หลักพระพุทธศาสนาเถรวาทที่ใช้ปฏิบัติเพื่อพัฒนาการอยู่ร่วมกัน

Main Article Content

พระสุริยันต์ ชุตินฺธโร (ชุมเชิด)

บทคัดย่อ

                บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อหลักพระพุทธศาสนาเถรวาทที่ใช้ปฏิบัติเพื่อพัฒนาการอยู่ร่วมกัน โดยใช้การศึกษาจากหนังสือและเอกสารวิชาการ ผลการศึกษาพบว่า หลักปฏิบัติในการอยู่ร่วมกันนั้นได้นำเอาหลักไตรสิกขาอันเป็นวิธีการฝึกปฏิบัติตนเองมาเป็นกรอบในการสร้างการเรียนรู้ในการมีชีวิตที่จะไม่เบียดเบียน ไม่ก่อความเดือดร้อนแก่ผู้อื่น หรือก่อผลเสียหายแก่สังคม มีชีวิตที่เป็นไปเพื่อสร้างสรรค์ ทำให้เกิดประโยชน์เกื้อกูลที่เอื้อต่อการพัฒนาชีวิตของตน ไม่ทำให้ชีวิตตกต่ำ หรือทำลายคุณค่าของความเป็นมนุษย์ หรือเสื่อมจากคุณความดีในภาวะแห่งตน และการเข้าใจบริบทความหลากหลายทางสังคมกับรูปแบบของความเป็นพระจึงอาจจะต้องเข้าใจความหลากหลายเหล่านี้ด้วยเพื่อพิจารณาความเป็นจริงที่ปฏิบัติได้และปฏิบัติไม่ได้ในแต่ละพื้นที่ อีกทั้งยังจะพบพิธีกรรมที่ทำให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวและชุมชนนั้นมาจากการมีพิธีกรรมที่เป็นแนวทางความสัมพันธ์เชิงช่วยเหลือกันเกิดขึ้น การตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เป็นมุมมองของคนต่างรุ่นที่จะพิจารณาถึงการที่เราจำเป็นต้องตอบแทนคุณ มองจากความหมายของการทำบุญอันเป็นรากเหง้าที่เหล่าผู้อาวุโสได้ใช้กิจกรรมทางศาสนา เช่น การให้ทาน การปฏิบัติธรรม การบวช เป็นต้น เพื่อใช้เป็นตัวแทนถึงผลประโยชน์และเกิดขึ้นสัมพันธ์กันในแง่ของความเคารพนับถือกัน

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ยูคิโอะ ฮายาชิ.(2554). พุทธศาสนาเชิงปฏิบัติของคนไทยอีสาน: ศาสนาในความเป็นภูมิภาค. แปลเรียบเรียงโดย พินิจ ลาภธนานนนท์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2539). พุทธธรรมกับปรัชญาการศึกษาไทยในยุคโลกาภิวัฒน์. นนทบุรี: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พุทธทาสภิกขุ. (2548). ใจความแห่งคริสตธรรมเท่าที่พุทธบริษัทควรทราบ. พิมพ์ครั้งที่ 2. ไชยา: ธรรมทานมูลนิธิ.

พระไพศาล วิสาโล.(2559). พุทธศาสนาไทยในอนาคต : แนวโน้มและทางออกจากวิกฤต. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

พระมหาขวัญชัย กิตฺติเมธี (เหมประไพ) และพระมหาพรชัย สิริวโร (ศรีภักดี). (2565). รูปแบบวัดสมานรัตนารามที่ตอบสนองความต้องการของชุมชน, วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 29(2), หน้า 21-53.

J. Abraham Velez de Cea. (2013). The Buddha and Religious Diversity. New York: Routledge