การพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออโดยการจัดการเรียนรู้ด้วยทักษะปฏิบัติ ของแฮร์โรว์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองโดย มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออ โดยการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ ระหว่างหลังเรียนกับเกณฑ์ร้อยละ 80 ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 และเพื่อศึกษาระดับความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้การเป่าขลุ่ยเพียงออด้วยทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2/2 โรงเรียนเทพพิทยาภาณุมาศ อำเภอเทพา จังหวัดสงขลา จำนวน 20 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ 1) แผนการจัดการเรียนรู้ โดยใช้รูปแบบการสอนทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ จำนวน 2 แผน 2) แบบวัดทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออ 3) แบบประเมินความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนการสอนโดยการใช้รูปแบบทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ความเชื่อมั่นใช้ค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของแบบทดสอบความพึงพอใจ และสถิติค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาคใช้ในการทดสอบสมมติฐานการวิจัยโดยการทดสอบสมมติฐานโดยใช้ค่าที One Sample t-test ผลการวิจัยพบว่า ผลการเปรียบเทียบทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออ โดยการจัดการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ ระหว่างหลังเรียนกับเกณฑ์ร้อยละ 80 ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียน (X̅= 17.88, S.D. = 1.90) สูงกว่าร้อยละ 80 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐานพุทธศักราช 2551 และวิธีการ
วัดและประเมินผล. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิติมา ปรีดีดิลก. (2529). ทฤษฎีการบริหารองค์การ. กรุงเทพฯ: ชนะการพิมพ์.
โกวิทย์ ประวาลพฤกษ์ และสมศักดิ์ สินธุระเวชญ์. (2547). การประเมินผลในชั้นเรียน. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิชย์.
จรวยพร สุดสวาท และคณะ. (2545). ความพึงพอใจของนิสิตระดับปริญญาตรี ภาคพิเศษที่มีต่อการให้บริการของมหาวิทยาลัยนเรศวร. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการประถมศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.
จรัญ กาญจนประดิษฐ์. (2554). ขลุ่ยเพียงออ. ขอนแก่น: คณะศิลปกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
จินตนา ยูนิพันธ์. (2529). มาตรฐานการพยาบาล: ทฤษฎีและการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.
ทิศนา แขมมณี. (2553). ศาสตร์การสนองคือความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพมาศ เดชกำจร. (2565). การจัดการเรียนรู้การเป่าขลุ่ยเพียงออตามแนวคิดสมองเป็นฐานร่วมกับคิวอาโค้ด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 วิทยานิพนธ์คณะครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยราชภัฎอุตรดิตถ์, อุตรดิตถ์.
นรนิติ พรหมพื้น. (2562). การพัฒนาการเขียนแบบเบื้องต้นด้วยรูปแบบการสอนทักษะปฏิบัติของ แฮร์โรว์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย นนทบุรี.วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยสุโขทัย ธรรมาธิราช, นนทบุรี.
นวพล นาทองพูน. (2561). การส่งเสริมทักษะปฏิบัติโดยใช้ทฤษฎีของแฮร์โรว์ร่วมกับเครือข่ายการเรียนรู้ทางสังคม สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนผดุงนารี. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
บุญชม ศรีสะอาด. (2541). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 1 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ภาควิชาพื้นฐานของการศึกษาคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญชุม ศรีสะอาด และคณะ. (2553). การพัฒนาการสอน. กรุงเทพฯ: ชมรมเด็ก.
บุญชุม ศรีสะอาด. (2551). พื้นฐานการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 4). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.
พงษ์ศิลป์ อรุณรัตน์. (2558). ปฐมบทดนตรีไทย. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร
พิศิษฐ ตัณฑวณิช. (2553). สถิติเพื่องานวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: บุ๊ค พอยท์.
พัฒนพงค์ บรรณาการ. (2552). การพัฒนาแบบฝึกการเป่าขลุ่ยไทยสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. วิทยานิพนธ์คณะศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
ไพโรจน์ ตีรณธนากูล. (2542). การสอนช่างอุตสาหกรรม: วิธีสอนทักษะปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พิมพ์ดี.
ไพศาล หวังพานิช. (2526). การวัดผลการศึกษา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ภนิดา ชัยปัญญา. (2541). การวัดความพึงพอใจ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2543). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ:
สุวีริยาสาส์น.
วัฒนา รัตนพรหม และวรรณดี ธานีรัตน์. (2560). การพัฒนาชุดกิจกรรม เรื่องการรำมโนราห์ โดยใช้ รูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์. สุราษฎร์ธานี: สำนักวิทยบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
วิชัย เหลืองธรรมชาติ. (2531). ความพึงพอใจและการปรับตัวต่อสภาพแวดล้อมใหม่ของประชากรในหมู่บ้านอพยพ เขื่อนรัชชประภา เขื่อนเชี่ยวหลาน จังหวัดสุราษฎร์ธานี วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ.
วิมล สุทิน. (2555). การพัฒนาชุดการเรียนรู้ เรื่อง การเป่าขลุ่ยเพียงออ กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, ลพบุรี.
วิรุฬ พรรณเทวี. (2542). ความพึงพอใจของการให้บริการของหน่วยงานกระทรวงมหาดไทยในอำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองและการปกครอง มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
ศลใจ วิบูลย์กิจ. (2544). ความสัมพันธ์ระหว่างเทคนิคการประสานงานของศึกษาธิการอำเภอกับความพึงพอใจในการทำงานของเจ้าหน้าที่ในสำนักงานศึกษาธิการอำเภอเขตการศึกษา 3 วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาชาวิชาการเมืองและการปกครอง มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
สมคิด สร้อยน้ำ. (2552). หลักการสอน. อุดรธานี: คณะครุศาสตร์ สถาบันราชภัฏอุดรธานี.
สมศักดิ์ คงเที่ยง และอัญชลี โพธิ์ทอง. (2542). การบริหารบุคลากรและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). รูปแบบการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สุเทพ พานิชพันธุ์. (2541). ความพึงพอใจของเกษตรกรในการเข้าร่วมโครงการปรับโครงสร้างและระบบการผลิตการเกษตรจังหวัดอุบลราชธานี วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตร มหาวิทยาลัยแม่โจ้, เชียงใหม่.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York : Harper Collins.
Harrow, A. j. (1972). A Taxonomy of the Psychomotor Domain. New York: Longman.