นวัตกรรมและเทคโนโลยีทางการศึกษาการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจในการใช้สื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ "ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะ" เรื่อง การปฏิบัติตนตามบรรทัดฐานและวัฒนธรรม ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดพระขาว(ประชานุเคราะห์)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ก่อนและหลัง การใช้สื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะ 2.ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่มีผลต่อการใช้สื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะเรื่อง การปฏิบัติตนตามบรรทัดฐานและวัฒนธรรม ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดพระขาว(ประชานุเคราะห์) เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ 1.สื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะ 2.แบบทดสอบปรนัยจำนวน 10 ข้อ 3. แบบสอบถาม โดยมีกลุ่มตัวอย่างคือนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนวัดพระขาว (ประชานุเคราะห์) จำนวน 30 คน ซึ่งได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) แล้วนำข้อมูลที่รวบรวมได้จากแบบสอบถามมาวิเคราะห์โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ประกอบด้วย ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบโดยการทดสอบค่าที (t-test) ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาสังคมศึกษา ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เรื่อง การปฏิบัติตนตามบรรทัดฐานและวัฒนธรรม ด้วยสื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะ หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน 2) นักเรียนมีความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ในการใช้สื่อเครือข่ายสังคมออนไลน์ ตู้เทคโนโลยีดิจิทัลอัจฉริยะ โดยภาพรวมนักเรียนพึงพอใจมาก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
ข้อความในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
ณัฐฐา พรสุโพธิ์, เพชรรัตน์ โนจา, & กฤตพร ศักดิ์คงนันทกุล. (2021). กระบวนการเคลื่อนไหวของ ประชาชนในยุคดิจิตอล. วารสารสันติสุขปริทรรศน์. 2(1): 12-23.
อติพร เกิดเรือง. (2021). การส่งเสริมความฉลาดทางดิจิทัลของสังคมไทย. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ปริทัศน์. 8(2): 1-12.
ตฤณ ทวิธารานนท์. (2020). บทบาทของโซเชียลมีเดียในการลงโทษทางสังคม. Journal of Digital Business and Social Sciences. 6(2): 183-200.
อรุโณทัย วรรณถาวร. (2021). ชาติพันธุ์วรรณนากับการศึกษาระบบอัลกอริทึมในสื่อสังคมออนไลน์. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ปริทัศน์. 9(3): 1-14.
จุฑาภรณ์ ภารพบ. (2021). การใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์เพื่อการเรียนรู้ของนักศึกษามหาวิทยาลัย เทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัยสงขลา. Journal of Humanities and Social Sciences Mahasarakham University. 40(1): 21-34.
สกล โกมลศรี, เจริญวิชญ์ สมพงษ์ธรรม, อำไพ สวัสดิราช, & ประสิทธิ์ นิ่มจินดา. (2021). การศึกษาผล จัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยี(งานประดิษฐ์)เรื่องงานประดิษฐ์แสนสนุก โดยใช้ชุดฝึกทักษะประกอบการจัดการเรียนรู้แบบโครงงานของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์. 6(2): 239-250.
ชนสิทธิ์ สิทธิ์สูงเนิน. (2022). การจัดการเรียนรู้ด้วยกิจกรรมเป็นฐานร่วมกับเทคโนโลยีเพื่อส่งเสริม ความเป็นนวัตกรและผลงานสร้างสรรค์สำหรับนักเรียน. วารสารมนุษยสังคมสาร(มสส.) คณะ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 20(2): 89-110.
อัษฎา พลอยโสภณ. (2022). การพัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้วิชาจิตวิทยาเพื่อพัฒนาผู้เรียนโดยใช้ กระบวนการแบบเพื่อนช่วยเพื่อนบนเครือข่ายสังคมออนไลน์. วารสารราชนครินทร์ใ 19(1): 1-7.
ชัชวาล พุทโธนโมชัย. (2021). การสร้างและพัฒนานวัตกรรมการเรียนรู้โดยใช้สื่อมัลติมีเดียบูรณาการ ร่วมกับเครือข่ายสังคมออนไลน์. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 9(1): 215-225.
ณฐาพัชร์ วรพงศ์พัชร์,สุริยะ วชิรวงศ์ไพศาลและพงษ์ศักดิ์ ผกามาศ. (2564). การพัฒนาแพลตฟอร์มดิจิทัลรายวิชาเศรษฐศาสตร์ธุรกิจโดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐานสำหรับผู้เรียนระดับปริญญาตรีคณะบริหารธุรกิจ. วารสารศิลปศาสตร์และอุตสาหกรรมบริการมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 4(2): 427-442.
