การศึกษาเปรียบเทียบการดำเนินงานของโรงเรียนคริสต์และโรงเรียนจีน ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาการดำเนินงานและวิเคราะห์เปรียบเทียบการดำเนินงานของโรงเรียนคริสต์และโรงเรียนจีนในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ดำเนินการตามระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เอกสารชั้นต้นและเอกสารชั้นรอง ผลการวิจัยพบว่า ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว โรงเรียนคริสต์และโรงเรียนจีนต่างประสบความสำเร็จในการจัดการศึกษา โดยเฉพาะในด้านภาษาและวิชาชีพ โรงเรียนคริสต์สามารถดำเนินกิจการไปได้ด้วยดี โดยลดบทบาทการเผยแผ่ศาสนาในโรงเรียนลงไป เพื่อเปิดโอกาสรับนักเรียนได้มากขึ้น แม้จะเก็บค่าเล่าเรียนสูง ผู้ปกครองก็มั่นใจส่งบุตรหลานมาเล่าเรียนเพิ่มขึ้น ตลอดจนสั่งสมชื่อเสียงจนเป็นโรงเรียนชั้นนำและมีความสัมพันธ์ที่ดีและเป็นที่ไว้วางใจจากรัฐเสมอมา ทางด้านโรงเรียนจีนก็พยายามดำเนินกิจการตามนโยบายของรัฐ แต่ปัญหาการไม่สอนภาษาไทยและการสอนลัทธิการเมืองอันเป็นกระแสจากทางฝั่งประเทศจีนทั้งชาตินิยมและคอมมิวนิสต์ ทำให้ถูกเพ่งเล็งจากทางการเพราะเป็นภัยต่อความมั่นคง อย่างไรก็ดี โรงเรียนคริสต์และโรงเรียนจีนต่างมีสถานะเหมือนกันคือเป็นโรงเรียนราษฎร์ และต้องอยู่ในมาตรฐานที่กำกับดูแลเหมือนกัน รัฐบาลจึงพยายามสร้างสมดุลในการจัดการเพื่อไม่ให้ผ่อนปรนเกินไปสำหรับโรงเรียนจีนและเข้มงวดเกินไปสำหรับโรงเรียนคริสต์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ของบทความ
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ห้ามมิให้นำเนื้อหา ทัศนะ หรือข้อคิดเห็นใด ๆ ของผลงานไปทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยก่อน
เอกสารอ้างอิง
ชาญวิทย์ เกษตรศิริ. (2543). 2475: การปฏิวัติสยาม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
ณรงค์ พ่วงพิศ. (2514). นโยบายเกี่ยวกับการศึกษาของคนจีนในประเทศไทยในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). วิทยาลัยวิชาการศึกษาประสานมิตร, กรุงเทพฯ.
ปกเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2471). รวมใจความพระราชดำรัสในการเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมโรงเรียนจีน เมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2470 กับคำแปลเป็นภาษาจีน และภาษาอังกฤษ. พระนคร: โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร.
เปรมา สัตยาวุฒิพงศ์. (2559). การศึกษาในสมัยรัชกาลที่ 7: ขยายโอกาส มุ่งคุณภาพ พร้อมคุณธรรม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิประชาธิปก-รำไพพรรณี.
พระราชบัญญัติแก้ไขพระราชบัญญัติโรงเรียนราษฎร์ พุทธศักราช 2470. (2470, 5 กันยายน). ราชกิจจานุเบกษา, เล่มที่ 44 ตอนพิเศษ, 176-177.
พิชัย รัตนพล. (2512). วิวัฒนาการการควบคุมโรงเรียนจีน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, กรุงเทพฯ.
พุฒิพงศ์ พุฒตาลศรี. (2552). การเผยแผ่คริสต์ศาสนาในสมัยพระสังฆราชเรอเน มารี ยอแซฟ แปร์รอส พ.ศ. 2452-2490 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
รวิพรรณ จารุทวี. (2552). โรงเรียนจีนในมณฑลกรุงเทพฯ พ.ศ. 2461-2475 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
วารุณี โอสถารมย์. (2524). การศึกษาในสังคมไทย พ.ศ. 2411 - พ.ศ. 2475 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
วิวัฒน์ แพร่สิริ. (2543). วิวัฒนาการและอนาคตภาพของการศึกษาคาทอลิกกับการพัฒนาสังคมไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
วุฒิชัย มูลศิลป์. (2541). เมื่อเริ่มปฏิรูปการศึกษาในสมัยรัชกาลที่ 5-รัชกาลที่ 7. กรุงเทพฯ: เลิฟแอนด์ลิพเพรส.
สภาการศึกษาคาทอลิกแห่งประเทศไทย. (2545). 336 ปี การศึกษาคาทอลิกไทย. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
สุนิตย์ แสงขำ. (2527). บทบาทของมิชชันนารีนิกายโปรเตสแตนท์ในการจัดการศึกษาภาคเอกชนใน
ประเทศไทยระหว่างปี พ.ศ. 2367-2475 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
อาวุธ ธีระเอก. (2560). ภาษาเจ้า ภาษานาย : การเมืองเบื้องหลังการศึกษาภาษาอังกฤษ สมัยรัชกาลที่ 5. กรุงเทพฯ: มติชน.
