พัฒนารูปแบบการศึกษาเชิงพุทธบูรณาการของศูนย์การเรียน สถาบันวิชชาราม

Main Article Content

เอมอร แซ่ลิ้ม
พิสิฏฐ์ โคตรสุโพธิ์
เทพประวิณ จันทร์แรง
พระครูสิริปริยัตยานุศาสก์
ใจเพชร กล้าจน

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนารูปแบบการศึกษาเชิงพุทธบูรณาการของศูนย์การเรียนสถาบันวิชชาราม โดยใช้การวิจัยแบบผสานวิธี ดังนี้ 1) ศึกษารูปแบบการศึกษาในพระพุทธศาสนา 2) ศึกษาสภาพปัจจุบันของศูนย์การเรียนสถาบันวิชชาราม และ 3) พัฒนารูปแบบการศึกษาเชิงพุทธบูรณาการของศูนย์การเรียนสถาบันวิชชาราม กลุ่มตัวอย่าง ครู ผู้ปกครอง นักเรียน จิตอาสาแพทย์วิถีธรรม รวม 120 คน สนทนากลุ่ม 20 คน สัมภาษณ์เชิงลึก 30 คน เครื่องมือวิจัย ได้แก่ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ และแบบประเมินผล สถิติที่ใช้ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) ไตรสิกขา เป็นแกนหลักของการศึกษาในพระพุทธศาสนา การปฏิบัติศีลที่สัมมาทิฏฐิ ด้วยจิตตั้งมั่น จนเกิดปัญญา เป็นเครื่องมือสำคัญในการพัฒนามนุษย์ ในการกำจัดกิเลส ราคะ โทสะ และโมหะ 2) สภาพปัจจุบันการศึกษาของศูนย์การเรียนสถาบันวิชชารม มีความยืดหยุ่น เน้นศีลธรรม และบูรณาการผ่านวิถีชีวิต เพื่อพัฒนาคุณธรรมและพึ่งพาตนเอง 3) รูปแบบการศึกษาเชิงพุทธบูรณาการ มี 5 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) หลักการ มุ่งพัฒนาทั้งวิชาการและจิตวิญญาณ ตามแนวคิด “ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา” 2) วัตถุประสงค์ ใช้หลักไตรสิกขา เป็นแกนหลัก 3) การดำเนินการ: (1) การปฏิบัติศีล สมาธิ ปัญญา อย่างสัมมาทิฎฐิ (2) ฝึกฝนพึ่งตน (3) สร้างสิ่งแวดล้อมดี ลักษณะ บ้าน วัด โรงเรียน (4) บูรณาการพุทธธรรม 4) ประเมินผล ความรู้และการปฏิบัติ 5) เงื่อนไขความสำเร็จ: ปัจจัยภายใน ผู้ปกครอง ครู นักเรียน ที่มีศีลธรรมและคุณธรรมอย่างสัมมาทิฏฐิ และปัจจัยภายนอก คือการสนับสนุนจากมูลนิธิ องค์กร และภาครัฐ รูปแบบนี้ช่วยพัฒนาผู้เรียนแบบองค์รวม ทั้งด้านร่างกาย ศีล จิตใจ และปัญญา ส่งเสริมการพึ่งพาตนเอง มีจิตสาธารณะ และรับผิดชอบต่อสังคม ผลการศึกษาผู้เรียนมีพัฒนาการเปลี่ยนแปลงทุกด้าน สามารถปรับพฤติกรรมและความคิดของตนเองในทางที่ดีขึ้น สามารถพึ่งพาตนเอง ด้านสุขภาพ จิตใจ เศรษฐกิจ สังคม มีจิตสาธารณะ

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.

เดช ยะมงคล. (2563). “การบูรณาการหลักพุทธธรรมสู่การเรียนรู้เกษตรอินทรีย์ของโรงเรียนนวมินทราชูทิศ พายัพ” .วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ปทิตตา จารุวรรณชัย. (2561). แรงจูงใจในการทำงานของจิตอาสาในองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร กรณีศึกษา:ศูนย์เรียนรู้พึ่งตนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง สวนป่านาบุญ อำเภอดอนตาล จังหวัดมุกดาหาร.วารสารวิชาการวิชชาราม,1(1): 35-43.

ปรียศรี พรหมจินดา. (2560) “โรงงานการศึกษา”. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชาทัศนศิลปศึกษา แผน ก แบบ ก 2. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พุทธทาสภิกขุ. (2536). การศึกษาหมาหางด้วน ทางออกที่สามของโลกแห่งยุคปัจจุบัน. กรุงเทพมหานคร: สำนักหนังสือธรรมบูชา.

ภาวิณีย์ เจริญยิ่ง. (2564, 18 กุมภาพันธ์). 86 ปี สมณะโพธิรักษ์ ตั้งเป้าหมายอายุยืนยาว 151 ปี ส่องการเมือง ไทย-อเมริกา. มติชนสุดสัปดาห์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิชัย เจียมวิจิตรกุล. (2557). “รูปแบบการพัฒนาศีลธรรมให้กับเยาวชน ด้วยวิธีการสัมมาอริยมรรคมีองค์8 ตามแนวทางภูผาฟ้าน้ำ เครือแหของชาวอโศก”. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต แขนงวิชาการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย สาขาวิชาศึกษาศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สมณะโพธิ์รักษ์. (2566). คู่มือปฏิบัติธรรมคั้นออกมาจากศีล. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ทอโรงพิมพ์เดือนตุลา จำกัด.

สมณะบินบน ถิรจิตโต. (2566, 21 พฤศจิกายน). ที่ปรึกษาการศึกษาบุญนิยม. (นางเอมอร แซ่ลิ้ม, ผู้สัมภาษณ์)

สุมน อมรวิวัฒน์ และคณะ. (2541). ปรีชาญาณสยาม:บทวิเคราะห์ด้านการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เอมอร แซ่ลิ้ม (2567). การบริโภคเนื้อสัตว์กับรูปแบบการรักษาโรคมะเร็งด้วยหลักปฏิบัติทางพระพุทธศาสนา. วารสาร มจร ปรัชญาปริทรรศน์, 7(1): 262.

Phramongkoldhammavithan, et al. (2019). “To Study on the threefold training for Human Resource Development”. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 12(1): 898.