การแปลคำบุรุษสรรพนามที่หนึ่งและที่สองในนวนิยายเยาวชนเรื่อง ฟ้าหลังฝน สดใสเสมอ ของกงแต็ส เดอ เซกูร์
คำสำคัญ:
การแปลฝรั่งเศส-ไทย, วรรณกรรมเยาวชน, บุรุษสรรพนามบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเกี่ยวกับการแปลคำบุรุษสรรพนามที่หนึ่ง และที่สองในวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง ฟ้าหลังฝน สดใสเสมอ ของกงแต็ส เดอ เซกูร์ (Comtesse de Ségur) โดยผู้วิจัยนำทฤษฎีการแปลแบบยึดความหมายจากสถาบันชั้นสูงด้านการล่ามและการแปล (ESIT) แห่งมหาวิทยาลัยปารีส 3 ซึ่งมีหลักการสำคัญ 3 ขั้นตอน ได้แก่ การทำความเข้าใจบทต้นฉบับ การผละออกจากโครงสร้างภาษาต้นฉบับ และการถ่ายทอดความหมายในภาษาปลายทาง มาเป็นแนวทางในการแปลเพื่อให้บทแปลยังคงสาระและอรรถรสที่ผู้เขียนต้องการสื่อในบทต้นฉบับและไม่ให้ผิดเพี้ยน อีกทั้งทำให้ผู้อ่านมีความเข้าใจเทียบเท่ากับผู้ที่อ่านบทต้นฉบับ ในการแปลคำบุรุษสรรพนามนั้น ผู้วิจัยพบว่าสิ่งสำคัญที่จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจความสัมพันธ์ของตัวละครอย่างถูกต้องคือ การคำนึงถึงบริบทแวดล้อมของคำ โดยผู้วิจัยต้องคำนึงถึงเพศของผู้พูด อายุ สถานภาพทางสังคม รวมถึงต้องคำนึงความสัมพันธ์ระหว่างคู่สนทนา
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา นาคสกุล. (มิถุนายน 2540). คำสรรพนามในภาษาไทยสะท้อนวัฒนธรรมไทย. สำนักงานราชบัณฑิต. http://legacy.orst.go.th/?knowledges
กำชัย ทองหล่อ. (2530). หลักภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 7). บำรุงสาสน์.
ขนิษฐา กองทิพย์ จารุพินทุโสภณ. (2561). ทฤษฎีการแปลแบบยึดความหมาย หลักการและหลักวิธีการแปล. ภาควิชาภาษาและวัฒนธรรมตะวันตก คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ณฐาประไพ ณ เชียงใหม่ และขนิษฐา กองทิพย์ จารุพินทุโสภณ. (2562). การถ่ายทอดคำสรรพนามในบทละครเรื่อง "ราชันนิราศ" (พิมพ์ครั้งที่ 1, น.205–218). ใน จันทิมา อังคพณิชกิจ (บ.ก.), โครงการประชุมวิชาการบัณฑิตศึกษาระดับชาติ สรรพศาสตร์ สรรพศิลป์ ประจำปี 2562. คณะกรรมการจัดการประชุมวิชาการฯ กองบรรณาธิการวารสารมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. https://drive.google.com/file/d/1hcMAQEQmlP1FUHyIIa1jYS9h_fi5YGun/view
มีชัย เอี่ยมจินดา. (2534). วิวัฒนาการของระบบคำบุรุษสรรพนามตั้งแต่สมัยสุโขทัย - สมัยปัจจุบัน [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. คลังสารสนเทศดิจิทัล มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. https://digital.library.tu.ac.th/tu_dc/frontend/Info/item/dc:111773
ราชบัณฑิตยสถาน. (2555). หลักเกณฑ์การทับศัพท์ภาษาฝรั่งเศส. ราชบัณฑิตยสถาน.
ราชบัณฑิตยสภา. (ม.ป.ป.). ค้นหาคำทับศัพท์. ระบบฐานข้อมูลคำทับศัพท์ของสำนักงานราชบัณฑิตยสภา. https://transliteration.orst.go.th/search
เลเดแรร์, เอ็ม, เซเลสโกวิตช์, ดี, อิสราแอล, เอฟ และ เอลามิน, เอส. (2540). ศาสตร์การแปล รวมบทความเชิงทฤษฎีและปฏิบัติ. (จิระพรรษ์ บุณยเกียรติ, นพพร ประชากุล, สุมาลี วีระวงศ์ และ วัลยา เรืองสุนทร, ผู้แปล). โครงการศูนย์การแปล คณะศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วัลยา วิวัฒน์ศร. (2545). การแปลวรรณกรรม. โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาย สำเนียงงาม. (2544). การเลือกใช้คำสรรพนามในภาษาไทยกับแนวคิดเรื่องความสุภาพของบราวน์และเลวินสัน. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 23(2), 220-242.
สัญฉวี สายบัว. (2550). หลักการแปล. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์.
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2523). หลักภาษาไทย. ไทยวัฒนาพาณิช.
สุพัค โห้พึงจู. (2557). การแปลตัวบทที่แฝงนัยทางวัฒนธรรมในบทละครเรื่อง คน็อก ของฌูลส์ โรแมงส์. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 14(2), 63-84.
สุวัธน์ เรืองศรี. (2561). การศึกษากลวิธีการแปลคำสรรพนามในวรรณกรรมญี่ปุ่นแปลไทย [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. คลังสารสนเทศดิจิทัล มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. https://ethesisarchive.library.tu.ac.th/thesis/2018/TU_2018_5906032031_9603_9519.pdf
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2556). ภาษาศาสตร์สังคม (พิมพ์ครั้งที่ 5). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัจฉรา ไล่ศัตรูไกล. (2554). จุดมุ่งหมาย หลักการและวิธีการแปล (พิมพ์ครั้งที่ 7). มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อุปกิตศิลปสาร, พระยา (นิ่ม กาญจนาชีวะ). (2496). ไวยากรณ์ไทย วจีภาค (พิมพ์ครั้งที่ 8). ไทยวัฒนาพานิช.
In Defence of Marxist. (2021, March 13). The Paris Commune (1871). Matxist. https://www.marxist.com/the-paris-commune-1871.htm
Larousse. (n.d.). monsieur. https://www.larousse.fr/dictionnaires/francais/monsieur/52460
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความ ข้อความ ภาพประกอบ และตารางประกอบที่ลงพิมพ์ในวารสารเป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้นิพนธ์ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นตามเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้นิพนธ์เพียงผู้เดียว