ปัญหาการให้ความคุ้มครองและใช้บังคับสิทธิที่จะถูกลืมตามพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 ในมหาวิทยาลัยไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาหลักการคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม แนวทางในการให้ความคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม และวิเคราะห์แนวทางการให้ความคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืมตามกฎหมายไทยศึกษากรณีในมหาวิทยาลัยประเทศไทย เนื่องจากสิทธิที่จะถูกลืมนั้นเป็นสิทธิที่เกิดขึ้นใหม่ที่ปรากฏตัวในกฎหมายไทยเป็นครั้งแรกในพระราชบัญญัติคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล พ.ศ. 2562 โดยกำหนดสิทธิของเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคลในการขอให้ผู้ควบคุมข้อมูลส่วนบุคคลลบข้อมูลส่วนบุคคลซึ่งมีลักษณะเป็นสิทธิที่จะถูกลืม สิทธิดังกล่าวจึงยังคงมีความไม่ชัดเจนเกี่ยวกับลักษณะของสิทธิและขอบเขตการใช้บังคับสิทธิ พบว่า ปัญหาในการให้ความคุ้มครองและใช้บังคับสิทธิที่จะถูกลืมดังกล่าวในมหาวิทยาลัยไทย ได้แก่ การเก็บข้อมูลของนักศึกษาที่ได้รับคัดเลือกเข้าเรียนของมหาวิทยาลัย การเก็บข้อมูลของนักศึกษาที่มาสมัครคัดเลือกเข้าเรียนหรือบุคคลภายนอกที่มาสมัครทำงานกับมหาวิทยาลัย บุคลากรของมหาวิทยาลัยใช้สิทธิที่จะถูกลืมในการปฏิบัติตามสัญญาจ้างแรงงาน การไม่มีกำหนดคำนิยามของข้อมูลติดต่อทางธุรกิจ และการขาดหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการลบ หรือทำลายข้อมูลส่วนบุคคล หรือทำให้ข้อมูลส่วนบุคคลเป็นข้อมูลที่ไม่สามารถระบุตัวบุคคลที่เป็นเจ้าของข้อมูลส่วนบุคคล
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ฉัตรชัย เอมราช. “สิทธิที่จะถูกลืม,” วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ 45, ฉ.2 (มิถุนายน 2559): 423-424.
ชวิน อุ่นภัทร, ปิยะบุตร บุญอร่ามเรือง, ปิติ เอี่ยมจารูญลาภ และ ฐิติรัตน์ ทิพย์สัมฤทธิ์กุล. Thailand Data Protection Guidelines 1.0: แนวปฏิบัติเกี่ยวกับการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2561.
นคร เสรีรักษ์. “มาตรฐานสากลในการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล: ผลกระทบต่อประเทศไทย”เอกสารโครงการสัมมนาวิชาการการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของพลเมืองสถาบันนโยบายศึกษา. https://www.fpps.or.th/news.php?detail=n1582653942.news. สืบค้นเมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 2565.
นคร เสรีรักษ์, ณรงค์ ใจหาญ, ประสิทธิ์ ปิวาวัฒนพานิช, ศุภเกียรติ ศุภศักดิ์ศึกษากร และนิชานันท์ นันทศิริศรณ์. “GDPR ฉบับภาษาไทย” กรุงเทพฯ. บริษัท พี.เพรส จำกัด. 2562.
ปิติ เอี่ยมจำรูญลาภ. “บทบัญญัติทางกฎหมายว่าด้วยสิทธิที่จะถูกลืม (Right to be Forgotten) และแนวทางแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง” โครงการวิจัยสำนักส่งเสริมวิชาการรัฐสภา. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า, 2564.
ภาระวี ปุณเสรีพิพัฒน์, “มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลบนธุรกรรม อิเล็กทรอนิกส์ : ศึกษากรณีการใช้คุกกี้บนอินเทอร์เน็ต,” วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร 7, ฉ.1 (พฤษภาคม 2557): 168.
ยุกต์กฤต กัณฑมณี. “การคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม.” วิทยานิพนธ์หลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2561.
ยุกต์กฤต กัณฑมณี. “การคุ้มครองสิทธิที่จะถูกลืม.” สุทธิปริทัศน์ 33, ฉ.108, (ตุลาคม - ธันวาคม 2562): 16.
อรรถกร สุขปุณพันธ์. สิทธิที่จะถูกลืมจากคำวินิจฉัยสู่มิติใหม่ภายใต้กฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของสหภาพยุโรป. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. 2562.
อัญธิกา ณ พิบุลย์. “ปัญหาการบังคับใช้สิทธิที่จะลบข้อมูลส่วนบุคคลในโลกออนไลน์: ศึกษากรณีกฎหมายคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคลของสหภาพยุโรป.” วารสารนิติพัฒน์นิด้า7, ฉ.2 (2561): 45.
Nattaya L. “สิทธิที่จะถูกลืม สิทธิใหม่ที่ควรรู้ไว้ เพื่อการใช้ชีวิตในโลกดิจิทัล” 2561, https://www.sanook.com/news/7487002/ สืบค้นเมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 2565.
The European Court of Justice. “Case C-131/12 Google Spain SL, Google Inc. v. Agencia Española da Protección de Datos. (AEPD). Mario Costeja González.” https://globalfreedomofexpression.columbia.edu/cases/google-spain-sl-v- agencia-espanola-de-proteccion-de-datos-aepd/ สืบค้นเมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 2565.
