คุณค่าของภูมินามหมู่บ้านในจังหวัดน่าน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมและศึกษาประวัติความเป็นมา ตลอดจนวิเคราะห์คุณค่าของภูมินามหมู่บ้านในจังหวัดน่านในฐานะเป็นเครื่องสะท้อนให้เห็นสภาพของพื้นที่ทั้งทางกายภาพและทางสังคมวัฒนธรรม โดยพิจารณาจากภูมิปัญญาในการให้นิยามของคนในท้องถิ่นเป็นสำคัญ ด้วยการเก็บข้อมูลจากเอกสารและข้อมูลภาคสนาม 905 หมู่บ้าน แล้ววิเคราะห์ตามแนวคิดทางคติชนวิทยาเกี่ยวกับภาษาพื้นบ้านและแนวคิดภูมินาม ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพในลักษณะพรรณนาวิเคราะห์ ผลการศึกษาปรากฏว่าภูมินามหมู่บ้านมีประวัติความเป็นมาและคุณค่าที่สะท้อนให้เห็นถึงลักษณะต่าง ๆ ของชุมชนในจังหวัดน่าน 7 ประการ ได้แก่ 1) ลักษณะทางภูมิศาสตร์ซึ่งมีภูมิประเทศที่หลากหลายโดยเฉพาะแหล่งน้ำ ป่า และพื้นที่สูง 2) พรรณพืชพรรณสัตว์ที่สะท้อนให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรธรรมชาติ 3) ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นอันเป็นภาพสะท้อนของอดีตที่แสดงถึงร่องรอยความเป็นมาของจังหวัดน่าน 4) ตำนานและนิทานพื้นบ้านซึ่งเป็นนิทานประจำถิ่นที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อทางศาสนา บุคคลในประวัติศาสตร์ ทรัพย์สมบัติหรือสิ่งลึกลับ และนิทานชีวิตที่เหตุการณ์เกิดขึ้นในท้องถิ่น ซึ่งสะท้อนให้เห็นความเชื่อและโลกทัศน์ของผู้คนในพื้นที่ 5) วิถีชีวิตของผู้คนในจังหวัดน่าน ประกอบด้วยการประกอบอาชีพ เครื่องมือเครื่องใช้ การจัดการน้ำของชุมชน ประเพณีและพิธีกรรม ตลอดจนการคมนาคมขนส่ง 6) ความเชื่อและค่านิยมทั้งส่วนที่เกี่ยวข้องกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และสิ่งเหนือธรรมชาติ รวมทั้งส่วนที่เป็นความเชื่อและค่านิยมเกี่ยวกับมงคลนาม และ 7) ลักษณะทางการปกครอง ได้แก่ การแยกหมู่บ้านและการตั้งหมู่บ้านใหม่ แสดงให้เห็นว่าภูมินามหมู่บ้านมีความสัมพันธ์กับมิติทางการปกครองโดยเฉพาะเรื่องของการแบ่งเขตพื้นที่ อนึ่งภูมินามของหมู่บ้านมีคุณค่าต่อคนในท้องถิ่นโดยเฉพาะในตระหนักรู้ถึงความเป็นมาของท้องถิ่นของตน ซึ่งเชื่อมโยงไปถึงการนิยามตัวตนของผู้คนในชุมชนจังหวัดน่าน อันจะนำไปสู่การสร้างชุมชนที่เข้มแข็งในมิติต่าง ๆ ด้วย
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ของบทความ
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ห้ามมิให้นำเนื้อหา ทัศนะ หรือข้อคิดเห็นใด ๆ ของผลงานไปทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยก่อน
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุ ในคณะกรรมการอำนวยการจัดงานเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. (2544). วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์ และ ภูมิปัญญา จังหวัดน่าน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
ธิดา สาระยา. (2525). ตำนานและตำนานประวัติศาสตร์กับการศึกษาประวัติศาสตร์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
ประคอง นิมมานเหมินท์. (2543). นิทานพื้นบ้านศึกษา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะอักษรศาสตร์, โครงการตำรา.
ไพฑูรย์ ปิยะปกรณ์. (2537). ภูมินามการตั้งถิ่นฐานหมู่บ้านชนบทในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ: วิเคราะห์รูปแบบทางภูมิศาสตร์ของนามทั่วไป. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 13(2), 49-60.
มณีปิ่น พรหมสุทธิรักษ์. (2539-2540). การตั้งชื่อท้องที่ของไทย. วารสารอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 19(1-2), 114-120.
เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2538). การศึกษาชื่อสถานที่ภาษาไทยและภาษาจีนในประเทศไทย. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 14(2), 20-37.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2559). น้ำแล้งแต่ไม่ร้าง เยาวชนน่านร่วมอนุรักษ์. สืบค้นเมื่อ 10 มิถุนายน 2564, จาก https://www.thaihealth.or.th/Content/31310-น้ำแล้งแต่ไม่ร้าง%20เยาวชนน่านร่วมอนุรักษ์.html
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. สืบค้นจาก http://www.royin.go.th/dictionary/
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง. (2543). ชื่อหมู่บ้านในจังหวัดนครปฐม. วารสารภาษาและวัฒนธรรม, 19(1), 51-75.
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง. (2547). ชื่อหมู่บ้านในภูมิภาคตะวันตกของประเทศไทย : กาญจนบุรี นครปฐม ประจวบคีรีขันธ์ เพชรบุรี ราชบุรี สุพรรณบุรี สมุทรสงคราม สมุทรสาคร. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล, สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท.
เสน่หา บุณยรักษ์, และทิพย์สุดา นัยทรัพย์. (2542). ภูมินามจังหวัดพิษณุโลก. พิษณุโลก: สถาบันราชภัฏพิบูลสงคราม, สำนักศิลปวัฒนธรรม, โครงการศึกษาค้นคว้าวิจัยทางวัฒนธรรม.
เสาวลักษณ์ อนันตศานต์. (2543). ทฤษฎีคติชนและวิธีการศึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เสาวลักษณ์ อนันตศานต์. (2548). นิทานพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2559). การท่องเที่ยวโดยชุมชนตำบลบ่อสวก. สุโขทัย: ฉลามสหทรัพย์.
อัญชลี สิงห์น้อย. (2546). ภาษาและวัฒนธรรม. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร, คณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาภาษาและคติชนวิทยา, สาขาวิชาภาษาศาสตร์.
อุดม รุ่งเรืองศรี. (2547). พจนานุกรมล้านนา-ไทย ฉบับแม่ฟ้าหลวง (พิมพ์ครั้งที่ 2). เชียงใหม่: โรงพิมพ์มิ่งเมือง.