บวร: พลังหลักในการสร้างงานพุทธศิลป์ถิ่นศรีวิชัยในยุคปัจจุบัน

Main Article Content

พระครูกิตติวัฒนานุกูล (อภิปุณโญ/เซ่งนุ้ย)

บทคัดย่อ

บทความเรื่องนี้ผู้เขียนได้ตั้งวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ 1) เพื่อนำเสนอความรู้ในด้านพุทธศิลป์ศรีวิชัย และ 2) เพื่อนำเสนอเกี่ยวกับพลังบวร พลังหลักในการสร้างงานพุทธศิลป์ถิ่นศรีวิชัยในปัจจุบัน โดยใช้วิธีการเขียนเชิงพรรณนา
ผลการศึกษาพบว่า การมีส่วนร่วมแบบ บวร เป็นกระบวนการในการเสริมสร้างจิตสำนึกร่วมกันของสถาบัน บ้าน วัด โรงเรียน โดยใช้หลักการเข้ามีส่วนร่วมในสร้างงานพุทธศิลป์ถิ่นศรีวิชัย เพื่อเปิดโอกาสให้ บ้าน วัด โรงเรียน ได้เข้ามามีส่วนร่วมทั้งด้านความคิด การดำเนินการก่อสร้าง และการแก้ปัญหาอุปสรรค โดยร่วมกันทั้งแรงกาย แรงใจ ตลอดจนร่วมทุนทรัพย์ เพื่อสร้างและพัฒนางานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยให้เป็นตามเป้าหมายที่วางไว้ร่วมกัน ตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมที่มีความโดดเด่น คือ พระบรมธาตุไชยา และประติมากรรมที่มีความโดดเด่น คือ พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร ซึ่งปัจจุบันได้จำลองสร้างไว้ที่อุโบสถกลางน้ำศิลปะแบบศรีวิชัย วัดทุ่งเซียด จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยมีพลังบวร ซึ่งเป็นพลังหลักในการสร้างอุโบสถกลางน้ำศิลปะแบบศรีวิชัย ให้สำเร็จลุล่วงตามเป้าหมายที่ได้ตกลงร่วมกันไว้ เมื่อทุกคนมีส่วนร่วมในการสร้าง โดยอาศัยพลังศรัทธาสื่อกลางในการเชื่อมความสามัคคี มีการร่วมแรง ร่วมใจในการก่อสร้าง เป็นเหตุให้เกิดเป็นความรู้สึกร่วม ทำให้รู้สึกเป็นเจ้าของ และมีความรู้สึกหวงแหนซึ่งงานพุทธศิลป์ถิ่นศรีวิชัย ตลอดจนทำให้เข้าใจเกี่ยวกับความเป็นมาของถิ่นศรีวิชัย และพระพุทธศาสนาโดยผ่านทางงานพุทธศิลป์ถิ่นศรีวิชัย เพื่อช่วยสืบสานพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองต่อไป

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปากร. (2533). วิวัฒนาการพุทธสถานไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊พ.

กรมศิลปากร. (2550). วิวัฒนาการพุทธสถานไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักโบราณคดี กรมศิลปากร.

กันยารัตน์ แย้มศรีแก้ว. (2558). การบริหารจัดการความร่วมมือของ บ้าน วัด โรงเรียน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ต้นน้ำ ต้นน้ำธารธรรม. (2554). การเผยแผ่หลักธรรมผ่านพุทธศิลป์ของวัดในประเทศไทย: กรณีศึกษาวัดร่องขุ่น จังหวัดเชียงราย. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

นพวรรณ เพชรสุริวงษ์. (2560). แนวคิดและความเชื่อเรื่องพระโพธิสัตว์ในสังคมไทย. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 4(2), 55.

นันทวุฒิ สิทธิวัง. (2558). การศึกษารูปแบบลวดลายประดับในศิลปะแบบศรีวิชัย. ใน รายงานการวิจัย. กองทุนวิจัยมหาวิทยาลัยทักษิณ.

พระกฤษณะพงษ์ ฐิตมานโส. (2562). วิเคราะห์พุทธศิลป์ศรีวิชัยในสังคมไทย. ใน สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระกฤษณะพงษ์ ฐิตมานโส. (2563). บูรณาการรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยงานพุทธศิลป์แบบศรีวิชัยในสังคมไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก. (2540). พระพุทธศาสนาในอาเซียน. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.

พระพิมลธรรม. (2500). พุทธประวัติทัศนศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 4). พระนคร: โรงพิมพ์รุ่งธรรม.

พระมหาสมยศ อาภายุตฺโต. (2546). การศึกษาเชิงวิเคราะห์แนวความคิดเรื่องพระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ (กวนอิม) ในพระพุทธศาสนามหายาน. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ภูวณัฐสร์ หนูมาก. (2549). กระบวนการการมีส่วนร่วมของบ้าน วัด โรงเรียน (บวร) ต่อการพัฒนาโรงเรียนวิถีพุทธ. ใน วิทยานิพนธ์สังคมสงเคราะห์ศาลตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารและนโยบายสวัสดิการสังคม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. เรียกใช้เมื่อ 5 กันยายน 2564 จาก https://dictionary.orst.go.th/index.php

ลำดวน สุขพันธ์. (2520). ประวัติพระบรมธาตุไชยาราชวรวิหาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี และบทความเรื่องอาณาจักรศรีวิชัย. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2518). ตำนานพระพุทธเจดีย์. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าคุรุสภา.

สมบูรณ์ ดำดี. (2549). การศึกษาปรัชญาในงานพุทธศิลป์เพื่อเป็นแนวทางการออกแบบตกแต่งภายในพิพิธภัณฑ์พุทธศิลป์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2556). สัจธรรมแห่งแนวพระราชดำริ สู่การพัฒนาอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.