A comparison of Ritual Performing by Traditional Akha and Akha People on Doi Pha Mee for a Year,Chiang Rai Province.
Main Article Content
Abstract
The objective of this research is to study the rituals performed by Akha people in one year according to the calendar cycle. The data was obtained from three sources; a document study, an Akha informant interview, and a field study at Doi Pha Mee. The study found that, during a traditional Akha calendar year-round, 22 rituals were performed, while the Akha people on Doi Pha Mee performed only three rituals. The reasons for the changes come from 3 factors; (1) being influenced by Akha Burmese people who work around the entrance of Doi Pha Mee, (2) the religion conversion of Akha people on Doi Pha Mee, and (3) the internal economy. In addition, the external cultures influenced the rituals of Doi Pha Mee people, in order to adjust both the thought system and the ritual pattern to suit the current social situation. All of the aforementioned factors, greatly influenced the cultural persistence of Akha people.
Article Details
References
งามพิศ สัตย์สงวน. การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2521.
จริญญา เจริญสดใส และสุวัฒน์ จธากรณ์. เอกสารประกอบการสอนชุดวิชาความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับอุตสาหกรรมท่องเที่ยว. นนทบุรี. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, 2544.
จามะรี เชียงทอง. สังคมวิทยาการพัฒนา. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์, 2549.
จำนง อดิวัฒนสิทธิ์ และคณะ. สังคมวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 2540.
จินตวีร์ เกษมศุข. หลักการมีส่วนร่วมการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2557.
จุฑาพรรธ์ (จามจุรี) ผดุงชีวิต. วัฒนธรรม การสื่อสารและอัตลักษณ์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2551.
ชวิตรา ตันติมาลา. “พหุชาติพันธุ์กับการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตลุ่มน้ำลพบุรี.” ใน เจียระไนเพชร รวมรายงานผลการวิจัยเบื้องต้น. โครงการพัฒนาศักยภาพนักวิจัยรุ่นใหม่ผ่านระบบ Multi – Mentoring System. สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์วิจัยและนวัตกรรม, 2562.
ณัฏฐ์ชรัชช์ สาระหงส์. “ศักยภาพทางวัฒนธรรมของชาวปกาเกอะญอ : พลวัตการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชน จังหวัดแม่ฮ่องสอน.” วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวัฒนธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2557.
ดไนยา ก้อนแก้ว. “วงโปงลางสะออน : การปรับตัวทางวัฒนธรรมในกระแสโลกาภิวัตน์.” วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2551.
ถวิลวดี บุรีกุล. การมีส่วนร่วม แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า, 2548.
ทิพวรรณ อินนันทนานนท์. “วัฒนธรรมชนเผ่าอาข่ากับเศรษฐกิจสร้างสรรค์” วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการ วิจัย และงานสร้างสรรค์ ราชมงคลธัญบุรี 1, ฉ.1 (มกราคม - มิถุนายน 2557): 80-99.
นิยพรรณ (ผลวัฒนะ) วรรณศิริ. มานุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: เอกซเปอร์เน็ท, 2550.
ไพโรจน์ คงทวีศักดิ์. อาข่าไนท์บาซาร์การค้ากับความเป็นชาติพันธ์. เชียงใหม่. คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 2544.
มนัส สุวรรณ และคณะ. โครงการศึกษาแนวทางและจัดการท่องเที่ยวในพื้นที่รับผิดชอบขององค์การบริหารส่วนตำบลและสภาตำบล. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย, 2541.
ยศ สันตสมบัติ. มนุษย์กับวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2556.
วิมล จิโรจพันธุ์. การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: แสงดาว, 2548.
ศิริ ฮามสุโพธิ์. สังคมวิทยาการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์, 2543.
สุริชัย หวันแก้ว. “การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมไทย” ใน สังคมและวัฒนธรรมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2537.
แสงระวี ให้เฉื่อย. พลวัตทางสังคมและวัฒนธรรม : กรณีศึกษาบ้านท่าเรือ ตำบลเขื่อนอุบลรัตน์ อำเภออุบลรัตน์ จังหวัดขอนแก่น. สถาบันราชภัฏเลย, 2546.