The Community's Innovators: A Cultural Tourist Valuation of Ethnic Karen Tribes in Suphan Buri Province

Main Article Content

Penphan Fuangfooloy
Phrakru Sathitdhammalangkarn
Phrakhru Anukulkallayanakit
Wiganda Srisakda
Pasinee Komolmisr

Abstract

          This research aimed to achieve three objectives: 1) To investigate the cultural capital of the Karen ethnic group in Suphanburi Province, 2) To develop community innovators among the Karen people in Suphanburi, and 3) To create value for cultural tourism through community innovators of the Karen ethnic group in Suphanburi. The study employed a mixed-methods approach, combining qualitative research and participatory action research. The research was conducted in Wang Yao Sub-district, Dan Chang District, Suphanburi Province. A total of 30 informants participated in the study. The research tools included interviews and a community innovator development process. The researchers personally collected and analyzed the data, which were then used for a descriptive discussion of the findings and to provide recommendations. The research findings revealed that the Karen communities of Ban Kluay and Ban Huai Hin Dam possess significant cultural capital, including traditions, customs, ways of life, beliefs, and religion. This cultural capital has the potential to generate income for the community and can be further developed into a strong and stable cultural tourism destination. Furthermore, the members of the Ban Kluay and Ban Huai Hin Dam communities demonstrated a strong sense of volunteerism, skills, and readiness for development through the community innovator creation process. The study concluded that community innovators are capable of effectively driving community activities and creating value from their own cultural capital.

Article Details

Section
Research Article

References

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). การจัดการเครือข่าย: กลยุทธ์สำคัญสู่ความสำเร็จของการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สถาบันอนาคตศึกษาเพื่อการพัฒนา.

โกวิทย์ พวงงาม. (2539). การศึกษารูปแบบและแนวทางการเสริมความเข้มแข็งขององค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.). กรุงเทพมหานคร: บพิธการพิมพ์.

ชนัญ วงษ์วิภาค. (2548). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระดาวเหนือ บุตรสีเทา. (2557). การสร้างเครือข่ายและการจัดการเครือข่ายในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของชุมชนบ้านพบธรรมนำสุข อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

พระมหาพรชัย สิริวโร และคณะ. (2560). การศึกษาวิเคราะห์อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมในการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน จังหวัดแม่ฮ่องสอน. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เพ็ญพรรณ เฟื่องฟูลอย. (2563). การวิเคราะห์บทบาทหน้าที่และกระบวนการของชุมชนสร้างสรรค์ในสังคมไทย. อยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วรรณวิไล วะยะลุน (2557). ดรรชนีความเขียวของเมืองเพื่อการจัดการสิ่งแวดล้อมเมือง ในภาคเหนือตอนล่างประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วิลาส ศรีมหาวโร. (2556). สังคมวิทยาการเมืองการปกครอง. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

วีรนุช วอนเก่าน้อย และคณะ. (2660). ภูมิปัญญาท้องถิ่นในการจัดการป่าชุมชนบ้านหินฮาว อำเภอบ้านฝาง จังหวัดขอนแก่น เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

ศิริพันธ์ นันสุนานนท์ และคณะ. (2561). ภูมิสังคมทางวิถีชีวิตและคุณค่าของพื้นที่สาธารณะต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในพื้นที่ชุ่มน้ำ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

สาคร คันธโชติ. (2528). การออกแบบและการพัฒนาผลิตภัณฑ์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

สำนักงานจังหวัดสุพรรณบุรี. (2564). แผนพัฒนาจังหวัดสุพรรณบุรี พ.ศ. 2561-2565 (ฉบับทบทวน). สุพรรณบุรี: แผนงบประมาณ.

อคิน รพีพัฒน์ (2551). วัฒนธรรมคือความหมาย: ทฤษฎีและวิธีการคิดของคลิฟฟอร์ด เกียร์ซ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.