Chan Chaokha A Transition to Post - Siam in Musical Plays Dimension
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article points out some critical issues on the history and transformation of Thai traditional music and performance to Lakorn Rong, a post - Siamese musical plays, under changing political and socio - cultural conditions. The study of Chan Chaokha, a popular musical plays composed by Pranboon shows a compromise between tradition and modernity. While performance was obviously westernized, music still maintained some traditional characteristics, making a compromise by using traditional songs with western music. Lakorn Rong is therefore a product of post - Siamese culture, serving as the mainspring of Thai vocalization such as Phleng Luk thung, or Thai country music, and Phleng Luk krung, or Thai city music.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
There is no charge for paper processing and publication. Once the paper is under peer-review process, however, if the paper is withdrawn for any reason the author will be responsible for the expense of 3,000 Baht occurred in the review process.
References
Amatyaku, P. (2009). เพลงดนตรีจากสมเด็จฯ เจ้าฟ้ากรมพระยานริศฯ ถึงพระยาอนุมานราชธน [History of Thai Music From the Prince Narisara Nuwattiwong to Phya Anumarnrachathon]. Bangkok: College of music, Mahidol University Publishing.
Debyasuvarn, B, M.L. (2009). ข้อสังเกตเกี่ยวกับความเป็นมาของละครไทยและการปรับปรุง [The Notification of History of Thai Dance]. In Thirakanont, A. (ed.), นาฏศิลป์และดนตรีไทย [Thai Dance and Music] (111 - 146). Bangkok: Song Siam Co., Ltd.
Komolabutra, S. (2005). จดหมายเหตุลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม [The Kingdom of Siam: Simon De La Lobere]. Bangkok: Sri Panya Printing.
Phusiriviroj, A. (2000). พัฒนาการละครเพลงของรพีพร [The development of Raphiphon’s musical plays]. (Master’s thesis, Faculty of Arts, Chulalongkorn University).
Puchadapirom, P. (2007). วัฒนธรรมบันเทิงในชาติไทย: การเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมความบันเทิงในสังคมกรุงเทพฯ พ.ศ. 2491 - 2500 [Thai Entertainment Culture: The Changes in entertainment culture of Bangkok Society in 1948 to 1957]. Bangkok: Matichon Co., Ltd.
Rachanuphap, D, H.R.H. (2003). ละครฟ้อนรำ: ประชุมเรื่องละครฟ้อนรำกับระบำรำเต้น ตำราฟ้อนรำ ตำนานละครอิเหนา ตำนานละครดึกดำบรรพ์ [Summary History of Thai performing Arts and Dances]. Bangkok: Pickanes Printing Center Ltd.
Ratanin, M. (2009). การละครสมัยใหม่กับการพัฒนานาฏศิลป์และละครไทย [Modern Drama with the development of Thai Dance and Drama]. In Thirakanont, A. (ed.), นาฏศิลป์และดนตรีไทย [Thai Dance and Music] (147 - 160). Bangkok: Song Siam Co., Ltd.
Santasombat, Y. (2016). มนุษย์กับวัฒนธรรม [Human and Culture]. Bangkok: Thammasat University Press.
Sooi Beng, T. (1997). Bangsawan: A Social and Stylistic History of Popular Malay Opera. Penang: The Asian Centre, Malaysia.
Sribenja, S. (1983). บทละครร้องเรื่องจันทร์เจ้าขา ของพรานบูรพ์ [Pranboon’s Musical script of Chan Chao Kha]. Bangkok: Maen Muang maen.
Tassanawongwara, C. & Kanchanapradit, J. (2020). แนวคิดเรื่องทาง: เอกลักษณ์ในสังคีตลักษณ์ไทย [The concept of Taang: a Uniqueness in Thai musical form]. Journal of Fine and Applied Arts, Chulalong korn University, 7(1), 185 - 201.
Tramot, B. (2002). คำบรรยายวิชาดุริยางค์ไทย [Thai music Lecture]. Bangkok: Chuanpim Pickanes Printing Ltd.