BUDDHADHAMMA INTEGRATION FOR ENHANCING POLITICAL COMMUNICATION TO THE PEOPLE IN PHRA NAKHON SI AYUTTHAYA PROVINCE

Main Article Content

Phra Chinnakorn Sucitto (Thongdee)
Anubhumi Sowkasem
Surapon Suyaprom

Abstract

This research aimed to 1) study the general conditions of people’s political communication in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province, 2) study the people’s political communication process in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province, and 3) propose the Buddhadhamma (Sangahavattu 4) integration for enhancing political communication of people in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province.
Findings were as follows:
1. Knowing and understanding the principle of sending a message depends on the truth. People should have communication skills, a good attitude, ability to make informed, the content sent out must be relevant and clear, accurate and valuable, knowing how to use all kinds of online media or channels that are accessible quickly and not contrary to the belief, having critical thinking consciously.
2. Political communication process was found at high level (x ̅ = 3.75, S.D. = 0.59). When considering each aspect, the receiver had the highest level of opinions (x ̅ = 3.84, S.D. = 0.71), followed by the media or channel (x ̅ = 3.81, S.D. = 0.70) and the lowest level was the sender (x ̅ = 3.61 S.D. = 0.63).
3. The results of knowledge sharing to analyze the political situation revealed that the words that are endearing polite, sweet, and pleasant to listen to help have a broad perspective. Ways to create respect for each other to make political communication understandable quickly were as follows: behave beneficially; have a heart; love to benefit each other with honesty and fairness for the common interest; be consistent and rational; provide clear and accurate information to individuals and society.

Article Details

Section
Research Articles

References

กรีฑา คงพยัคฆ์. (2563). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาธารณะของเทศบาลตำบลจันดี อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(1), 29-41.

คณะกรรมการอิสระตรวจสอบและค้นหาความจริง คอป. (2555). โครงการศึกษาวิจัยรากเหง้าของความขัดแย้งสู่ทางออกเพื่อความปรองดอง. กรุงเทพมหานคร: พี เอส พริ้นติ้ง แอนด์ ดีไซน์.

จุฑาพล เมตตาสัตย์. (2556). การสื่อสารทางการเมืองผ่านการตลาดทางการเมืองของนายชูวิทย์ กมลวิศิษฏ์ : ศึกษากรณี การรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เมื่อวันที่ 3 กรกฎาคม 2554. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง. วิทยาลัยสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.

ชัยนัท สุขไชยะ. (2562). การสื่อสารทางการเมืองไทยผ่านสื่อสังคมออนไลน์ กรณีศึกษา เฟซบุ๊กเพจ SUTHEP THAUGSUBAN สุเทพ เทือกสุบรรณ ช่วงเวลา 31 ตุลาคม 2556 ถึง 22 พฤษภาคม 2557. วารสาร มมร วิชาการล้านนา, 8(1), 32-39.

เชือก โชติช่วย. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารของรัฐบาลพลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา. วารสารรัชต์ภาคย์, 11(24), 211-223.

ธนชาต ธรรมโชติ. (2563). การสื่อสารเพื่อสารสันติภาพในการลดข้อขัดแย้ง. เรียกใช้เมื่อ 25 มิถุนายน 2563 จาก http ://www.prachatai.com/journal/2011/04/34014

นันทนา นันทวโรภาส. (2556). การสื่อสารทางการเมืองในประเทศไทย (รวมบทความวิชาการฉบับพิเศษ 7 ปี). กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.

ประเวศ วะสี. (2563). สิ่งที่นายกรัฐมนตรีคนใหม่ควรทำ 10 ประการ. เรียกใช้เมื่อ 25 สิงหาคม 2563 จาก http ://www.komchadluek.net/detail/20110630/101798/.html

ปราณี สุรสิทธิ์. (2557). การวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: แปลน พริ้นติ้ง.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2549). การจัดการความขัดแย้งอย่างสันติวิธีและการสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤต การสื่อสารทางการเมืองหน่วยที่ 13. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2555). พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สุขุมวิทการพิมพ์ จำกัด.

พฤทธิสาณ ชุมพล ม.ร.ว. (2556). ระบบการเมืองความรู้เบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: สามลดา.

มนตรี วิชัยวงษ์. (2562). การเสริมสร้างสุขภาวะด้วยหลักธรรมสังคหวัตถุ 4 ของชุมชนการเคหะหนองหอย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 10(1), 169.

แม่ชีวงเพชร คงจันทร์. (2556). การศึกษาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างหลักพุทธธรรมกับหลักกฎหมาย : กรณีศึกษาพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ถูกกระทำด้วยความรุนแรงในครอบครัว. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2563). การพูดจาเพื่อการสื่อสารของมนุษย์. เรียกใช้เมื่อ 2 ธันวาคม 2563 จาก http://www.dhiravegin.com./detail.php?_id=0008000

วรภาส ประสมสุข. (2550). หลักการบริหารการศึกษาตามแนวพุทธธรรม. ใน ปรัชญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน : ศึกษาในห้วงเวลาระหว่างปี พ.ศ.2512-2548. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง. วิทยาลัยสื่อสารการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.

สำนักงานคณะกรรมการการเลือกตั้งจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (2562). การเตรียมการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร. เรียกใช้เมื่อ 16 ธันวาคม 2562 จาก https://www.ect.go.th/ayutthaya/more_news.php?offset=360&cid=30&filename=index

สืบวงษ์ สุขะมงคล. (2557). การบริหารจัดการความขัดแย้งทางการเมืองในประเทศไทยระหว่างปี พ.ศ. 2544 – 2555. วารสารเกษมบัณฑิต, 15(1), 39.

สุดารัตน์ เกยุราพันธุ์. (2561). พุทธวิธีเชิงบูรณาการแก้ปัญหาความขัดแย้งในการเมืองไทยปัจจุบัน. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 14(2), 66-67.

สุรพล สุยะพรหม. (2562). การสื่อสารทางการเมืองของพระเทพปฏิภาณวาที (เจ้าคุณพิพิธ) : ศึกษาในช่วงเวลา พ.ศ. 2540-2560. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสื่อสารการเมือง. วิทยาลัยสื่อสารทางการเมือง. มหาวิทยาลัยเกริก.