ผศ.ดร. การจัดการโซ่อุปทานเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเขตพัฒนาการท่องเที่ยว อารยธรรมอีสานใต้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทและการจัดการโซ่อุปทานชุมชนเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอารยธรรมอีสานใต้ 2) วิเคราะห์ศักยภาพและแนวทางการจัดการโซ่อุปทานของชุมชนและ 3) เพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการโซ่อุปทานชุมชนเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอารยธรรมอีสานใต้ การวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีวิจัยปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม ผู้ให้ข้อมูลหลักเป็นผู้นำ ผู้ประกอบการและภาคีเครือข่าย เก็บรวบรวมข้อมูลโดยสํารวจภาคสนาม ศึกษาเอกสาร สัมภาษณ์ เวทีวิเคราะห์ศักยภาพ เวทีเครือข่าย
ผลการวิจัยพบว่า 1) ชุมชนที่สามารถใช้เป็นต้นแบบการจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเขตอารยธรรมอีสานใต้มี 3 ชุมชนได้แก่ ชุมชนบ้านปราสาท ชุมชนกลุ่มอนุรักษ์ต้นน้ำมูลโฮมสเตย์บ้านสุขสมบูรณ์และ ชุมชนบ้านโคกเมือง 2) ศักยภาพและแนวทางการจัดการโซ่อุปทานจาก 3 ชุมชนพบว่า จุดแข็งคือ ผู้นำและสมาชิกเข้มแข็ง และที่พักได้รับมาตรฐาน จุดอ่อนคือ ไม่มีแผนที่ชุมชนและชุมชนขาดความรู้เรื่องการจัดการโซ่อุปทาน สำหรับโอกาสคือ การสร้างเครือข่ายระหว่างชุมชนเพื่อเชื่อมโยงแหล่งทรัพยากร และอุปสรรคคือ คู่แข่งด้านแหล่งท่องเที่ยวใหม่เพิ่มขึ้น และ 3) รูปแบบการพัฒนาการจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยวตามหลัก The Supply Chain Operations Reference (SCOR Model) ทำให้ได้ต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ เชิงนิเวศ และเชิงวัฒนธรรมที่เกิดจากการคิด วางแผน ตัดสินใจ ดำเนินการ และประเมินผลร่วมกันในชุมชนและเครือข่าย ส่งผลให้เกิดการยกระดับการท่องเที่ยวเขตอารยธรรมอีสานใต้อย่างยั่งยืน
Article Details
ลิขสิทธิ์ของบทความ
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ห้ามมิให้นำเนื้อหา ทัศนะ หรือข้อคิดเห็นใด ๆ ของผลงานไปทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยก่อน
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา สุระ. (2562). การพัฒนาเพื่อยกระดับศักยภาพการจัดการธุรกิจของชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 39(3), 106-120.
เกรียงชัย รุ่งฟ้าใหม่, และสรัญญา ศรีทองมาศ. (2562). ความสำเร็จอย่างยั่งยืนของโฮมสเตย์จากมุมมองผู้นำชุมชนโฮมสเตย์ 4 ภูมิภาคของไทย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 39(4), 89-114.
เขมขนิษฐ์ แสนยะนันท์ธนะ, นันทิ สุทธิการนฤนัย, และ วันชัย รัตนวงษ์. (2555). การประเมินศักยภาพเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มในระบบห่วงโซ่อุปทาน ของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในประเทศไทย. ใน การประชุมนําเสนอผลงานวิจัยบัณฑิตศึกษา (น.1415 – 1426). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรังสิต, บัณฑิตวิทยาลัย.
คณะกรรมการพัฒนาการท่องเที่ยวประจําเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอารยธรรมอีสานใต้. (2561). แผนปฏิบัติการพัฒนาการท่องเที่ยวภายในเขตพัฒนาการท่องเที่ยวอารยธรรมอีสานใต้ พ.ศ. 2559 – 2563. สืบค้นเมื่อ 24 กุมภาพันธ์ 2561, จาก http://www.oic.go.th/FILEWEB/
ชนิศา มณีรัตนรุ่งโรจน์, และ ขวัญกมล ดอนขวา. (2556). การจัดการโซ่อุปทานของสินค้าหนึ่งตําบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ ประเภทผ้าไหม. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสรุนารี.
นิศา ชัชกุล. (2557). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2555). การจัดการด้านการตลาดอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์.
พนารัช ปรีดากรณ์. (2556). การพัฒนาธุรกิจการท่องเที่ยวผ่านการสร้างเครือข่ายกลุ่มธุรกิจ. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 9(1), 48-67.
พิบูล ทีปะปาล, และ ธนวัฒน์ ทีปะปาล. (2559). การจัดการเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โอ.เอส. พริ้นติ้งเฮ้าส์.
วรรณดี สุทธินรากร. (2556). การวิจัยเชิงปฏิบัติการ การวิจัยเพื่อเสรีภาพและการสรรค์สร้าง. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2558). ชุมชน ความเป็นส่วนตัว และการพัฒนาในยุคโลกาภิวัตน์. วารสารพัฒนาสังคม, 17(1), 1-27.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560 - 2564. สืบค้นเมื่อ 17 มิถุนายน 2561, จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422
สุภางค์ จันทวานิช. (2557). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Carlock, R. S., & Ward, J. L. (2001). Strategic planning for the family business: Parallel planning to unify the family and business. London, England: Palgrave Macmillan.
Cohen, S., & Rousell, J. (2005). Strategic supply chain management: The five disciplines for top performance. New York, NY: McGraw-Hill.
David, F. R. (2011). Strategic management: Concepts and cases (13th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Giampiccoli, A., & Kalis, J. H. (2012). Tourism, food, and culture: Community based tourism, local food, and community development in Mpondoland. Culture, Agriculture, Food and Environment, 34(2), 101-123.
Huang, S. H., Sheoran, S. K., & Keskar, H. (2005). Computer-assisted supply chain configuration based on supply chain operations reference (SCOR) model. Computers & Industrial Engineering, 48(2), 377-394.
Maleki, M. R., Moradi, E., & Parsa, S. (2014). Rural tourism as a way to rural development. International Journal of Academic Research, 6(4), 79-84.
Pike, S. D. (2008). Destination marketing: An integrated marketing communication approach. Burlington, MA: Butterworth-Heinemann.
Smith, S. E. ( 1997). Deepening participatory action research. In S. E. Smith, D. G. Willms, & N. J. Johnson (Eds.), Nurtured by knowledge: Learning to do participatory action-research (pp. 173-263). New York: Apex Press.
Tapper, R., & Font, X. (2004). Tourism supply chains. Leeds, England: Leeds Metropolitan University.
Thiengkamol, N. (2005). Strengthening community through developing of a learning network model. Journal of Population and Social Studies, 14(1), 27-46.
United Nations, Department of Economic and Social Affairs. (2010). International recommendations for tourism statistics 2008. New York, NY: Author.
Yılmaz, Y., & Bititci, U. S. (2006). Performance measurement in tourism: A value chain model. International Journal of Contemporary Hospitality Management, 18(4), 341-349.
Zhang, X., Song, H., & Huang, G. Q. (2009). Tourism supply chain management: A new research agenda. Tourism management, 30(3), 345-358.
