การพัฒนารูปแบบการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL
คำสำคัญ:
การพัฒนารูปแบบ, การบริหารวิชาการ, โรงเรียนมัธยมศึกษา, ทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ 1) สร้างและพัฒนารูปแบบการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL และ 2) ศึกษาผลการใช้รูปแบบการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL ระยะเวลาที่ใช้ในการศึกษา ปีการศึกษา 2563 – 2564 ประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ ครูและบุคลากรทางการศึกษา นักเรียน และผู้ปกครองของโรงเรียนเทพศิรินทร์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษมัธยมศึกษากรุงเทพมหานคร เขต 1 และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมดทุกคน ตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ครูและบุคลากรทางการศึกษา นักเรียน และผู้ปกครอง โรงเรียนเทพศิรินทร์ ปีการศึกษาละ 818 คน โดยใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้ 1. แบบวิเคราะห์เอกสาร 2. แบบสัมภาษณ์ และ 3. แบบสอบถามความเหมาะสมขององค์ประกอบในการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL ผลการวิจัย พบว่า 1. รูปแบบการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL มี 8 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) การมอบหมายงาน (D: Delegate) 2) การเสริมสร้างพลัง (E: Empowerment) 3) การระดมสมอง (B: Brainstorming) 4) การวางแผนกลยุทธ์ (S: Strategic Planning) 5) สารสนเทศ การสื่อสาร และเทคโนโลยี (I: Information, Communications & Technology) 6) การบริหารมุ่งผลสัมฤทธิ์ (R: Results Based Management) 7) ภาวะผู้นำทางวิชาการ (I: Instructional Leadership) 8) การสร้างเครือข่าย (N: Network) โดยมีผลการตรวจสอบความเหมาะสมขององค์ประกอบในการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL ในปีการศึกษา 2563 และ 2564 อยู่ในระดับมากที่สุดในภาพผลรวมทุกองค์ประกอบ และ 2. ผลการใช้รูปแบบการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์เพื่อเสริมสร้างทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21
โดยใช้รูปแบบ DEBSIRIN MODEL เปรียบเทียบปีการศึกษา 2563 กับปีการศึกษา 2564 ในภาพรวมเฉลี่ยและรายองค์ประกอบอยู่ระดับมากที่สุด และมีค่าเฉลี่ยโดยรวมสูงขึ้นจากปีการศึกษา 2563
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2547). ปฏิรูป ICT โรงเรียน ๑ อำเภอ ๑ โรงเรียนในฝัน. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
จินดารัตน์ แก้วพิกุล. (2554). ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาเคมีและความสามารถ ด้านการคิดอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้โดยใช้การเปลี่ยนแปลงแนวคิดและการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบวัฏจักรการเรียนรู้ 7 ขั้น. (ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ถวิล มาตรเลี่ยม. (2549). การปฏิรูปการศึกษา: โรงเรียนเป็นฐานการบริหารจัดการ. กรุงเทพฯ: เสนาธรรม.
ธงชัย สันติวงษ์ และชัยยศ สันติวงษ์. (2535). พฤติกรรมบุคคลในองค์การ. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพาณิช.
นริสานันท์ เดชสุระ. (2552). รูปแบบการบริหารโรงเรียนสาธิตปฐมวัยของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นันทรัตน์ เจริญกุล (2564). การบริหารนโยบายและกลยุทธ์การศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิษฐานันท์ ไทยเจริญศรี (2553). ผลของการใช้เทคนิคระดมสมองตามแนวคิดของออสบอร์นที่มีต่อความคิดสร้างสรรค์ทางภาษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสันติราษฎร์วิทยาลัย เขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาสน์.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมกรุงเทพ.
พวงรัตน์ เกษรแพทย์. (2559). เอกสารประกอบการสอนรายวิชาการการบริหารและการจัดการการศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พัลลภ พิริยะสุรวงศ์. (2541). มัลติมีเดียเพื่อการเรียนการสอน. พัฒนาเทคนิคศึกษา, 11(28), 11 - 12.
รุ่งนภา นุตราวงศ์. (2552). หลักสูตรอิงมาตรฐาน การพัฒนาสู่คุณภาพ. วารสารวิชาการ, 4, 60.
ลัดดาวัลย์ บุญเลิศ. (2554). การวางแผนกลยุทธ์กับประสิทธิผลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต 4. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิรันทร์ดา เสือจอย. (2564). การเสริมสร้างพลังอำนาจของผู้บริหารกับการปฏิบัติงานตามมาตรฐานวิชาชีพครูในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสิงห์บุรี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). นครปฐม: ภาควิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศักดิ์ดา แดงเถิน. (2555). การบริหารงานโรงเรียนโดยใช้หลักการบริหารแบบมุ่งผลสัมฤทธิ์ของผู้บริหารตามทัศนะของครูในสำนักงานเขตภาษีเจริญ สังกัดกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
สมบูรณ์ บูรศิริรักษ์. (2553). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความเข้มแข็งของภาคีเครือข่ายของสถานศึกษาในสังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย. วารสารบริหารการศึกษา มศว., 7(12), 11-24.
สมศรี เณรจาที และวัชรี ชูชาติ. (2560). รูปแบบการบริหารสถานศึกษาเพื่อพัฒนาคุณภาพของผู้เรียนให้มีคุณลักษณะพึงประสงค์ในศตวรรษที่ 21. วารสารบริหารการศึกษา มศว. 14(27).
สุมาลี สุธีกุล. (2557). กลยุทธ์การบริหารเพื่อเสริมสร้างพลังอำนาจของครูในโรงเรียนประถมศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2559). แนวคิดเกี่ยวกับประเทศไทย 4.0. http://planning2.mju.ac.th/goverment/20111119104835_planning/Doc_25590823143652_358135.pdf
Hayden, M. & Thompson, J. (2008). International schools: growth and influence. Paris: UNESCO.
Krejcie, R.V., & Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement. 30(3).
Osborn, A. F. (1957). Applied imagination : principles and procedures of creative thinking. New York: Charles Scribner's Sons.
Van Dersal, William R. (1968). The successful supervisor in government and business. New York: Harper & Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 โรงเรียนนายเรือ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการโรงเรียนนายเรือ ด้านสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และ ศึกษาศาสตร์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการโรงเรียนนายเรือ ด้านสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และ ศึกษาศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของโรงเรียนนายเรือ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จากโรงเรียนนายเรือก่อนเท่านั้น
