Subdistrict Administrative Organization Cultural Management Powers and Duties
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Cultural management was the responsibility of subdistrict Administrative Organizations (SAOs) according to Determining Plans and Process of Decentralization to Local Government Organization Act, B.E. 2542 (1999) and the Sub-district Council and Sub-district Administrative Authority Act, B.E. 2537 (1994). In addition, an action plan was issued, defining the decentralization process to local government organizations to formulate guidelines for providing each type of public service.
However, the legislation regarding SAOs did not clearly or comprehensively define their scope of cultural management-related Authority. There was also a overlapping cultural management problem between the SAO, central government and local government and subdistrict cultural council. In addition, SAO lacks capacity to carry out cultural management, there were problems of expertise, budget, and cooperation between SAOs. Therefore, SAO laws and guidelines should be revised.
Article Details
References
กรมศิลปากร. การศึกษาวัฒนธรรมท้องถิ่น กับการเพิ่มประสิทธิภาพของสถาบันส่งเสริมศิลป วัฒนธรรมของกรมศิลปากร และการท่องเที่ยว กับการพัฒนาทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ฝ่ายเผยแพร่และประชาสัมพันธ์ สำนักงานเลขานุการกรม กรมศิลปากร, 2541.กรมศิลปากร. คู่มือการดูแลรักษาโบราณสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สมาพันธ์จำกัด, 2552.
กระทรวงวัฒนธรรม. “ประวัติกระทรวงวัฒนธรรม.” https://www.m-culture.go.th/th/article_view.php?nid=3092. สืบค้นเมื่อวันที่ 13 ตุลาคม 2563.
โกวิทย์ พวงงาม และคณะ. “โครงสร้าง ภาระหน้าที่ และความสัมพันธ์ขององค์การบริหารส่วนท้องถิ่น.” ใน ท้องถิ่นอภิวัฒน์. กรุงเทพฯ: สถาบันวิถีทรรศน์, 2551.
โกวิทย์ พวงงาม. การปกครองท้องถิ่นไทย หลักการและมิติใหม่ในอนาคต. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดือนตุลา, 2559.
กฤษฏา ตัสมา. “การจัดการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในยุคโลกาภิวัตน์.” วารสารศิลปะศาสตร์ปริทัศน์, ฉ.24 (2560): 74. http://arts.hcu.ac.th/upload/files/JournalLib/7-12-24.pdf. สืบค้นเมื่อวันที่ 12 กันยายน 2564.
คณัสพิสิษฐ์ ราชสิงห์. “ปัญหาเกี่ยวกับรายได้ขององค์การบริหารส่วนตำบล : ศึกษากรณีการจัดเก็บ การรับจัดสรร และการกู้ยืมเงิน.” วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2557.
งามพิศ สัตย์สงวน. หลักมานุษยวิทยาวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2538.
ชวลิต สละ. ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: บริษัทวี.พริ้นท์ (1991) จำกัด, 2556.
มูหัมมัดมันซูร หมัดเร๊าะ. “อิทธิพลของวัฒนธรรมอาหรับต่อสังคมมลายูในจังหวัดปัตตานี.” วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 2551.
ราชบัณฑิตยสถาน. “พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554.” https://dictionary.orst.go.th/lookup_domain.php. สืบค้นเมื่อวันที่ 12 มกราคม 2563.
วุฒิสาร ตันไชย. “การกระจายภารกิจหน้าที่ไปสู่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นยุคใหม่.” http://www.local.moi.go.th/webst/botfam1.htm. สืบค้นเมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2564.
ศิริพงศ์ อริยสุนทร. “การอนุรักษ์หรือฟื้นฟูจารีตประเพณี ภูมิปัญญาท้องถิ่น ศิลปวัฒนธรรมอันดีงามของท้องถิ่นและชาติ ตามกฎหมายว่าด้วยวัฒนธรรม : กรณีศึกษาการจัดตั้งสภา วัฒนธรรมตามพระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2553.” การค้นคว้าอิสระ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2558.
สำนักงานคณะกรรมการการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น สำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรี. คู่มือการปฏิบัติงานด้านการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สำนักงานเลขาธิการคณะรัฐมนตรี, 2545.
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. ประชาชนได้อะไรจากการตั้งกระทรวงวัฒนธรรมสรุปสาระสำคัญการประชุมสัมมนาประชาพิจารณ์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ, 2545.
ยศศักดิ์ โกไศยกานนท์. กฎหมายคุ้มครองมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดือนตุลา, 2559.
UNESCO. “Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage.” https://whc.unesco.org/en/conventiontext/. accessed April 6, 2021.