้หลัก “สัปปายะ” สู่การท่องเที่ยวเชิงจิตวิญญาณ”. วารสารพุทธศิลปกรรม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 6(2), หน้า114-135.
พระครูวิมลสุวรรณกร และคณะ. (2566). “การบริหารวัดให้เป็นพื้นที่การเรียนรู้วิถีพุทธในจังหวัดนนทบุรี”. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 9(1), หน้า 254-264.
พระครูสิริธรรมาภิรัต, ผศ.ดร. และคณะ (2560). แนวทางการฟื้นฟูและพัฒนารูปแบบกระบวนการประเพณีการสวดด้าน วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช. รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยญาณสังวร: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย
พระพรชาติ พุทธสโร. (2561). การศึกษาหลักสัปปายะที่เกื้อกูลต่อการปฏิบัติธรรมของสำนักปฏิบัติธรรมในเขตจังหวัดสุรินทร์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาอิทธิพล อภิปุณฺโณ. (2566). การประยุกต์ใช้หลักสัปปายะ 7 ในการพัฒนาวัดบางวงศ์ อำเภอทุ่งใหญ่ จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมานุษยวิทยาทางพระพุทธศาสนา, 8(2), หน้า 150–162.
พระอธิการสุรศักดิ์ สุขุมาโล. (2563). “วัดกับศูนย์กลางการเรียนรู้และพัฒนาของชุมชน”. วารสารชัยภูมิปริทรรศน์, 3(1), หน้า 37–49.
ปราณี จุลภักดิ์. (2562). “การขับเคลื่อนของประชาชนในการผลักดันวัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดนครศรีธรรมราช สู่การเป็นมรดกโลก”. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 11(3), หน้า 112–116.
วิเชียร นามการ และคณะ (2564). การประยุกต์หลักสัปปายะ 7 พัฒนาเผยแผ่การสอนวิชาสมาธิ เพื่อความสันติสุขของสังคม. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(3), หน้า 441–456.
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive theory. Inglewood Cliffs, New Jersey, Prentice-Hall.
Dam-Si. (2014). อิทธิพลของพระพุทธศาสนาลังกาวงศ์ที่มีต่อศิลปกรรมเมืองนครศรีธรรมราช. วารสารศิลปกรรมศาสตร์, 12(2), หน้า 45–60
Sukrakarn, C. (2014). “วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร: ศูนย์กลางของพุทธศาสนาเถรวาทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”. วารสารพุทธศาสนาและวัฒนธรรม, 9(1), หน้า 23–35.
Thai PBS. (2024, April 28). วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหารเตรียมผลักดันขึ้นทะเบียนมรดกโลก.สืบค้นข้อมูลเมื่อ 1 มีนาคม 2568 จาก https:www.thaipbs.or.th/news/content/348649
