ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ก่อนฟ้องคดี: ศึกษาเฉพาะกรณีโรงพยาบาลของรัฐ

ศศินันท์  หยูตุ้ง; จิดาภา พรยิ่ง

ผู้แต่ง

ศศินันท์ หยูตุ้ง นิสิตหลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ
จิดาภา พรยิ่ง คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

คำสำคัญ:

การไกล่เกลี่ย, ข้อพิพาททางการแพทย์, สาธารณสุข

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์ปัญหา รูปแบบการไกล่เกลี่ย ข้อพิพาททางการแพทย์เฉพาะโรงพยาบาลของรัฐ โดยศึกษาด้วยวิธีการวิจัยเอกสาร (Documentary Research) จากตำรา งานวิจัย บทความทางวิชาการ หนังสือ และเอกสารต่างๆ ตลอดจนข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ ที่เกี่ยวข้องกับการไกล่เกลี่ย ข้อพิพาททางการแพทย์ ทั้งกฎหมายไทย และกฎหมายต่างประเทศ ผลการวิจัยพบว่า ประเทศไทยมีการส่งเสริมให้หน่วยงานภาครัฐ ภาคประชาชน พนักงานสอบสวน และศาลยุติธรรมมีอำนาจในการไกล่เกลี่ยตามพระราชบัญญัติการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 แต่ไม่ได้กำหนดให้มีการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐเป็นการเฉพาะ เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศสิงคโปร์แล้วพบว่า มีกฎหมายเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ มีกระบวนการคัดเลือกคนกลางที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์และผู้ที่ผ่านการอบรมเกี่ยวกับกระบวนการไกล่เกลี่ยทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์เป็นการเฉพาะ ส่งผลต่อความเชื่อมั่นของคู่กรณีแต่ละฝ่าย ทำให้การไกล่เกลี่ยประสบผลสำเร็จเป็นอย่างมาก ซึ่งส่งผลให้จำนวนคดีทางการแพทย์ที่ขึ้นสู่ศาลลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้ง ยังเป็นการรักษาสัมพันธภาพและไมตรีระหว่างฝ่ายผู้ป่วยและฝ่ายแพทย์หรือโรงพยาบาลอีกด้วย งานวิจัยนี้ได้เสนอแนะให้มีการยกร่างกฎหมายเกี่ยวกับ
การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐบังคับใช้เป็นการเฉพาะ โดยให้กระทรวงสาธารณสุข
จัดอบรมหลักสูตรเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ให้บุคลากรของสาธารณสุขมีความรู้ความเชี่ยวชาญ
ในการไกล่เกลี่ย เพื่อลดปริมาณคดีที่ขึ้นสู่ศาล และเป็นการสร้างความสมานฉันท์ระหว่างฝ่ายผู้ป่วยกับแพทย์และโรงพยาบาลของรัฐ

เอกสารอ้างอิง

ไทยรัฐ ออนไลน์. (2565). ลูกชายร้อง รถชนพ่อเชิงกรานหัก หมอระบุแค่ฟกช้ำ ให้มารักษาที่บ้านจนตาย. สืบค้น 30 ธันวาคม 2567 จาก https://www.thairath.co.th/news/local/north/2476051

ศิริ ขาวสำอางค์. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ของศาลจังหวัดนนทบุรี. (สารนิพนธ์ รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุเทพมหานคร.

อรรถพงศ์ ทิพย์อักษร. (2561). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ก่อนฟ้องคดี. วารสารนิติพัฒน์ นิด้า. 7(2), น. 29-50.

วรพจน์ เวียงจันทร์. (2557). การไกล่เกลี่ย สมานฉันท์ในระบบพิจารณาคดีอย่างต่อเนื่องของศาลยุติธรรม : ศึกษาเฉพาะกรณีของศาลจังหวัดพิษณุโลก และศาลจังหวัดกบินทร์บุรี. หลักสูตรผู้พิพากษาผู้บริหาร ในศาลชั้นต้น รุ่นที่ 13. สถาบันพัฒนาข้าราชการฝ่ายตุลาการศาลยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.

กระทรวงสาธารณสุข (2565). คู่มือการจัดการคดีทางการแพทย์ (สำหรับบุคลากรทางการแพทย์และเจ้าหน้าที่). นนทบุรี. กระทรวงสาธารณสุข.

นพพงษ์ บุญจิตราดุลย์.(2543). หลักการบริหารศึกษา. กรุงเทพฯ. ภาควิชาบริหารการศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2534). ความขัดแย้งการบริหารเพื่อความสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ. ต้นอ้อแกรมมี่.

ภัฏฐิญา สิริบวรพิพัฒน์ และเศรษฐภัทร์ กรีกุล. (2563). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ของประเทศไทยเปรียบเทียบกับประเทศญี่ปุ่น (สารนิพนธ์ นิติศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีปทุม, กรุเทพมหานคร.

ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561 – 2580. (2561,13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา.เล่มที่ 135 ตอนที่ 82 ก, หน้า 1-61

วนิดา อินทรอำนวย. (2565). “กฎหมายว่าด้วยการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท”. กลุ่มงานพัฒนากฎหมาย สำนักกฎหมาย สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ. (2565). สปสช.-ศูนย์สันติวิธีสาธารณสุข จัดเวิร์กช็อปจัดการความขัดแย้งเพิ่มทักษะจนท.รับเรื่องร้องเรียน. สืบค้น 30 ธันวาคม 2567 จาก http://www.medi.co.th/news_detail41.php?q_id=1167

สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ. (2567). สปสช. จับมือ ศูนย์สันติวิธีสาธารณสุข เสริมศักยภาพคนทำงาน รับเรื่องร้องเรียน/คุ้มครองสิทธิบัตรทองในชุมชนและโรงพยาบาล. สืบค้น 30 ธันวาคม 2567 จาก https://www.nhso.go.th/news/4323

วิศร์ อัครสันตติกุล. (2564). ปัญหาความผิดต่อแผ่นดินที่ควรยอมความได้. Journal of Buddhist Education and Research: JBER. 7(1), น. 289-298

Greenberg. J. & Baron. R.A. (1997). Behavior in organizations (6th ed.) Upper Saddle River. NJ: Prentice Hall.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2540). ความขัดแย้งการบริหารเพื่อความสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ. ต้นอ้อแกรมมี่

วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). การแก้ปัญหาข้อพิพาทและผลแห่งการตัดสินใจ : การไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาท และความขัดแย้งในชุมชน.กรุงเทพฯ: คณะทำงานโครงการนำร่องพัฒนาระบบงานยุติธรรมชุมชน กระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม.

ลาวัลย์ นาคดิลก และสัญญา เคณาภูมิ. (2560). แนวคิดการไกล่เกลี่ยเพื่อยุติข้อพิพาทคดีอาญาในชั้นพิจารณาคดีของศาล. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 4(2), น. 61-75.

พงษ์ธร ธัญญสิริ. (2552). คณะกรรมการยุติธรรมของประชาชนยุติธรรมชุมชน กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม กระทรวงยุติธรรม.

สำนักงานศาลยุติธรรม สำนักงานระงับข้อพิพาท. (2545). การพัฒนาระบบศาลในประเทศอเมริกาและไทย : ระบบไกล่เกลี่ยข้อพิพาทและระบบบันทึกคำพยาน. บทบัณฑิตย์. 58(3), น. 31-37.

สุวิทย์ ธีรพงษ์. (2538). ระบบไกล่เกลี่ยเพื่อยังให้เกิดการประนีประนอมยอมความของศาลแพ่ง. ดุลพาห. 42(4), น. 41-51

ศุภโชค ทัศนา. (2563). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางการแพทย์ตามพระราชบัญญัติการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 : ศึกษาเฉพาะกรณีทางแพ่ง. (วิทยานิพนธ์ นิติศาสตร์มหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.

ภักดิ์ภูมินทร์ พุ่มมูล. (2565). การไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาทของพนักงานฝ่ายปกครอง ในรูปของคณะผู้ไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางแพ่ง. (วิทยานิพนธ์ นิติศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.

คะนึงนิจ แซ่เฮง. (2559). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในสิงคโปร์. สืบค้น 28 สิงหาคม 2567 จาก https://khanuengnit.blogspot.com/2016/05/blog-post.html

สุรัฏชยา ผาสุข. (2567). การพัฒนากฎหมายเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยก่อนฟ้อง เพื่อสร้างมาตรการระงับข้อพิพาทในคดีแพ่ง. (สารนิพนธ์ นิติศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีปทุม, กรุงเทพฯ.