ช่อฟ้า: การอธิบายปริศนาธรรมผ่านช่อฟ้าพระอุโบสถวัดกลาง พระอารามหลวง ตำบลกาฬสินธุ์ อำเภอเมือง จังหวัดกาฬสินธุ์
คำสำคัญ:
ช่อฟ้า;, ปริศนาธรรม;, พระอุโบสถวัดกลางบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่ออธิบายปริศนาธรรมผ่านช่อฟ้าพระอุโบสถ วัดกลาง พบว่า ช่อฟ้าวัดกลาง เป็นแบบปากหงส์ 6 ตัว ความสูง 1.40 เมตร หลังคาทำซ้อน 3 ซ้อน 3 ตับ ตามแบบของภาคกลาง ตามความเชื่อของท้องถิ่นอีสาน ช่อฟ้าพระอุโบสถวัดกลางมีความหมายเกี่ยวข้องกับสัตว์ป่าที่อยู่หิมพานต์ คือ หลักธรรมของการปฏิบัติ 3 ประการ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา นําไปสู่ความสว่าง ความหลุดพ้น ช่อฟ้าเอก หมายถึง ศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 ศีล 227 และ 84,000 พระธรรมขันธ์ สำหรับช่อฟ้าชั้นที่ 2 หมายถึง ความดีงาม ศีลเป็นตัวฆ่าความชั่ว (กิเลส) เมื่อใจชนะกิเลสได้ ก็เกิดสมาธิมีสติ กําเนิดรู้ เกิดปัญญา ส่วนช่อฟ้าชั้นที่ 3 (สูงสุด) หมายถึง ปัญญา มุ่งสู่การดับสิ้นซึ่งอาสวะกิเลส โดยมีสีสันของช่อฟ้าเป็นการลงรักปิดทองทึบ ถือได้ว่ายิ่งใหญ่ ความมันวาว ความเรืองรองของทองที่ปิดประดับบนช่อฟ้า เป็นความเจริญรุ่งเรือง เฟื่องฟู และแผ่ขยายเปล่งประกายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และยังพบปริศนาธรรมการอธิบายถึงอริยสัจ 4 ได้แก่ ทุกข์ คือ ความทุกข์ ความไม่พึงพอ สมุทัย คือ สาเหตุของความทุกข์ ที่มาของความทุกข์ นิโรธ คือ ความดับทุกข์ ความพ้นทุกข์ และมรรค คือ ทางไปสู่การดับทุกข์ ที่เป็นหัวใจหลักสำคัญ เพื่อหลุดพ้นไปจากความทุกข์ และเพื่อความดับซึ่งอวิชชา คือ ความไม่รู้ การขาดความรู้ อันสำคัญ
เอกสารอ้างอิง
จิรวัฒน์ พิระสันต์. (2543). ทฤษฎีและการวิจัยทางด้านศิลปะและการออกแบบ. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
โชติ กัลยาณมิตร. (2539). สถาปัตยกรรมไทยเดิม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สมาคมสถาปนิกสยามในพระบรมราชูปถัมภ์.
_______. (2548). สถาปัตยกรรมและศิลปเกี่ยวเนื่อง. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
ธงฉัตร เลขาวิจิตร. (2560). รอบรู้เรื่องวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: ชมรมพิพิธสยาม.
เนตรนภิศ นาควัชระ และคณะ. (2525). วัดในกรุงเทพฯ: การเปลี่ยนแปลงในรอบ 200 ปี. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บรรจง วงศ์วิเชียร. (2537). ประวัติศาสตร์ โบราณคดี นครศรีธรรมราช. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร สำนักโบราณคดี และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติที่ 11.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2544). พุทธวีธีในการสอน. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
รุ่งทิวา จักร์กร. (2521). วิธีสอนทั่วไป. กรุงเทพฯ: ประสานมิตร.
เลิศ พ่วงพระเดซ. (2516). เรื่องสถาปัตยกรรมไทย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2539). ศิลปะตัดกรรมพื้นบ้าน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ต้นอ้อ แกรมมี่.
ศูนย์ข้อมูลกลางทางวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2554). งานสถาปัตธกรรมไทย. กรุงทพฯ: ศูนย์ข้อมูลกลางทางวัฒนธรรม.
สมใจ นิ่มเล็ก. (2538). เครื่องบนและงานประดับของสถาปัตยกรรมไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สันติ เล็กสุขุม. (2546). เมื่อพระพุทธองค์เสด็จลงจากดาวดึงส์” ในลีลาไทย. กรุงเทพฯ: มติชน.
สำนักงานราชบัณฑิตยสถาน. (2558). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสถาน.
สุเชาวน์ พลอยชุม. (2545). สุนทรียศาสตร์ ปัญหาและทฤษฎีเกี่ยวกับความงามและศิลปะ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหามกุฎราชวิทยาลัย.