พันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคมของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นในยุคปัญญาประดิษฐ์กับการเรียนรู้ตลอดชีวิตโดยใช้บริบทเป็นฐานอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
พันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคม;, มหาวิทยาลัยท้องถิ่น; , ยุคปัญญาประดิษฐ์;, การเรียนรู้ตลอดชีวิต;, บริบทเป็นฐานบทคัดย่อ
พันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคมของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นในยุคปัญญาประดิษฐ์มีบทบาทสำคัญต่อการพัฒนาชุมชนอย่างยิ่ง โดยเน้นการบูรณาการความรู้และเทคโนโลยีเข้ากับบริบทท้องถิ่นเพื่อตอบความต้องการของชุมชนและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ การประยุกต์แนวคิดการบริการเพื่อสังคม (social engagement) มาใช้ในรูปแบบที่เปิดโอกาสให้ทั้งนิสิตและบุคลากรได้มีส่วนร่วมเริ่มจากการวิเคราะห์ปัญหาชุมชนจนถึงการพัฒนาแนวทางแก้ไขที่ยั่งยืน บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสถานการณ์ศึกษาการบูรณาการการส่งเสริมพันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคมของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นผ่านการพัฒนาชุมชนชุมชนโดยใช้บริบทเป็นฐานอย่างยั่งยืน และนำเสนอข้อเสนอแนะการบูรณาการการส่งเสริมพันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคมของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นผ่านการพัฒนาศูนย์การเรียนรู้มีชีวิตอย่างยั่งยืนโดยใช้บริบทเป็นฐาน เป็นการศึกษาเอกสาร การศึกษากรณีศึกษาภาคสนาม และสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ สังเคราะห์เชิงเนื้อหาและตรวจสอบคุณภาพด้วยเทคนิคสามเส้า ผลการศึกษาพบว่า 1. การบูรณาการการส่งเสริมพันธกิจสัมพันธ์เพื่อสังคมของมหาวิทยาลัยท้องถิ่นต้องคำนึงถึงองค์ประกอบ คือ 1.1 บริบทและวัตถุประสงค์ การบูรณาการต้องพิจารณาบริบทเป็นฐานเพื่อให้การพัฒนาการเรียนรู้ตลอดชีวิตตอบโจทย์ความต้องการและทรัพยากรของชุมชน 1.2 กลยุทธการพัฒนา การประยุกต์การใช้บริบทในพื้นที่ การสร้างความร่วมมือ และการนำเทคโนโลยีมาใช้ และ 1.3 ด้านการติดตามประเมินผล เน้นการมีส่วนร่วมและการประเมินผลที่ส่งผลต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชน และ 2. ข้อเสนอแนะ คือ 2.1 การเน้นชุมชนเป็นศูนย์กลางการพัฒนา 2.2 การบูรณาการการวิจัยและพัฒนาเน้นการพัฒนาศักยภาพเพื่อการยกระดับคุณภาพชีวิต 2.3 การอบรมและพัฒนาเทคโนโลยีอย่างเหมาะสม
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการ จังหวัดราชบุรี. (2564). แผนพัฒนาจังหวัดราชบุรี พ.ศ. 2566-2570. ราชบุรี: คณะกรรมการบริหารงานจังหวัดแบบบูรณาการ จังหวัดราชบุรี.
ธีระพงศ์ บุศรากูล. (2566). การจัดการเรียนรู้ตลอดชีวิตของชุมชนเพื่อสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้. วารสารการบริหารจัดการและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(7), 448-463.
นิภาวรรณ เจริญลักษณ์. (2566). การศึกษากิจกรรมเพื่อเรียนรู้ท้องถิ่น: ประสบการณ์ศูนย์เรียนรู้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชนบ้านถ้ำเสือ ตำบลแก่งกระจาน อำเภอแก่งกระจาน จังหวัดเพชรบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(7), 43-54. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/265198/178492
วิจารณ์ พานิช. (2561). มหาวิทยาลัยหุ้นส่วนสังคมที่สหราชอาณาจักร. กรุงเทพฯ: สถาบันคลังสมองของชาติ.
สำนักงานเกษตรจังหวัดราชบุรี. (2563). รายชื่อเกษตรกรจังหวัดราชบุรี 2563. ราชบุรี: กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาเกษตรกร สำนักงานเกษตรจังหวัดราชบุรี.
Altbach, P., & Knight, J. (2007). The internationalization of higher education: Motivations and realities. Journal of Studies in International Education, 11(3), 290-305.
Baker, S., & Willoughby, K. (2021). Community engagement in sustainable development: The role of living learning centers. Journal of Community Development, 56(2), 145-162.
Benneworth, P., & Jongbloed, B. (2010). Who matters to universities? A stakeholder perspective on humanities, arts and social sciences valorization. Higher Education, 59(5), 567-588.
Bhagwan, R. (2019). Community engagement in social work education: Building pedagogical pathways. Southern African Journal of Social Work and Social Development, 6(1), 1-14.
Bhattacharyya, J., et al. (2010). Community development: A critical approach. Sage Publications.
Brown, J. S., Collins, A., & Duguid, P. (1989). Situated cognition and the culture of learning. Educational Researcher, 18(1), 32-42.
Gaventa, J. (2004). Finding the spaces for change: A power analysis. Institute of Development Studies.
Gaventa, J. (2004). Participatory development and community empowerment. Community Development Journal, 39(2), 123-134.
Goodfellow, I., Bengio, Y., & Courville, A. (2016). Deep learning. MIT Press.
Herrington, J., & Oliver, R. (2000). An instructional design framework for authentic learning environments. Educational Technology Research and Development, 48(3), 23-48.
Holland, J., & Burdett, M. (2018). Creating sustainable learning communities: The impact of living learning centers on community resilience. International Journal of Sustainability in Higher Education, 19(4), 668-682.
Lave, J., & Wenger, E. (1991). Situated learning: Legitimate peripheral participation. Cambridge University Press.
Marcus, G. (2018). Deep learning: A critical appraisal. arXiv preprint arXiv:1801.00631. https://arxiv.org/abs/1801.00631
McCarthy, J. (2007). What is artificial intelligence? Stanford University. Retrieved from https://stanford.edu/~jmc/whatisai.html
McIlrath, L., & Mac Labhrainn, I. (2007). Higher education and civic engagement: International perspectives. Ashgate.
Morrow, E., & Smith, J. (2019). Participatory learning in practice: Living learning centers as a model for community engagement. Journal of Adult and Continuing Education, 25(1), 39-54.
Pretty, J. (2003). Social capital and the collective management of resources. Science, 302(5652), 1912-1914.
Putnam, R. D. (2000). Bowling alone: The collapse and revival of American community. Simon & Schuster.
Rennie, L. J. (2017). Learning in community: The role of living learning centers in adult education. International Review of Education, 63(2), 243-261.
Russell, S., & Norvig, P. (2020). Artificial intelligence: A modern approach. (4th ed.). Pearson.
Srivastava, A. (2020). Socially responsible higher education in the age of AI. International Journal of Community Engagement, 9(1), 22-35.
Watson, D., Hollister, R., Stroud, S. E., & Babcock, E. (2011). The engaged university: International perspectives on civic engagement. Routledge.
