ปัจจัยส่วนบุคคลและกลยุทธ์ขององค์กรที่มีผลต่อสมรรถนะพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
ปัจจัยส่วนบุคคล;, กลยุทธ์ขององค์กร;, สมรรถนะพนักงานขายไอทีบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบปัจจัยส่วนบุคคลที่ส่งผลต่อสมรรถนะของพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร 2) ศึกษากลยุทธ์ขององค์กรที่ส่งผลต่อสมรรถนะของพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ พนักงานขายไอทีที่อยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร โดยใช้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 300 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .95 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ จำนวน ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน โดยการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-way ANOVA) และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ (Multiple regression analysis)
ผลการวิจัยพบว่า
1. การเปรียบเทียบปัจจัยส่วนบุคคลและกลยุทธ์ขององค์กรที่มีผลต่อสมรรถนะพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อายุ สถานภาพ ระดับการศึกษา รายได้เฉลี่ยต่อเดือน และประสบการณ์การทำงาน แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .01 และ .05
2. กลยุทธ์ขององค์กรพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครโดยรวม ได้แก่ 1) ด้านพันธกิจ 2) ด้านวิสัยทัศน์ 3) ด้านค่านิยม มีอิทธิพลทางบวกต่อสมรรถนะของพนักงานขายไอทีของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร โดยภาพรวม ส่งผลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (Adjusted R2 = .639)
เอกสารอ้างอิง
จอมภัค จันทะคัต. (2561). สมรรถนะที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการทำงานของอาจารย์ สถาบันอุดมศึกษาใน จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ, 7(1), 162-176.
จิราพร ถนอมกิตติ. (2566). ปัจจัยสมรรถนะของหัวหน้างานที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของพนักงานในการทำงานที่บ้าน (Work From Home) ของพนักงานบริษัทเอกชนในเขตกรุงเทพมหานคร. (สารนิพนธ์จัดการมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
เฉลิมวุฒิ แย้มประโคน. (2563). ปัจจัยองค์การที่ส่งผลต่อสมรรถนะของบุคลากร บริษัท มหาจักร แอร์ คอนดิชั่นเนอร์ส จำกัด. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2546). การบริหารงานทรัพยากรมนุษย์สมัยใหม่ภาคปฏิบัติ. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
ธีระพล เจริญสุข. (2564). การพัฒนาสมรรถนะของบุคลากรกรมสรรพสามิตในเขตกรุงเทพมหานคร. (สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
รัฐพล เอี่ยมสวัสดิ์. (2564). กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะบุคลากรตามตำแหน่งงาน : กรณีศึกษา บริษัท เมืองไทยประกันชีวิต. (สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
วรพรรณ เอื้ออาภรณ์. (2558). การดำเนินกลยุทธ์ความรับผิดชอบต่อสังคมของบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2549). การบริหารเชิงกลยุทธ์. (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of psychological testing. (5th ed.). Harper & Row.
Kotler, P., & Keller, K. L. (2016). Marketing management. (15th ed.). Pearson Education Limited.
Sukhumpong, C., Patoomsawat, T., Snongtaweeporn, T., Damrongsiri, T., Boonsathaporn, S., Raktakanishtha, P., & Kongsong, W. (2022). A relationship between modern management strategy and organizational sustainability of state enterprise in Bangkok metropolitan areas, Thailand. Journal of Positive School Psychology, 6(7), 3849-3860.
