The Influences of The Radio and Television Media Affecting The Musical Arts of Thailand in The 20th century

Authors

  • ภัสชา น้อยสอาด Faculty of Humanities Social Science, Phranakhon Rajabhat University

Keywords:

Radio and Television, Musical Arts of Thailand, 20th Century

Abstract

Radio and television were started in USA by the early 20th century. And were brought to Thailand near the end of King Rama V and continuously developed until the reign of King Rama VII. The radio was used as a political medium between the government and the public by Board of Representatives in order to disseminate news and entertainment. The television was firstly broadcasted at “Thai TV Channel 4 Bangkhunprom” Both the radio and television media were making the public perceive music quickly and extensively. At that time, the popular music was radio-play songs, original sound track songs, TV drama songs, arousing songs, and dancing songs. There were two broadcasting radio stations: the radio station of the advertising department, played by “Soontharaporn Big Band” and the AS radio station (AS: Prathinang Amphon Sathan Palace), played by “the AS band, Friday” The first band’s music was about the original Thai songs mixing Western songs and the pure original Thai music while the other band’s music was about Royal songs and Big Band. Later, the radio frequencies were allocated to the public. Radio media was slightly developed to be a trading business, using sponsor systems through ad spots songs in order to publicize. For TV media, the music presentation styles was developed into music videos, videos Karaoke, and recorded live-show DVD which were more enjoyable to watch and listen and more popular quickly. Currently, the technology through the Internet on various channels was also used.

References

1. คีตา พญาไท. “วงดนตรีกรมโฆษณาการ.” เข้าถึงเมื่อ 15 มิถุนายน 2558. https://www.bloggang. com/mainblog.php?id=mister-gray&month=05-10-2011&group=9&gblog=24.

2. ______________. “วงดนตรีกรมโฆษณาการ.” เข้าถึงเมื่อ 15 มิถุนายน 2558. https://www.manager.co.th/Entertainment/ViewNews.aspx?NewsID=9480000025340.

3. ณัฐ มานิต อินทาภิรัต. “วัฒนธรรมดนตรีไทยในแหล่งสยาม.” เข้าถึงเมื่อ 21 สิงหาคม 2558. https://www.gotoknow.org/posts/553208.

4. พูนพิศ อมาตยกุล. “วงดนตรีกรมโฆษณาการ.” เข้าถึงเมื่อ 20 กรกฎาคม 2558. http//www.pisutshop.com./webboard_detail.asp?TopicID=1502.

5. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. “ประวัติวิทยุในประเทศไทย.” เข้าถึงเมื่อ 20 สิงหาคม 2558. https://www.oknation.net/blog/rt201dpu/2009/07/05/entry-1.

6. วีรภัทร์ อึ้งอัมพร. “กระแสนิยมของห้องบันทึกเสียงยุคดิจิตอล.” วารสารดนตรีรังสิต 3, 1 (มกราคม - มิถุนายน 2552): 38.

7. วงจันทร์ ไพโรจน์. สัมภาษณ์: 21 สิงหาคม 2558.

8. ศมกมล ลิมปิชัย. กว่าจะเป็นธุรกิจเทปเพลง. กรุงเทพ: สำนักพิมพ์เอช ที พี เพรส, 2532. “สถานีโทรทัศน์ช่อง 4 บางขนุพรหม.” เข้าถึงเมื่อ 15 มิถุนายน 2558. https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kanyong1&month=012013&date=03&group=23&gblog=4.

9. สิทธิกุล บุญอิต. “ความสำคัญของดนตรีในงานสื่อสารมวลชน.” วารสารดนตรีรังสิต 1, 1 (มกราคม - มิถุนายน 2549): 40-41.
“เหตุการณ์สำคัญ 63 ปี อสมท.” เข้าถึงเมื่อ 21 กันยายน 2558. https://mcotweb.mcot.net/9ent/view.php?id=5525f8a0be047020538b4581.

10. อนันต์ธนา อังกินันทน์. การผลิตรายการวิทยุ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2532.

11. อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์. ระบบวิทยแุละโทรทัศน์ไทย: โครงสร้างทางเศรษฐกิจการเมืองและผลกระทบต่อสิทธิ เสรีภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลยั, 2544.

12. “อ.ส. วันศุกร์.” เข้าถึงเมื่อ 20 กรกฎาคม 2558. https://student.nu.ac.th,/sammy/kita.html.

Downloads

Published

03.06.2018

How to Cite

น้อยสอาด ภัสชา. 2018. “The Influences of The Radio and Television Media Affecting The Musical Arts of Thailand in The 20th Century”. Rangsit Music Journal 12 (1):1-16. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/rmj/article/view/126839.

Issue

Section

บทความวิชาการ | Academic Article