Community Enterprise Group Development with the Philosophy of Sufficiency Economy in Ubonrat District, Khon Kaen Province
Keywords:
Community enterprise; , Sufficiency economy; , Sustainable developmentAbstract
This study aimed to: (1) examine the operations of community enterprise groups in Ubonrat District, Khon Kaen Province; (2) investigate the development of these groups based on the Philosophy of Sufficiency Economy; and (3) propose development guidelines for community enterprise groups grounded in the principles of the Sufficiency Economy. A qualitative research method was employed, collecting data through in-depth interviews and focus group discussions with 22 key informants. The data were analyzed using content analysis.
The findings revealed that:
1. Community enterprise operations can be categorized into four types: (1) genuine participatory groups, (2) semi-family-based groups, (3) government project-based groups, and (4) agency-supported groups. Their operations encompassed production, distribution, and management. Strong community enterprises were able to develop product standards, create employment, and enhance food security within their communities. However, most groups still faced challenges related to management, knowledge, and continuity of operations.
2. The development of community enterprises based on the Philosophy of Sufficiency Economy emphasized the principles of “moderation, reasonableness, and self-immunity,” along with the conditions of knowledge and morality. Groups with strong leadership and understanding of the philosophy applied these principles through participatory processes and operations aligned with community capacity. Nevertheless, many groups lacked a profound understanding of the philosophy, resulting in inconsistent implementation.
3. Development guidelines consist of three phases: (1) the Establishment Phase, which focuses on selecting qualified committee members and utilizing local resources efficiently; (2) the Growth Phase, which emphasizes management of people, work, capital, community, and self-development; and (3) the Sustainability Phase, which aims to strengthen networks, foster a learning culture, and promote good governance alongside social and environmental responsibility.
References
เกศสุดา โภคานิตย์. (2562). การนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ในการจัดการวิสาหกิจชุมชนเกษตรอินทรีย์ ในจังหวัดชัยภูมิ. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 9(1), 50-56
นิเทศ สนั่นนารี,พระมหาวีระศักดิ์ อภินนฺทเวที, เรียงดาว ทวะชาลี, ชยันต์ บุญพิโย, จรัส ลีกา และมาริสา ไสวงาม. (2563). การประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนาชุมชนของวัดและชุมชนในจังหวัดขอนแก่น. วารสารสันติศึกษาปริทัศน์ มจร, 8(2), 387-404. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/journal-peace/article/view/239987/164457
พระพรหมบัณฑิต. (2560). พระพุทธศาสนากับปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง [ปาฐกถา]. ใน พิธีเปิดโครงการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมตามแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาเถรสมาคม, สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ, สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2563). หลักธรรมคำสอนในพระพุทธศาสนากับหลักสูตรต้านทุจริตศึกษา (Anti-Corruption Education).
วชิรา ไผ่เจริญมงคล และ จิราพร เชียงชะนา. (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของวิสาหกิจชุมชนดีเด่น (รายงานการวิจัย). กองส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน, กรมส่งเสริมการเกษตร.
สมยศ ปัญญามาก, พิงพร ศรีแก้ว และจิราภรณ์ คล้อยปาน. (2559). วิสาหกิจชุมชนกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 1(1), 74-88. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jsbs/article/view/242462/164525
สำนักงานปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม. (2561). 43 ปี ส.ป.ก. สานต่อศาสตร์พระราชา สู่การพัฒนาที่ยั่งยืน.
เสน่ห์ จามริก. (2549). เศรษฐกิจพอเพียงในกระแสโลกาภิวัฒน์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ.
อมรรัตน์ สามหาดไทย. (2550). ความพึงพอใจต่อการดำเนินงานวิสาหกิจชุมชนของสมาชิกวิสาหกิจชุมชน ในอำเภออุบลรัตน์ จังหวัดขอนแก่น. (วิทยานิพนธ์เกษตรศาสตรมหาบัณฑิต). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
