ข้อโต้แย้งทางจริยศาสตร์กฎหมายสมรสเท่าเทียม
คำสำคัญ:
สมรสเท่าเทียม, ความหลากหลายทางเพศ, สิทธิและเสรีภาพบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อมุ่งเน้นพิจารณาข้อโต้แย้งทางจริยศาสตร์ เกี่ยวกับ กฎหมายการสมรสเท่าเทียม ของกลุ่มคนที่มีความหลากหลายทางเพศ โดยนำเสนอเหตุผลทั้งฝ่ายสนับสนุนและฝ่ายที่คัดค้าน ระหว่าง 1) ฝ่ายที่สนับสนุน มีฐานแนวคิดจริยศาตร์สำนักประโยชน์นิยม ของ จอนห์ สจ๊วต มิลล์ ซึ่งเชื่อว่า สังคมต้องเคารพในเสรีภาพส่วนบุคคล รัฐไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายในการออกกฎหมายห้ามการกระทำนั้น แม้สังคมจะไม่ชอบพฤติกรรมนั้น สังคมโดยอำนาจรัฐก็ไม่อาจออกกฎหมายห้ามหรือเอาผิดได้ เพราะเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาเหล่านั้น และการมองว่า ไม่ว่าจะเป็นใคร มีเพศสภาพใดก็ตาม ก็มีสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ในประเทศไทยอย่างปลอดภัย และมีสวัสดิการสมควรจะได้รับ กับ 2) ข้อเสนอทางนิติปรัชญาของ แพทริค เดฟลิน เป็นฝ่ายที่คัดค้านโดยเชื่อว่า บทบาทหนึ่งของกฎหมาย คือการเป็นเสาหลักในการค้ำจุนความมั่นคงของสังคม กฎหมายที่ดีต้องมาคู่กับศีลธรรม คนเหล่านี้พวกเขาอาจไม่ได้ละเมิดใคร แต่ถ้าสังคมเต็มไปด้วยคนประเภทนี้ก็เปรียบเสมือนบ้านที่มีโครงและเสาที่ผุกร่อนถูกกัดกินด้วยปลวกและมอด ดังนั้นสังคมไม่เพียงต้องการกฎหมายที่มีประสิทธิภาพและใช้งานได้ดีเท่านั้น แต่สังคมต้องการกฎหมายที่ดีงามทางศีลธรรมด้วย และ 3) แนวคิดเรื่องความเสมอภาคของความหลากหลายทางเพศ ผ่านมุมมองของพุทธจริยศาสตร์ ในฐานะที่เป็นรากฐานความประพฤติของคนในสังคมไทยนั้น มีท่าทีและเจตคติในการพิจารณาที่น่าสนใจเพื่อเปรียบเทียบเป็นเกณฑ์ตัดสินด้วยเช่นกัน
References
จรีย์วรรณ จันทร์แดง, ณรัตน์ สมสวัสดิ์ และสุขพาพร ผานิต. (2546). ความรุนแรงต่อหญิงรักหญิง: ความผิดปกติของจิตหรือทางเลือกที่เสรีของคนรักเพศเดียวกัน. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสินรินธร (องค์กรมหาชน).
_______. (2549). คุณค่าของชีวิตมนุษย์ตามทัศนะของพระพุทธศาสนากับการประยุกต์ใช้ในทางชีวจริยธรรม. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 13(2), 6-48.
ชะวัชชัย ภาติณธุ. (2546). สิทธิมนุษยชนกับหลักการแห่งพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
ไทยรัฐออนไลน์. (2565). สมรสเท่าเทียม คืออะไร ประโยชน์ที่ LGBTQIA+ จะได้รับมีอะไรบ้าง?. เข้าถึงได้จาก https://www.thairath.co.th/lifestyle/life/2420562
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2545). ว่าด้วย “เพศ” ความคิด ตัวตน และ อคติทางเพศ ผู้หญิง เกย์ เพศศึกษา และกามารมณ์. กรุงเทพฯ: มติชน.
ปรีดี เกษมทรัพย์. (2557). นิติปรัชญา. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงขยายความ. กรุงเทพฯ: บริษัทสหธรรมิก.
ภัทรพร สิริริกาญจน. (2554). การศึกษาแนวคิดทางจริยศาสตร์ในงานเขียนของพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). วารสารศิลปศาสตร์, 3(2), 81-101.
ภูริชญา วัฒนรุ่ง. (2554). หลักกฎหมายมหาชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2540). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาอังกฤษ-ไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
โรงพยาบาลปริ้นซ์ สุวรรณภูมิ. (2565). ทำความรู้จัก LGBTQ+ โอบกอดความหลากหลายที่ “ไม่จำเป็นต้องรักษา”. เข้าถึงได้จาก https://shorturl.asia/Z5jBX
วิทย์ วิศทเวทย์. (2532). จริยศาสตร์เบื้องต้นกับปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
สมภาร พรมทา. (2540). จริยธรรมสองระบบในพุทธศาสนา: การแสวงหารากฐานปรัชญาสังคมและนิติปรัชญาในพุทธศาสนา. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 4(1), 53-69.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2539). พระไตรปิฎกสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
หริณวิทย์ กนกศิลปะธรรม. (2556). ความหลากหลายทางเพศในมุมมองจริยศาสตร์ศาสนาคริสต์และพุทธศาสนา. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 35(2), 101-122.
