วิเคราะห์แนวคิดพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.2505 ที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาสังคมไทย

Main Article Content

พระใบฎีกาคทาวุธ คเวสกธมฺโม

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.2505 และเพื่อวิเคราะห์พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.2505 ที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาสังคมไทย โดยใช้การศึกษาจากเอกสาร หนังสือและบทความที่เกี่ยวข้อง ผลการศึกษาพบว่า พระราชบัญญัติคณะสงฆ์เป็นปัจจัยสำคัญในการบริหารจัดการ องค์การคณะสงฆ์ เพื่อให้อุปถัมภ์และคุ้มครองพระพุทธศาสนา และดูแลการปกครองคณะสงฆ์ให้เป็นไปเพื่อส่งเสริมการเผยแผ่หลักธรรมของพระพุทธศาสนาให้เกิดการพัมนาจิตใจและปัญญา และมีการรักษาพระธรรมวินัยของคณะสงฆ์ให้เป็นไปอย่างถูกต้องดีงาม การวิเคราะห์พระราชบัญญัติฉบับดังกล่าวถือว่าเป็นต้นฉบับในการพัฒนาพระราชบัญญัติต่อๆ มา ในด้านการพัฒนาสังคมไทย โดยมีข้อกำหนดเรื่อง คณะสงฆ์ ที่ถูกแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2535 ปรากฎในมาตรา 15 ตรี (1) และ (3) และข้อ 5 แห่งกฎมหาเถรสมาคม ฉบับที่ 23 (พ.ศ. 2541) กล่าวถึง “คณะสงฆ์” ว่ามีภาระกิจ หรือหน้าที่ประกอบไปด้วย การรักษาความเรียบร้อยดีงาม การปกครองและกำหนดการบรรพชา (ด้านปกครองปกครอง) ควรคุมและส่งเสริมศาสนศึกษา การศึกษาสงเคราะห์ การเผยแผ่พระพุทธศาสนา การสาธารณูปการ และการสาธารณสงเคราะห์ ซึ่งภาระกิจทั้ง 6 ด้านของคณะะสงฆ์ที่กฎหมายได้กำหนดไว้นั้น ได้กลายเป็นกลไกสำคัญของคณะสงฆ์ในการพัฒนาสังคมไทยทางด้านจิตใจและพัฒนาทางด้านวัตถุควบคู่กันไปด้วย ซึ่งจะนำไปสู่กระบวนการพัฒนาสังคมไทยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ณัฐพล ขันธไชย. (2527). แนวความคิดและทฤษฎีในการพัฒนาประเทศและการพัฒนาชนบท ใน กาบริหารงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โอเดี้ยนสโตร์.
นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์. (2534). ทฤษฎีและแนวความคิดเกี่ยวกับการพัฒนาชนบท ใน เอกสารการสอนชุดวิชาการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยโขทัยธรรมาธิราช.
นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์ และพูนศิริ วัจนะภูมิ. (2534). ทฤษฎีและแนวความคิดเกี่ยวกับการพัฒนาชนบท ใน เอกสารการสอนชุดวิชาคหกรรมศาสตร์กับการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยโขทัยธรรมาธิราช, 2534.
ชาเลือง วุฒิจันทร์. (2525). การพัฒนากิจการคณะสงฆ์และการพระศาสนาเพื่อความมั่นคงของชาติ. กรุงเทพ มหานคร: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ดนัย ปรีชาเพิ่มประสิทธิ์. (2558). รายงานวิจัยเรื่องการวิเคราะห์ข้อเด่นข้อด้อยขององค์การและกระบวนการบริหารจัดการองค์การพระพุทธศาสนาของประเทศไทยในเชิงประสิทธิภาพด้านคุณค่าต่อพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์พุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิทูร มลิวัลย์ และไสว มาลาทอง. (2542). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต).(2543) ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะเป็นศาสนาประจำชาติ. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2530). ทางสายกลางของการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพ มหานคร: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระมหาสุระพงษ์ สุรวํโส (สีหมอก). (2555). ภาวะผู้นำของพระสงฆ์ในการบริหารการพัฒนาชุมชน. วิทยา นิพนธ์นี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาตามหลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (การบริหารการพัฒนาสังคม) คณะพัฒนาสังคมและสิ่งแวดล้อม, สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2526). การพัฒนาชุมชน จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: บากกอกบล็อก.
วริยา ล้ำเลิศ. (1/2559). เอกสารประกอบการเรียนการสอนวิชากฎหมายกับการพัฒนาชั้นสูง (นด. 600) หลักสูตรนิติศาสตรดุษฎีบัณฑิต. คณะนิติศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (NIDA).
สนธยา พลศรี. (2547). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2525). สังคมไทยแนวทางการวิจัยและพัฒนา. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2538). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2561). พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.2505. ฉบับออนไลน์. สืบค้นเมื่อวันที่ 7 เมษายน 2563 .จาก http://web.krisdika.go.th/data/law/law2/%A401/%A401-20-9998-update.pdf.