เรื่องเล่าประจำถิ่นจังหวัดจันทบุรี : การสร้างพื้นที่เพื่อจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรม
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยเรื่อง เรื่องเล่าประจำถิ่นจังหวัดจันทบุรี การสร้างพื้นที่เพื่อจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรม จัดทำขึ้นด้วยวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมและศึกษาเรื่องเล่าประจำถิ่นจังหวัดจันทบุรี และศึกษากระบวนการจัดการท่องเที่ยงเชิงนิเวศวัฒนธรรมด้วยการใช้เรื่องเล่าประจำถิ่นเป็นพื้นฐาน ผู้วิจัยใช้แนวคิดแนวคิดการศึกษาแบบเรื่องตำนานและเรื่องเล่า การศึกษาพื้นที่นิเวศวัฒนธรรม และคติชนสร้างสรรค์เพื่อการจัดการท่องเที่ยว เพื่อวิเคราะห์ข้อมูลเรื่องเล่าที่ปรากฏในพื้นที่ 6 อำเภอที่ปรากฏแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมที่แพร่หลายของจังหวัดจันทบุรี ได้แก่ อำเภอเมือง อำเภอแหลมสิงห์ อำเภอคิชกูฏ อำเภอท่าใหม่ อำเภอมะขามและอำเภอขลุง
ผลการศึกษาพบว่าเรื่องเล่าประจำถิ่นที่มีความสัมพันธ์กับการสร้างพื้นที่เชิงนิเวศในจังหวัดจันทบุรี มีทั้งสิ้น 41 สำนวน โดยจำแนกเป็นประเภทเรื่องเล่าอธิบายการสร้างพื้นที่ทางธรรมชาติ 9 สำนวน เรื่องเล่าอธิบายการกำเนิดบ้าน เมือง และผู้คนศักดิ์สิทธิ์ 20 สำนวน เรื่องเล่าอธิบายความเชื่อ ประเพณีพิธีกรรม 4 สำนวน และเรื่องเล่าเกี่ยวกับพระพุทธรูป วัตถุสิ่งของ 8 สำนวน การศึกษาวิจัยพบว่าเรื่องเล่าประจำถิ่นที่ใช้สร้างพื้นที่เชิงนิเวศวัฒนธรรมเพื่อการจัดการท่องเที่ยว ๓ ลักษณะ ได้แก่ 1) การสร้างอัตลักษณ์ชาวจันทบุรีด้วยเรื่องเล่าประจำถิ่นเพื่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 2) เรื่องเล่าพิธีกรรม ความเชื่อ ประเพณีสู่การจัดการท่องเที่ยวและ 3) การสร้างมูลค่าแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติด้วยเรื่องเล่าศักดิ์สิทธิ์
Article Details
ลิขสิทธิ์ของบทความเป็นของวารสาร การพิมพ์ซ้ำจะต้องได้ร้บการอนุญาตจากบรรณาธิการวารสาร
References
ร้อยเอ็ด” ใน วารสารวิถีสังคมมนุษย์. ปีที่ 5 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม -ธันวาคม. 167-189.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. (2553) อาณาบริเวณชายแดนแม่น้ำโขงกับกระบวนการสร้างความหมายในบริบทของ
สังคมสมัยใหม่ : กรณีศึกษาเรื่องหนองคาย – เวียงจันทน์. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม:มหาสารคาม.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. ( 2554) ตำนานพระพุทธรูปล้านนาพลังปัญญาทางความเชื่อและความสัมพันธ์กับ
ท้องถิ่น. เชียงใหม่. : แม็กซ์พริ้นติ้ง(สำนักมรดกล้านนา).
ปรมินท์ จารุวร. (2549) ความขัดแย้งกับการประนีประนอมในตำนานปรัมปราไทย. กรุงเทพฯ : โครงการ
ตำราคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิยาลัย.
ปรมินท์ จารุวร. (2559) คติชนกับการท่องเที่ยว: หมู่บ้านวัฒนธรรมหนองขาว จังหวัดกาญจนบุรี.
กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานทางวิชาการ คณะอักษร ศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
วิจิตร ว่องวารีทิพย์. (2550) การจารึกความทรงจำของท้องถิ่น: สิ่งที่ปรากฏในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์. วารสารไทยคดี
ศึกษา 4(1). 84-131
ศิราพร ณ ถลาง. (2557) ทฤษฎีคติชนวิทยา : วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทาน
พื้นบ้าน. พิมพ์ครั้งที่ 4. .พิมพลักษณ์ กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิราพร ณ ถลาง. (2562). คติชนสร้างสรรค์ บทสังเคราะห์และทฤษฎี. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: ศูนย์
มานุษยวิทยาสิรินธร.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2543). ความสำคัญของตำนาน [Myth] ที่ไม่ใช่เพียง "มายาคติ" วารสารเมืองโบราณ
33(1). 1
สายป่าน ปุริวรรณชนะ. (2552) ตำนานประจำถิ่นริมแม่น้ำและชายฝั่งทะเลภาคกลาง : ความสมานฉันท์ใน
ความหลากหลาย. พิมพ์ลักษณ์. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทัศน์พงษ์ กุลบุตร. (2537) ประเพณีพิธีกรรมเกี่ยวกับพระธาตุศรีสองรัก อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย.
วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. ไทยคดีศึกษา: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
อำคา แสงงาม. (2553) การศึกษาศักยภาพทรัพยากรและการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนเพื่อ
ส่งเสริมการท่องเที่ยว ในเขตทุ่งกุลาร้องไห้. วิทยานิพนธ์ ศศ.ม. ไทยคดีศึกษา: มหาวิทยาลัย
มหาสารคาม.
อมรา พงศาพิชญ์. (2549). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย
อนุกูล ตันสุพล. (2559). นิเวศวิทยาวัฒนธรรม : กุญแจสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารคณะมนุษยศาสตร์และ
สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.12(1).194-221
อภิลักษณ์ เกษมผลกูล. (2556). เรื่องเล่าพื้นบ้านกับการสร้างมูลค่าเพิ่มแก่ผลิตภัณฑ์ และการท่องเที่ยว
ท้องถิ่นในภาคกลาง:มิติความสัมพันธ์ระหว่างปรากฏการณ์โหยหาอดีตกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์.
วารสารอักษรศาสตร์ 42(2). 103-132