BAWORN: THE MAIN POWER IN CREATING BUDDHIST ART IN SRIVIJAYA IN THE PRESENT AGE

Main Article Content

Phrakrukittiwattananukul (Apipoonyo/Sengnui)

Abstract

This article aimed to 1) present the knowledge of Buddhist arts in Srivijaya and 2) present the Baworn power, the supreme power in creating Buddhist art in Srivijaya currently, by using a descriptive writing approach.
The study showed that Baworn participation enhanced the collective consciousness of institutions, houses, temples, and schools using the participation principle to create Buddhist artworks in the Srivijaya area. This participation principle allowed houses, temples, and schools to participate in the conceptual aspect, construction operation and solving obstacles by joining together both physically and mentally and jointly invested in creating and developing the Buddhist art in the Srivijaya style to meet the goals that have been set together. According to historical evidence, the outstanding architecture is Phra Borommathat Chaiya. The outstanding sculpture is the Bodhisattva Avalokitesvara which is currently being replicated at the Ubosot located in the middle of the water in Srivijaya style in Thung Sied Temple, Surat Thani Province. The Baworn was the supreme power in building the Ubosot in the middle of the water in Srivijaya style art to achieve the goals that have been mutually agreed upon. When everyone participated in creating using the power of faith as the medium to make unity and work together, the feeling of empathy, possessive, and cherishing arose for the Buddhist art of Srivijaya, including understanding the history of the Srivijaya area and the Buddhism through the Buddhist Art of Srivijaya to help carry on Buddhism prosperously.

Article Details

Section
Academic Article

References

กรมศิลปากร. (2533). วิวัฒนาการพุทธสถานไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊พ.

กรมศิลปากร. (2550). วิวัฒนาการพุทธสถานไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร.

กันยารัตน์ แย้มศรีแก้ว. (2558). การบริหารจัดการความร่วมมือของ บ้าน วัด โรงเรียน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ต้นน้ำ ต้นน้ำธารธรรม. (2554). การเผยแผ่หลักธรรมผ่านพุทธศิลป์ของวัดในประเทศไทย: กรณีศึกษาวัดร่องขุ่น จังหวัดเชียงราย. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

นพวรรณ เพชรสุริวงษ์. (2560). แนวคิดและความเชื่อเรื่องพระโพธิสัตว์ในสังคมไทย. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 4(2), 55.

นันทวุฒิ สิทธิวัง. (2558). การศึกษารูปแบบลวดลายประดับในศิลปะแบบศรีวิชัย. ใน รายงานการวิจัย. กองทุนวิจัยมหาวิทยาลัยทักษิณ.

พระกฤษณะพงษ์ ฐิตมานโส. (2562). วิเคราะห์พุทธศิลป์ศรีวิชัยในสังคมไทย. ใน สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระกฤษณะพงษ์ ฐิตมานโส. (2563). บูรณาการรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยงานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก. (2540). พระพุทธศาสนาในอาเซียน. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.

พระพิมลธรรม. (2500). พุทธประวัติทัศนศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 4). พระนคร: โรงพิมพ์รุ่งธรรม.

พระมหาสมยศ อาภายุตฺโต. (2546). การศึกษาเชิงวิเคราะห์แนวความคิดเรื่องพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ (กวนอิม) ในพระพุทธศาสนามหายาน. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ภูวณัฐสร์ หนูมาก. (2549). กระบวนการการมีส่วนร่วมของบ้าน วัด โรงเรียน (บวร) ต่อการพัฒนาโรงเรียนวิถีพุทธ. ใน วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาลตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารและนโยบายสวัสดิการสังคม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. เรียกใช้เมื่อ 5 กันยายน 2564 จาก https://dictionary.orst.go.th/index.php

ลำดวน สุขพันธ์. (2520). ประวัติพระบรมธาตุไชยาราชวรวิหาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี และบทความเรื่องอาณาจักรศรีวิชัย. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2518). ตำนานพระพุทธเจดีย์. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าคุรุสภา.

สมบูรณ์ ดำดี. (2549). การศึกษาปรัชญาในงานพุทธศิลป์เพื่อเป็นแนวทางการออกแบบตกแต่งภายในพิพิธภัณฑ์พุทธศิลป์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2556). สัจธรรมแห่งแนวพระราชดำริ สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.