นวัตกรชุมชน: การสร้างมูลค่าการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในจังหวัดสุพรรณบุรี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1. เพื่อศึกษาทุนทางวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในจังหวัดสุพรรณบุรี 2. เพื่อพัฒนานวัตกรชุมชนของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในจังหวัดสุพรรณบุรี และ 3. เพื่อการสร้างมูลค่าการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยนวัตกรชุมชนของกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงในจังหวัดสุพรรณบุรี ด้วยกระบวนการวิจัยแบบผสานวิธี ทั้งการวิจัยเซิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม พื้นที่วิจัย ในตำบลวังยาว อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี ผู้ให้ข้อมูลวิจัยจำนวน 30 คน โดยเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์ และกระบวนการพัฒนานวัตกรชุมชน คณะผู้วิจัยรวบรวมข้อมูลด้วยตนเองแล้วนำวิเคราะห์เพื่ออภิปรายผลและเสนอแนะด้วยการเขียนบรรยายเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า ชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านกล้วยและชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านห้วยหินดำมีจารีต ประเพณี วิถีชีวิต คติความเชื่อ และศาสนา เป็นทุนทางวัฒนธรรมที่มีศักยภาพ สามารถนำมาสร้างรายได้จากทุนทางวัฒนธรรมของชุมชนสู่การพัฒนาพื้นที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชุมชนที่เข้มแข็งและมั่นคงต่อไปได้ ชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านกล้วยและชุมชนชาติพันธุ์กะเหรี่ยงบ้านห้วยหินดำ มีสมาชิกชุมชนที่มีจิตอาสา ทักษะ และความพร้อมต่อการรับการพัฒนาด้วยกระบวนการสร้างนวัตกรชุมชน และนวัตกรชุมชนสามารถขับเคลื่อนกิจกรรมชุมชนและสร้างมูลค่าจากทุนทางวัฒนธรรมของกลุ่มตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สถาบันอนาคตศึกษาเพื่อการพัฒนา.
โกวิทย์ พวงงาม. (2539). การศึกษารูปแบบและแนวทางการเสริมความเข้มแข็งขององค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.). กรุงเทพมหานคร: บพิธการพิมพ์.
ชนัญ วงษ์วิภาค. (2548). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระดาวเหนือ บุตรสีเทา. (2557). การสร้างเครือข่ายและการจัดการเครือข่ายในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของชุมชนบ้านพบธรรมนำสุข อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระมหาพรชัย สิริวโร และคณะ. (2560). การศึกษาวิเคราะห์อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน จังหวัดแม่ฮ่องสอน. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เพ็ญพรรณ เฟื่องฟูลอย. (2563). การวิเคราะห์บทบาทหน้าที่และกระบวนการของชุมชนสร้างสรรค์ในสังคมไทย. อยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วรรณวิไล วะยะลุน (2557). ดรรชนีความเขียวของเมืองเพื่อการจัดการสิ่งแวดล้อมเมือง ในภาคเหนือตอนล่างประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิลาส ศรีมหาวโร. (2556). สังคมวิทยาการเมืองการปกครอง. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
วีรนุช วอนเก่าน้อย และคณะ. (2660). ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการป่าชุมชนบ้านหินฮาว อำเภอบ้านฝาง จังหวัดขอนแก่น เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ศิริพันธ์ นันสุนานนท์ และคณะ. (2561). ภูมิสังคมทางวิถีชีวิตและคุณค่าของพื้นที่สาธารณะต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในพื้นที่ชุ่มน้ำ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
สาคร คันธโชติ. (2528). การออกแบบและการพัฒนาผลิตภัณฑ์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
สำนักงานจังหวัดสุพรรณบุรี. (2564). แผนพัฒนาจังหวัดสุพรรณบุรี พ.ศ. 2561-2565 (ฉบับทบทวน). สุพรรณบุรี: แผนงบประมาณ.
อคิน รพีพัฒน์ (2551). วัฒนธรรมคือความหมาย: ทฤษฎีและวิธีการคิดของคลิฟฟอร์ด เกียร์ซ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.